คิดถึงพ่อแม่ทุกครั้งที่กลับมาเรียนไม่ชินสักที ใครเคยเป็นบ้างคะมาแชร์กันค่ะ

ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายความอัดอั้นหน่อยนะคะ  พอดีเป็นคนเรียนต่างจังหวัดซึ่งอยู่ห่างเกือบ300กิโลจากที่บ้าน  มาเรียนแล้วหาเวลากลับบ้านยากค่ะแถมต้องนั่งรถโดยสาร 4 ต่อ ใช้เวลาเกือบทั้งวัน  เข้าเรื่องเลยละกัน นี่ก็อยู่ปีสามแล้วอาทิตย์นี้เปิดเรียนแต่ อ.ติดงานหลายคนเลยได้เรียนแค่วิชาเดียวทั้งอาทิตย์แถมหยุดวันแม่อีกเสียดายที่มาเร็ว แล้วปิดเทอมใหญ่สองเดือนอยู่แต่บ้านทำงานช่วยพ่อแม่ มาอยู่หอคนเดียวก็อดคิดถึงไม่ได้ร้องไห้จนจะเป็นลมทั้ง ห่วง ทั้งคิดถึง กลัวว่าจะเหนื่อยที่ไม่มีคนช่วยทำงาน นึกถึงภาพรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ การอยู่ที่บ้านภาพนั้นเข้ามาในหัวแล้วก็ร้องไห้ จนไม่อยากเรียนแล้วไม่มีกำลังใจจะเรียนเลยค่ะ คนอื่นอาจมองว่าบ้าก็ได้นะคะแต่คนเรามันไม่เหมือนกัน ก็ไปหาเพื่อนบ่อยๆนะคะแต่กลับห้องก็เศร้าแล้วก็มาอารมณ์เดิมอีก ไม่รู้เมื่อไหร่จะชิน แต่ก็ต้องผ่านไปให้ได้เพื่อพ่อแม่ คนรอซ้ำเติมมีเยอะถ้าหากว่าหยุดเรียนกลางคัน สงสารพ่อแม่ ขนาดพิมพ์ไปยังร้องไห้ไปเลยค่ะ ตาบวมหมดแล้ว ผ่านมา 3 วันร้องทุกวัน ไม่รู้จะทำยังไงค่ะ ท้อ หมดแรง