แชร์ประสบการณ์สดๆ(เมื่อกี๊!!).. "คนขับรถตู้ดีๆ ก็มีนะ!!"

คือ.. เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อ1ชั่วที่ผ่านมาเองค่ะ..

เรากลับมาจากเรียน.. บ้านเราอยุ่บางบัวทอง ก็ต้องมาต่อรถตู้ตรงข้างเดอะมอล์งามวงศ์วาน
คือเราต้องเล่าก่อนว่า.. เราเคยมีป.ส.ก.มือถือหาย มา2ครั้งแล้วล่ะค่ะ.. ประมาณม.1-ม.3(ตอนนี้ปี1ละค่ะ..)
ที่ต้องบอกเพราะว่า ตอนนั้นที่บ้านเรา พ่อแม่โกรธเรามากก.. เรียกได้ว่า ไล่ตี ไล่ออกไปนอนห้องอื่นในบ้าน
ที่ขนาดนี้ก็คงเพราะเรายังเด็ก อยากใช้โทรสับดีๆแต่ก็รักษาไม่ได้ แถมเรายังใช้ไม่ถึง3เดือนเลย..
เดี๋ยวนี้เราก็เลย เป็นโรควิตกจริต แบบต้องเช็คโทรสับ.. ว่าอยุ่ไหนตลอดเวลา

ต่อ.. พอมาวันนี้(เมื่อกี๊!!) เราก็นั่งรถตู้มาเรื่อย
ปกติพอใกล้ถึงหน้าหมู่บ้าน เราก็จะโทรบอกพ่อว่า.. "พ่อมารับหนูด้วย"
แล้วเราก็จะใส่โทรสับไว้ในกระเป๋า แบบคุยๆเส็ดแล้วก็ยัดๆข้างใต้กระเป๋าอะค่ะ เป็นกระเป๋าharrodsที่ใช้ๆกันตามท้องตลาดอะแหละค่ะ.. ไม่มีซิบปิด

แต่.. วันนี้เราก็ทำแบบนี้ปกติ.. (มั๊งนะ?!)
เรื่องมันมีอยู่ว่า.. พอกลับมาบ้าน เราก็มักจะวิตกว่า "เช็คซิ ว่าโทรสับอยุ่ป่าวว??" ทุกครั้ง
ปรากฎว่าาวันนี้.. ซวยล่ะ!! หาไม่เจอ เทหาก็แล้ว.. บนบ้าน ในห้อง
จนด้วยความที่ไม่ไหวแล้วว.. เลยตัดสินใจบอกพ่อ...
ซึ่ง.. ก็รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าหลังจากที่บอกพ่อไปแล้วว  อะไรมันจะเกิดขึ้น?!!!
พ่อก็ช่วยหาจน รุ้และว่าไม่เจอ.. พ่อก็เริ่ม ว่ายาวว.. (เราเครียดมากตอนนี้)
โชคดีที่แม่ไม่อยุ่อีกคน.. คราวนี้เราคงแย่มากๆแน่ๆ

จนพ่อเราก็ยังใจเย็นอยู่ บอกว่า ต้องอายัดเบอร์.. แล้วพ่อก็โทรไป
เราก็บอกพ่อว่า "อายัดแล้วก็ติดต่ออะไรไม่ได้เลยอะสิ อาจจะมีคนส่งคืนก็ได้นะ?!"
พ่อเราก็บอกว่า.. "เธอคิดว่าจะมีหรอ มันเอาไปหมดแล้วล่ะ.. ไม่เหลือ blah blahๆๆ"

เราก็ยังพยายามโทรต่อไป หวังว่า เราจะโชคดี!! แต่ดีหน่อยที่มันไม่ได้อายัดเบอร์ทันที.. เราเลยโทรไปแล้วแบบมีสัญญาว่ารอคนรับสาย..
ต้องบอกก่อนว่า.. เราตั้งระบบสั่นไว้.. เหอๆๆ ซวยมากกๆๆ
ส่งข้อความไป.. อ้วนวอนเผื่อคนที่เอาไป หรือเจอจะได้มาคืน.. หรือโทรไปหลายๆครั้ง

จน... ปาฏิหารย์ ก็เกิดขึ้น.. ทีคนรับ เป็นคนขับรถตู้..
เราก็พูดอะไรอ้ำๆอึ้งงๆ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง.. คือตอนนี้เราดีใจมากก..
เราจำไม่ได้อ่าา.. ว่าเราพูดอะไรไปบ้าง
แต่คนขับเค้าก็พูดว่า.. "เออเนี่ย โทรสับน้องใช่มะ เนี่ยดีนะที่ยังไม่มีใครนั่งเบาะหลัง ไม่งั้นน้องเส็ดแน่ แถมยังไม่เปิดเสียงอีก แล้วก็ blah blahๆๆ"
เค้าก็แอบดุๆ ว่าไมไม่เปิดเสียงอะน้อง.. (คือเล่าก่อนว่า เราเรียน(ยาว..) แล้วตอนเรียนก็ตั้งสั่น แต่เราก็ไม่ได้เปิดเสียง เราจะมาเปิดอีกทีที่บ้าน.. เราก็รุ้ตัวแหละว่าเราผิดเองง) เราก็ฟังๆไป
เราก็พูดว่า.. พี่อยุ่ไหน อะไรยังไงหรอคะ?
จนเราไม่ไหวแล้วว มันอัดอั้นตันใจ ดีใจ ใจหาย เสียใจ มั่วไปหมด.. เราต้องยื่นให้พ่อ..
พ่อเราก็คุยๆๆ.. พอพ่อคุยปั๊ป น้ำตาเราก็พรากกกๆๆ อย่างโหมกระหน่ำ
เค้าบอกว่า.. ให้ไปรอหน้าหมุ่บ้านน  เพราะเค้าต้องมาส่ง ผู้โดยสารอีกที..

ก็รอๆๆ..ระหว่างนั้นน้ำตาก็ไหลๆ มันไม่รู้จะบรรยายยังไงอะ โทรสับมันเรื่องใหญ่และจำเป็นมากสำหรับเรา พ่อแม่คงไม่ซือ้ให้อีกแล้วว
พอใกล้ถึง เค้าก็โทรมาว่าอยุ่ไหน..
พอพ่อเราบอกว่า.. นั่นมาแล้วว เราก็.. น้ำตาพรากกก..อีกที
พอเค้าเปิดประตู เรากะพ่อ ก็กล่าวขอบคุณ เรายกมือไหว้ ไหว้แบบ.. แทบจะกราบเลย เราดีใจอย่างสุดซึ้ง
เราก็รับโทรสับมากำอย่างแน่น.. เค้าก็เล่าเหตุการณ์ตอนเจอ อะไรยังไง... ว่ากันไป
ก็ขอบคุณกันไป พ่อเราก็ให้สินน้ำใจเล้กๆน้อยๆ เค้าก็รับไป..

คนที่ลงมาจากรถก็คงมองว่า.. เอ๊ะ!! น้องคนนี้กะพ่อมาทำอะไร แถมเรายังร้องไห้อีก..

เฮ่อออ.. ตอนเรากลับมาถึงบ้านแล้ว เรายังร้องไห้ไม่หยุดเลย..
ดีนะ.. ที่แม่ยังกลับมาที่บ้าน..(แต่ไม่รุ้พ่อจะบอกป่าว..อะสิ พ่อกะแม่ไม่เคยมีค.ลับกันอยุ่ด้วย..)

ก็อยากจะมาเล่าป.ส.ก. (ที่ไม่มีวันลืมเลยค่ะ.. !!) ให้ ชาวจีบัน ได้รู้กันน..
จะได้ระวังกันไว้.. และก็จะได้รู้ว่า ยังมีคนหรือคนขับรถตู้ก็ตาม ที่ดีๆอยุ่บนโลก
แต่!! ก็คงไม่เสมอไปหรอก นะคะ.. เราถือว่าตัวเองคงยังมีบุญ โชคดีไป...

ขอถอนหายใจแรงๆเลยค่ะ.. เฮ่อออ!!

ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ..^0^