ขอระบาย ชีวิตเราไร้ค่าขนาดนั้นเลย?

ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะค่ะ ตอนนี้เครียดมากเลยค่ะ

          คือเราเรียนจบมา2ปีแล้ว จบใหม่ๆก็ได้งานในแผนกดูแลลูกค้า ทำมาซักพักก็มีลูกค้าหรือคู่ค้าบางคนที่เป็นผู้ชาย บางคนเป็นถึงเจ้าของบริษัท เป็น sale manager (มีเมียแล้วทั้งนั้น) มาหลีเรา บางคนถึงกับให้ลูกน้องมาถ่ายรูปเรา เราก็ไม่กล้าพูดจารุนแรง แต่ทุกคนในออฟฟิตดีกับเรามากนะ เราทำงานที่นี่ได้ปีครึ่ง ที่บ้านเราก็อยากให้ออกเพราะไม่อยากให้เจอคนพวกนี้ เราก็เลยตัดสินใจลาออก เมื่อต้นเดือนธันวาคมปีที่แล้ว(ทั้งๆทีอีกเดือนเดียวก็จะได้โบนัสแล้ว แต่เจ้านายเราก็ให้ตามส่วนนะ) แล้วเราก็มาทำงานที่บ้าน นี่แหละต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

          ที่บ้านเราเปิดเป็นบริษัทเล็กๆขายของส่งไปตามต่างจังหวัด (ขายส่งไม่ได้เปิดหน้าร้าน คนที่ไม่รู้จักก็ไม่รู้ว่าบ้านเราทำงานอะไรเพราะทำอยู่ในบ้าน บ้านเราไม่ชอบอวดชอบอยู่เงียบๆคือยิ่งรู้จักคนมากก็ยิ่งเรื่องมากอ่ะค่ะว่ามั๊ยค่ะ) เรามีบ้าน2หลังอยู่ใกล้กัน หลังนึงไว้อยู่ หลังนึงไว้ทำงาน งานที่บ้านเราก็ไม่ถึงกับเยอะมากหรอกค่ะ เรามาทำงานที่บ้านตอนเช้าเราก็ทำงานบ้าน พอ8โมงเราก็ไปเปิดบิลส่งของ ดูแลบัญชี ภาษี พ่อกับแม่เราต้องออกไปหาลูกค้าที่ต่างจังหวัดอาทิตย์เว้นอาทิตย์ค่ะ เราก็อยู่ที่บ้านคอยจัดของ ดูแลทุกอย่าง มีคนงานช่วยอีก1คน คือมันต้องมีคนอยู่บริษัทค่ะเพราะจะมีคนมาส่งของ รับเช็ค วางบิลอยู่ตลอด พ่อเราไม่อยากจ้างคนอื่นกลัวไว้ใจไม่ได้ (อีกอย่างเราคิดว่าพ่อไม่อยากให้เราลำบากค่ะเราเป็นลูกสาวคนเดียวแล้วยังมีปมเรื่องแม่เลี้ยงอีก เรามีน้องชายต่างแม่อีกคน ทุกวันนี้เราก็อยู่กับแม่เลี้ยงค่ะ) เหตุการณ์สำคัญก็คือ มีวันนึงเพื่อนแม่มาที่บ้านพอรู้ว่าเราออกจากงานมาทำที่บ้าน เขาก็พูดว่า " เนี่ย มาทำงานที่บ้านทำไม น่าเสียดาย เรียนจบตั้งเกียรตินิยม อย่างนี้เขาเรียกว่าคนไม่มีโอกาส " (คือบ้านเราอยู่นอกเมืองจะให้ไปทำงานสีลมก็คงไม่ไหวค่ะ) แล้วก็มียายคนนึงอยู่ในหมู่บ้าน พูดกับเราว่า " ไม่ไปทำงานข้างนอกเลยหรอ ทำอยู่ที่บ้านก็ไม่ก้าวหน้าหรอก " เราเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรงเลยค่ะ
          

          การทำงานที่บ้านมันไม่ดีตรงไหนค่ะ มันก็เป็นธุรกิจของที่บ้านถึงแม้มันจะไม่ใหญ่โตก็เถอะ ยังไงวันนึงเราก็ต้องกลับมาทำอยู่ดี เรารู้ค่ะว่ามีหลายๆคนในหมู่บ้านเขาก็คงอยากถาม (ตามประสาคนสอดรู้เรื่องชาวบ้าน) แต่ไม่กล้าถาม เพื่อนๆเราหลายคนก็กลับไปทำงานที่บ้าน ไม่เห็นพวกเขาจะมีปัญหาอะไรเลย ที่จริงเราก็ไม่อยากคิดมาก แต่เรากลัวคนเขาคิดว่าเราไม่มีปัญญาไปหางานข้างนอก จบมาก็มาอยู่บ้านให้พ่อเลี้ยง

           ตอนนี้เรากลุ้มใจมากเลยค่ะ