สิ่งที่เราตั้งใจทำมันไม่สำคัญเหรอ?

      คุณได้ตั้งใจทำอะไรบางอย่างอย่างสุดใจ เเล้วผลลัพมันก็ออกมาดีซะด้วย เเต่ไหงใครๆก็ไม่สนใจสิ่งที่คุณทำกันละ? นั่นเเหละคือผมในตอนนี้ ความรู้สึกด้อยค่าถาโถมเข้ามาในหัวใจจนล้น ไหงไม่มีใครสนเลยละ? เเล้วสิ่งที่เราตั้งใจทำมันเเค่เศษขยะในสายตาคนอื่นหรือ? ก็คงใช่...      

       ผมเป็น นักวาดมือใหม่หัดวาดรูป ที่ตอนนี้เรียนอยู่ม.2 วันนึง..หลังผ่านต้นปีไปไม่นาน ทางฝ่ายสภานักเรียนประกาศกิจกรรม การ์ด ส.ค.ส หรือการ์ดส่ง ความ สุข นั่นเองเเถมได้เกียรติบัตรทุกอันดับซะด้วย สายวาดต้องไม่พลาดอยู่เเล้ว โดยวันกำหนดส่งคือ25 ม.ค. 66 ซึ่งผมก็ทุ่มเท เเรงกาย เเรงใจ ไม่ว่าจะรู้สึกเหนื่อยหรือเศร้าเเค่ใหนผมก็จะสละเวลามาวาดเสมอ รวมเวลาเเล้วใช้เวลาประมาณสิบวันก็เสร็จ!


       วันเเล้ววันเล่าผ่านไป จากวันเป็นสองวัน จากสองวันเป็นสามวัน จากสามวันเป็นอาทิตย์ จากหนึ่งอาทิตย์ก็ผ่านมาสามอาทิตย์เศษๆเเล้ว ในช่วงที่ผ่านมาผมเห็น...เห็นคนที่ได้รับเกียรติบัติเเละรางวัลมากมายทั้ง นักเรียนที่สอบได้ระดับประเทศ นักเรียนที่ไปเเข่งตอบคำถามต่างจังหวัด นักเรียนที่เเข่งขันหุ่นยนต์ รวมถึงชมรมถ่ายภาพเเละเสียงตามสายด้วย เเล้วผลของสิ่งที่คุณตั้งใจทำอยู่ใหนละ? พวกเค้าคงไม่ลืมหรอกใช่ไม๊? คงไม่มีทางหรอกมั้ง ซักวันผมก็ต้องได้รับเกียรติบัตรอย่างนั้นเเน่นอน!

       -23 ก.พ. 66- วันสุดท้ายของภาคเรียน...ไม่มี... ไม่มีผมและคนอื่นๆที่ร่วมกิจกรรมอยู่ในรายชื่อเลย...  พวกเขาลืมมันจริงๆ ลืมเหรอ? นี่มันเรื่องจริงใช่ไม๊..? หรือเพราะสิ่งที่พวกเราทำมันไม่มีค่าพอที่จะให้สนใจ? ใช่... ศิลปะหน่ะไม่เคยถูกสนใจอยู่เเล้วละ ผมก็เห็นหนิว่าคนที่ไปหน้าเสาธงนั้นมีเเต่ระดับประเทศ ระดับชาติกันทั้งนั้น ส่วนพวกเราก็เเค่...ภายในรั้วโรงเรียน ก็ถูกเเล้วละที่จะไม่มีใครสนใจ และลืมไปในที่สุด ในสุดท้ายเเล้ว ผมก็ได้เกียรติบัตรเเละของรางวัลในตอน10โมงเป็นเเบบส่งถึงที่ ถ้าผมไม่ไปถามกับอาจาร์ยทุกคนคงลืมจนหมดสิ้น... เเต่ก็น่าเสียด้ายที่ผมไม่มีโอกาสพิสูจตัวเองให้กับเพื่อนๆของผมเลย...