(เครียด) มีใครเป็นลูกคนเดียวบ้างคะ เวลามีปัญหาครอบครัว ระบายกับใครกัน

ถึงเราจะไม่ใช่ลูกคนเดียวมีพี่น้อง 3 คน แต่เราก็เลี้ยงแม่คนเดียวพี่ๆไม่มีใครมาช่วยเลยมาเหมือนแขกแม่ชอบบ่นกับความชราของตนแต่ก็ไม่เข้าใจสังขารตนเองคนอยู่ใกล้มันเบื่อ

เรามีพี่น้อง 2 คน แต่ก็เหมือนลูกคนเดียว เพราะ พี่ของเรา ปวดทางจิตใจ พ่อแม่ของไม่เคยเข้าใจกันเลยตั้งนานแล้ว เราเกิดมาคือ เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก จนเราโตตอนนี้ก็ยังทะเลาะ แต่แม่ของเรา เป็นคนใจเย็น ตามใจพ่อทุกอย่างถึงแม้ในใจของแก จะเหนื่อยหรือร้องไห้แค่ไหน แถมพ่อของเรามีเมียน้อยด้วย แล้วไม่เคยบอกกับแม่มาก่อนเลย จนมีวันนี้แม่จับได้ แต่แม่ไม่เคยพูดกับใคร ได้แค่แอบร้องไห้ทุกวันๆ จนวันหนึ่ง เราได้เห็นแม่เราร้องไห้ เราถามแม่ว่าร้องไห้ทำไม ? แม่บอกว่่า แม่แค่รู้สึกเหนื่อย เดี่ยวก็หายแหละ ไม่เคยบอกเราเลยเรื่องนี้ แม่โดนญาติด่าๆ ว่า ทำไม?ไม่ดูแลสามีดีดี (คือบางทีแม่ไม่ได้ผิดป่ะ พ่อเราไม่ใช่หรอที่ผิด แอบมีเมียน้อย ) แม่เราเป็นครู ต้องไปสอนทุกวัน และ ต้องกลับมาทำงานให้พ่ออีกทุกวัน ทั้งๆที่พ่อของเราทำกับแม่ขนาดนั้นแล้ว ยังไม่ยอมออกมาอีก จนเราโตมากขึ้นและรู้เรื่องมากขึ้น เห็นพ่อแม่ ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่เราได้แค่ร้องไห้ และหนีปัญหาทุกอย่าง คือ อยู่ในห้องฟังเพลง จนเราต้องเรียนต่างจังหวัด พ่อแม่ไม่หยุดทะเลาะกันอีก เราเป็นห่วงแม่เรามาก เป็นห่วงจริงๆ ทั้งสุขภาพ และ ร่างกาย แม่เราลาออกจากงาน มาทำงานของพ่อแทน ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว ว่า อนาคตเป็นยังไง ? จนเรามีโอกาสได้กลับบ้านไปดู แม่เรา เช้าแม่ไปส่งของ สายๆแม่ไปอยู่ที่ทำงานจนถึงตอนเย็น ตอนเย็นกลับไปทำอาหารให้พ่อกิน (บางวันพ่อก็กลับบ้าน บางวันพ่อก็ไม่กลับบ้าน ) รอพ่อกลับมากินพร้อมกัน ถ้าเกิน สี่ทุ่ม พ่อไม่กลับ แม่ก็จะนั่งกินข้าวคนเดียว เมื่อแกงเหลือ แม่ก็เก็บ แต่พ่อเราไม่กินของเมื่อวาน คือต้องทำสดทุกวันอ่า แม่ทำงานแบบนี้ทุกวัน ๆ แม้ว่า แม่เราจะไม่สบายหนักแค่ไหน ก็ต้องไปทำ เอาง่ายเหมือน แม่เราเป็นทาส แม่ทำงานมาแบบนี้ พ่อให้แค่ ห้าพันบาทต่อเดือน เงินของเราให้แยกแล้วน่ะ คือเรากลับไปดูแม่ของเรา สงสารมากเลย ที่ต้องทนแบบนี้ ทุกวัน ...จนมีวันหนึ่งพ่อของเรา ได้ปรับเปลี่ยนทรงบ้านใหม่ทั้งหลัง แต่ไม่ได้ทุบน่ะ คือข้างล่าง ซ่อมแซมอยู่ แม่เรานอนข้างบน พ่อเราถาม ทำไมไม่ยอมทำกับข้าว ? แม่เราบอกว่า จะให้ทำยังไง ? ข้างล่างฝุ่นเต็มไปเลย พ่อโต้กลับไปว่า เป็นเมียภาษาอะไรไม่ยอมทำกับข้าวให้ผัว (คือเขาไม่คิดหรอว่า มันทำไม่ได้) แม่เราได้แค่ร้องไห้ ไม่ตอบโต้อะไร ? ส่วนก็เรียนต่างจังหวัดอยู่เหมือน จนพ่อเราโทรมา บอกว่า พ่อรู้สึกว่า ไม่เอาแม่ของเราแล้วน่ะ (เราเป็นลูกได้แค่เงียบ ไม่ตอบอะไร แอบร้องไห้อยู่ในสาย แล้วก็วางสาย ทั้งๆที่ พรุ่งนี้เช้า เรามีสอบไฟนอลด้วย) พ่อเราโครตใจร้ายเลย แม่ทนขนาดนี้ ว่าแม่ไม่ดีอีกหรอ ? นี่คือปัญหาของครอบครัวเรา เราคิดว่า มีหลายบ้านและหลายคนมีครอบครัวที่มีปัญหามากกว่าที่เรา เราก็เลยเป็นคนที่คิดง่ายๆ แต่ไม่อยากเจอใคร ? เหมือนถ้าเราไปคนข้างนอก เขาจะไม่เข้าใจเราอย่างที่เป็นจริงหรอก นอกจากตัวของเราเอง เราอยู่คนเดียว ไม่มีพี่ที่จะปรึกษา ร้องไห้คนเดียว ไม่บอกกับใคร ในคอมเม้นนี้เป็นคอมเม้นที่เราได้บอก ถ้าเป็นลูกคนเดียว ถ้าคิดว่า ร้องไห้ แล้วสบายใจ ก็ทำเถอะ เพราะคนเราไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ เราอย่าไปดูคนที่มีครอบครัวอบอุ่นกว่าเรา จะทำให้เราเสียใจมากกว่าเดิม เราต้องคิดถึงคนที่มีปัญหามากกว่าเรา เราจะเสียใจน้อยลง #เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

เรามีพี่ค่ะแต่ห่างกันเกือบ 20 ปี เลยเหมือนจะเป็นลูกคนเดียวกลายๆ เวลามีปัญหาก็จะปรึกษาเพื่อน ไม่ก็บ่นๆกับตัวเอง ลงเฟส ร้องไห้คนเดียวก็มี แค่ให้พอคลายกังวลไปบ้าง...

เราไม่ใช่ลูกคนเดียวนะ แต่ห่างกับพี่คนโตเกือบ 20 ปี (ก็เกือบๆจะเรียกว่าลูกโทนได้ล่ะนะ) ปกติเราจะระบายกับเพื่อนอ่ะ... ไม่ก็น้า... เราไม่สนิทกับที่บ้่านไม่เลยยย~ คุยกันนี่นับคำได้มากๆ อาจจะเป็น้พราะอายุต่างกันเกินไป แล้วเขาก็อบรมเราแบบโบราณๆหน่อยๆ คือห้ามปีนเกลียว ห้ามพูดเล่นกับผู้ใหญ่(ตนเด็กเราโดนเรื่องนี้บ่อย บางทีก็โดนตีด้วย ตรแบบตั้งแต่ร้องไห้จนเลิกร้องอ่ะ) เขาทำให้เรารู้สึกด้อยมากๆ แต่ตอนเด็กก็ไม่คิดอะไร เพราะเราคิดว่าคนอื่นก็คงเป็นเหมือนเรา จนมอต้น ตอนปฐมนิเทศ เราเห็นเพื่อนๆเรามากับพ่อกับเเม่ กอดเล่ยหัวกัน หัวเราะ สนุกสนาน มันทำให้เรารู้สึกว่ส นี่สิครอบตรัวจริงๆ.... อิจฉา บอกตรงๆ อิจฉามากๆ เเล้วพอเราถามคนอื่นๆ มันก็ทำให้เรารู้ว่าคยอื่นเขาไใ่แปลกหรอก เราต่างหากที่แปลก .... บ้านอื่นเขาไม่เห็นเป็นแบบเราเลย บ้านเรานิดเดียวก็หาว่สปีนเกลียว ด่ากระจาย... เผลอหลุดคำหยาบนิดหน่อยก็โดนตบโดนตีละ(ตบจริงๆ ไม่ได้คล้องจอง แต่ไม่ใช่ที่หน้า..) หยาบของเรานี่แค่คำว่า " โคตร " ก็โดนแล้วนะ ติดดูว่าคำอื่นเร่จะกล้าหลุดไหม คือเกร็งมากๆเวลาจะพูดอะไร กลัวผิดไปหมด (ตอนเด็กๆสักอนุบาล เราเคยเผลอพูดเล่นบนโต๊ะอาหารที่บ้าน แม่เราเอาส้อมทิ่มเอวเรสจนเราร้องไห้เลย) แล้วเขาก็จะว่าเราว่าเป็นคนไม่กล้า แต่เขาไม่เคยย้อนเลยว่าเขาสอนเรายังไง เวลาอยู่ รร เป็นอะไรที่เรามีคงามสุขมากๆ เหมือนเป็นตัวเอง(เกือบ)เต็มที่ เป็นที่ที่เขาไม่เห็นเรา (แต่ก็ไม่เต็มที่เยอะเด่วตอนพลผู้ปกครองจะโดนด่ากราดอีก) ตอนครูเราเจอแม่เรานี่แบบอึ้ง ... คือต่อหน้าแม่เรา เราจะเป็นใบ้กระทันหัน เหมือนลิ้นชา มือชา แค่จะโบกมือใ้เพื่อนเรายังไม่มีแรงเลย เราไม่อยากให้เขารู้จักเพื่อนเรา ไม่อยากให้เขาเข้ามาทำลายโลกของเรา ... เราไม่ชอบ! เขาจามอ่านบล็อกเราทด่าเรา อ่านไดอารี่รา ว่าเรา... เฟสมาด่า ไลน์มาด่า คือบางทีมันก็เยอะไป เรามหาลัยแล้ว ทำไมมันไม่จบไม่สิ้นสักที !!

เราเป็นลูกคนเดียวเหมือนกัน เวลามีเรื่องเดือดร้อนในครอบครัวหรือทะเลาะกับแม่เรารู้สึกอัดอั้นตันใจมาก ไม่มีใครคอยรับฟังปัญหาของเราเลย บอกกับเพื่อนก็กลัวเขาจะรำคาญเอา ถ้าบอกหรือระบายกับพ่อๆก็จะเข้าข้างแม่เสมอ เรารู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด อะไรควรไม่ควร ซึ่งเราก็เป็นเด็กดีของพ่อแม่ตลอดมา ส่วนใหญ่เราชอบทะเลาะกับแม่ เพราะแม่เป็นคนชอบเหวี่ยงแบบไม่มีเหตุผล แล้วเราก็จะเป็นผู้รับเคราะห์ อย่างวันนี้เราเข้าเซเว่นที่โรงพยาบาล แม่ก็อยู่ด้วย ตอนเข้าไปซื้อก็ยังดีๆอยู่ พอออกมาด่าแหลกเลยว่า " มาโรงบาลจะมาเข้าเซเว่น รู้มั้ยเราน่ะอายุเท่าไหร่แล้วทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตไปได้ มีลูกเฮงซวยแบบนี้อย่ามีเลยดีกว่า โอ๊ย เบื่อรำคาญ อยู่กับพ่อกันสองคนเลยดีกว่ามั้ย ห๊า! " อ่าว เวร เข้าเซเว่นนี่ตูผิดเหรอ อีกอย่างตอนเข้าไปแม่ก็ซื้อของด้วยไม่ใช่ไม่ซื้อ จะให้เถียงต่อกลับไปเดี๋ยวแม่ก็บอกตัดแม่ตัดลูกอีก เฮ้อ เราล่ะเบื่อ บางทีเรามานั่งคิด คนเป็นแม่เนี่ยใช่ว่าพูดอะไรจะถูกไปเสียหมด บางทีก็ไร้เหตุผลยิ่งกว่าอะไรดี ไร้สาระมากอ่ะแม่เรา คือถ้าอารมณ์ไม่ดีไม่ว่าเรื่องอะไรก็ทำให้เราผิดได้เสมอ ซึ่งมีอยู่ครั้งนึงรุนแรงมากถึงกับทิ้งให้เราอยู่กับพ่อสองคนประมาณอาทิตย์นึงแล้วค่อยกลับมา เราก็แบบว่า เฮ้ย! แม่..เนี่ยนะแม่เรา ถ้าจะไม่มีเหตุผลขนาดนี้ บางทีเอาเรื่องเพื่อนที่โรงเรียนมาระบายก็ระบายไม่ได้ ระบายเสร็จปุ๊บโดนด่าแหลกไม่เหลือ ขนาดบอกว่าเพื่อนมันไม่ช่วยงานยังด่าเราอีกบอกแล้วทำไมไม่ให้เค้าช่วยล่ะ เอ๊า! ก็บอกอยู่ว่ามันไม่ช่วย แถมเพื่อนที่โรงเรียนยังนิสัยเหมือนแม่เราเด๊ะคือมันเป็นคนเอาแต่ใจมากเอาแต่อารมณ์ตัวเอง ขี้รำคาญ วันไหนอารมณ์ไม่ดีเราก็ต้องเป็นถังให้มัน เราได้แต่คิดว่าชีวิตเรานี่เกิดมาเป็นถังให้คนอื่นรึไงฟ่ะ แม่ไม่พอยังมีเพื่อนที่โรงเรียนอีก จะบ้าตายแล้ว! อ๊ากกกก เราไม่สามารถระบายกับใครได้เลยถ้ามีน้องเราจะถามเลยว่าตกลงเราผิดจริงๆหรือว่าใครผิดกันแน่ บางทีเห็นคนอื่นมีน้องไม่ก็พี่แล้วรู้สึกอิจฉามาก