โดนล้วงกระเป๋า โง่และซวยอีกรอบ

ขอเล่าหน่อย ถึงความเป็นมา...ฟังไว้เอาขำ (เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่ขำ ขำไม่ออก -.-)
(ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ กลางๆ .. ถ้ามีการใช้คำสร้อยหยาบคายไปหน่อยก็ขอโทษนะคะ มันมากับอารมณ์)

เรื่องมันเกิดเมื่อวันอังคาร ที่ 25 ถ้าจำไม่ผิด แต่วันอังคารแน่ๆ เราเลิกเรียนภาษาอังกฤษแถวชิดลมประมาณบ่ายโมง ก็ไปกินข้าวกะเพื่อนๆ พี่ๆ กลับมานั่งลอกเลคเชอร์ต่อจนประมาณบ่ายสามก่าๆ แล้วกลับบ้านโดย บีทีเอส  เพื่อนเราคนนึงพักแถวตลาดอ่อนนุช ก็กลับมาลงบีทีเอสอ่อนนุชด้วยกัน เป็นครั้งแรกที่กลับกับเพื่อนคนนี้ เค้าก็ชวนเดินตลาดตรงโลตัสอ่อนนุช เราก็โอเค ไม่ได้รีบอะไร สงสารเพื่อนด้วย ก็เดินกัน
 
เดินเสร็จ....ก็กะหาไรกิน เป็นมังสวิรัติกันทั้งคู่อ่ะค่ะ เลยล้วงหาโทสับในการเป๋า กะโทรบอกพี่ว่าไม่ต้องรอกินข้าว ตอนนั้นแหละถึงได้รู้ว่ามันไม่มีแล้ว หาจนทั่วกระเป๋า เฮ้ยมันไม่มีจริงๆ นึกว่าจะตกจากช่องที่เอาไว้ใส่แต่ก็แบบ ไม่มีจริงๆ ก็ใจคอไม่ดีแล้วอ่ะ เลยเดินไปที่ร้านเสื้อที่เรากะเพื่อนอยู่นานสุด อารมณ์แบบ..หายแล้วแน่ๆ โดนล้วงแล้ว หรือยังไงวะ  ลืมไว้ที่โรงเรียนรึป่าว ตอนนั้นมึนมาก แถมควานหาไปๆมาๆ เฮ้ย!! กระเป๋าตังค์ก็หายด้วย
 
เพื่อนๆ พี่ๆที่โรงเรียนช่วยกันโทรเข้าเครื่อง (ทุกคนน่ารักมาก ส่งข่าวแล้วก็ช่วยกันจนค่ำ)  มันก็ยังเปิดเครื่องอยู่ ไม่ปิดเลย โทรได้แต่ไม่มีคนรับ ตลกมาก อะไรวะ โทรไปที่โรงเรียนเค้าก็บอกไม่มี เราก็สังหรณ์ใจ ที่โรงเรียนบอกว่าไม่เคยมีประวัติของหาย แต่เพื่อนเราอีกคนก็เพิ่งไอพอดทัชหายไปเมื่อวาน ก็หายแบบงงๆ ไม่ชัวร์ว่าที่ไหนแต่เพื่อนค่อนข้างเอนไปทางโรงเรียน เพราะทิ้งกระเป๋าไว้  เราก็ไม่รู้ว่าจะยังไงดี เพราะครั้งสุดท้ายที่ใช้ก็ในโรงเรียนนั่นแหละ  ตอนรอเพื่อน ก็นั่งเมมเบอร์ของทุกคนในห้องอ่ะค่ะ แล้วก็เก็บ..หลังจากนั้นก็ไม่ได้ดูอีกว่ายังมีอยู่หรือเปล่า
 
มันอาจจะเป็นที่ตลาดอ่อนนุชก็ได้  เพราะขโมยเยอะ  เจ้าของร้านแถวนั้นบอก ไม่น่าเชื่อเลย  เพิ่งเดินครั้งแรก  ลงรถไฟฟ้าอ่อนนุชมานานนับเดือนๆเลยนะ  เพิ่งเข้าโลตัสอ่อนนุชครั้งแรกไปซื้อหนังสือ ก่อนวันโดนล้วงกระเป๋าวันเดียวเอง พอถัดอีกวันแม่งซวยเลย  เราคงโง่เอง  วันนั้นเราเปลี่ยนกระเป๋า เอากระเป๋าที่แม่ซื้อให้ไปใช้ มันไม่มีซิปก็ทีนึงแล้ว เรานึกอะไรไม่รู้ อยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยรักษากระเป๋าใบนี้เลย เลยอยากหาที่วางกระเป๋าตอนลองเสื้อ เป็นที่ที่ไม่ใช่พื้น เราก็เอาไปวางตรงลังของ ของเจ้าของร้าน แค่นั้นแหละ เราเผลอ มันก็เอาไปง่ายๆเลย เพราะกระเป๋าเราล้วงจากข้างบนง่ายอยู่แล้ว มึนมากกกกกกกก.....พูดไม่ออก กระเป๋าตังค์เพิ่งจะใช้วันแรกได้ไม่ถึงสิบชั่วโมงดี  มือถือที่รักมาก  หายไปพริบตาเพราะคนสันดานเลวๆ ไม่ใช่มีค่าแค่มูลค่าอ่ะ รูปเอย เมสเสจเอย สิ่งที่มีค่าทางใจมันก็มีมากอ่ะ
 
รู้ไหมว่ามันไม่ปิดโทสับนะ ตอนค่ำเรากลับถึงบ้านโทไปมันรับด้วย  ตอแหลพูดออกมาว่า  "ใกล้ถึงแล้วกาญจน์ เดี๋ยวเจอกันนะ"  แล้วมันก็วาง โคตรโรคจิตอ่ะ จิตมากๆ เป็นอยู่หญิงนะ ไม่เด็กเท่าไหร่  นั่งอยู่บนรถเมล์แน่ๆ เพราะได้ยินเสียงลม โทไปอีกที ไม่คุยแล้ว ปล่อยให้เราฟังเสียงมันขึ้นบันได   จิตใจมันทำด้วย...เหรอวะ  โรคจิตอ่ะ  จะสมน้ำหน้าชั้นใช่ไหม ทำแบบนั้นอ่ะ  อยากให้ชั้นด่า สาดๆๆๆๆ ประสาทเสียใส่เหรอ ชั้นไม่ทำหรอกนะ สถุนเกินไป  ดูมันมีความสุขมากอ่ะ  เกลียดมัน
 
เพื่อนๆ...ตลาดอ่อนนุชคนไม่พลุกพล่านเลย  ล็อคเดียวอีกต่างหาก แต่ดูสิ  เป็นบ้าไรอ่ะ หรือจะเป็นเด็กที่โรงเรียน  เฮ้ออันนี้ก็สุดแต่จะรู้  เด็กแต่ละคนก็มาเรียนเตรียมตัวไปนอกกันทั้งนั้น  หรูๆ  เวอร์ๆกัน แต่ก็ไม่ได้รับประกันนี่ว่ามันจะไม่เลว  มันจะไม่มีสันดานชอบขโมยเงิน ขโมยของ แล้วมาเอาของชั้นทำไม ทำไมมาเบียดเบียนชั้นด้วย  e XXXX
 
แล้วนับประสาอะไรกับที่ๆคนเยอะๆ อย่างอนุเสาวรีย์ ฯลฯ  เพื่อนคนนึงเพิ่งจะโดนไปค่ะ
 
ปีกว่าพอดีเลย ปีที่แล้วประมาณกลางๆมิถุนา  แถวแยกบางนา  รอบนั้นตังค์เยอะและบัตร  รอบนี้ก็ ... ไม่ต่าง  มากกว่าอีกค่ะ สงสัยไม่ถูกกับแถวนี้  บรมเซ็ง

จบค่ะ...ไม่เคยรุนแรงแบบนี้กับจีบันเลยนะเนี่ยะ  T^T


ปล.ทุกคนดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ  อย่าได้เจอเรื่องแย่ๆ อย่างเราอีกเลยค่ะ