หักหลังตัวเอง on stage show !!

เนื่องมาจาก คุณเต้...
www.jeban.com/viewtopic.php

และคุณ Gimmick
www.jeban.com/viewtopic.php

ได้ออกมาเป็นตัวแม่แห่งสังคม ล้วงลึก ตีแผ่ยิ่วกว่าอาสรยุทธมาเอง!!

ปลาก็เลยคิดว่าไอ้ตัวเรามันก็เป็นคนมีเบื้อลึกเบื้องหลังพอตัว เอาวะอยากดังติดกระแสสังคมให้เป็นเซเลบบ้าง  ไอ้ครั้นจะรอเป็นนางเอกให้สื่อมาแฉชาตินี้ก็อาจจะไม่ได้ออกสื่อเป็นแน่แท้

ก็เลย...

"แฉตัวเอง(แม่ง)ซะเลย"

ถ้าเกิดในอาคตหนูเกิดดังแบบพี่โอปอล์ขอร้องสื่ออย่ามาขุดคุ้ยในบ้านนี้นะคะ...

พรุ่งนี้สื่อจะมารอหน้าหอชั้นมั๊ยเนี่ย???



เริ่มเปิดตัวตระการตาจากน้องปลาเมื่อคราวยังแบ๊ว(บ้อง)...

เหม่ๆๆๆๆๆ เป็นเด็กมันก็ต้องน่ารัก(ษ์)เป็นธรรมดานุนินะ  ไม่ค่ะนี่แค่การเริ่มต้น

ต่อไป...
กระโดดข้ามมา ม.3 และแล้วคสามแบ๊วก็เปลี๊ยนไป๋!!

แน่นอนค่ะนักเรียนหญิงเมืองไทยมันก็ต้องสั้นประชิดติ่งหูสิคะมาตรฐาน(ในรูปมองไม่เห็นไม่เป็นไรเดี๋ยวมีต่อ)
โปรดสังเกตุ ขา อ๋าๆๆๆๆๆ โค๊ะ อะหยังมันใหญ่ล้ำเหลือ!!

พอๆเดี๋ยวจะ down เอาวะก่อนเรามาต่อกันที่มอปลายสุดไฉไลกันดีกว่า

ม.5!!

โอ้คุณพระ!!!!

นี่หรือคือดิฉัน My god ทำไมมันไม่ดูดีประหนึ่ง season change ล่ะคร๊ะคุณ  นี่มัน climate change แน่นอนเพราะโลกร้อนนั่นแหละ

เคยตกใจกันมั๊ยคะเวลาที่เราย้อนกลับไปดูรูปตอนมอปลายที่ตอนนั้นคิดว่ามัน"โคด"ดูดี  แต่เมื่อกลับมามอง T^T


จากเด็กสาวมอปลายเรากำลังจะก้าวเข้าสู่โลกของสาวน้องแรกแย้ม(แหวะ!!) ไอ้คนเราจะสวยมันก็ต้องมหาลัยสิพี่น้อง...

เรามาเริ่มจาก... ปี 1

เอ้า... สมชายเอ๊ย สมชาย  อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดดดดดด อกอีแป้นจะแตก  นี่คือหนังหน้าเด็กมหาวิทยาลัยปี 1 เฟรชชี่เหรอเนี่ย  งดงามปานนางประแดะ  คุณพระคิ้วนางก็ไม่กัน นางตัดผมทรง(นักแสดงนำฝ่ายชาย)เกาหลี...

ปีหนึ่งนี่ยังแต่งหน้าไม่เป็นเลยนะเนี่ย!!

อ๊าหสะเต้อ แด้ด...

ปีสอง

...

โปรดสังเกตุวิวัฒนาการจากปีหนึ่งสู่ปีสอง  แตกต่างกันอย่างชัดเจนมาก
ปลาถือว่าปีสองนี่เป็นช่วงรุ่งเรืองของชีวิตค่ะ
หนังหน้าดี มีแฟนหล่อ พ่อแม่รักใคร่ ไปไหนมีแต่คนมอง...

แม้นางจะแต่งหน้าเกร่อๆ เหมือนชะนีผิดป่าในบางวันบ้างก็ตาม แต่นี่มันเวลาเริ่มต้นชีวิตนี่เนอะ

แหมใครๆก็เคยมีช่วงหัดแต่งหน้าทั้งนั้นแหละเนอะตัวเธอ...


Advance ปีสาม...

นี่แหละชีวิต ผมยาวกรุบกริบ เป็นสาวสังคมทันสมัย โอ้ปีสาม!!

อีกรูป...

ออกงานค่ะ บายเนี่ยตอนปีสาม หน้าเป๊ะแล้วหลังจากทรมานหน้ามาเป็นปีๆก็เริ่มแต่งหน้าเป็นบ้าง  แต่งให้เพื่อนบ้าง  ...หัดไปหมดคิ้วเคิ้วเพื่อนย่อยสลายไปกับใบมีดหมด...


ปีสี่เอ๊ยปีสี่

นี่แหละธรรม มะ เนียม ... อกหัก = ตัดผม!!

เกิดอาการแลคทางช่วงชีวิตกลายเป็นโจ๊ก โซคูลอยู่พักนึงเลย

แต่เมื่อผ่านระยะทำใจมาได้แล้วเราก็เริ่มเริงร่าสลาตันกับชีวิตอีกครั้งจนคิดได้ว่า
ไหนๆก็ตัดมันแล้ว(ความจริงดัดแล้วแต่ร้านทำไม่ดีสัปดาเดียวคลายหมดเลยอะค่ะ)

ดัดมันเสียอีกรอบเป็นไง

ผลที่ได้คือ...

ภาพนี้สดมากคือถ่ายหลังจากดัดเสร็จแล้วแว๊นรถกลับมาหอ  มันฟูดีนะ!!

จากนั้น อั๊นๆๆๆ

ประหนึ่งลิงหัดต่อกล่องหยิบกล้วยเราก็เริ่มอะแดปแอปพลายใส่มูสเข้าไปแต่หน้า ทาปาก ...อืมๆๆๆๆ พอดูได้

แม้แขนแม่นางจะเท่าท่อนซุง นางก็จะถ่าย กร๊ากกกกกกกกกกกก!!


อันนิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราต้องรู้จักปรับปรุงตัวเสมอ อดีตนั้นเป็นรากฐานที่สำคัญของอนาคต  คิดดูสิคะว่าถ้าหากไม่มีวันนึงที่เราคิดว่า "เอ๊ะ!! ชั้นต้องแต่งหน้าแล้วนะ" แล้วเราจะสวย(หรือเปล่า)เท่าวันนี้มั๊ย??

และอนาคตเราก็ต้องพัฒนาให้มันดีขึ้นไปอีก ไม่ใช่เพื่อใคร หรือประชดใคร  แต่เพื่อตัวเราเองค่ะ ^^





ทิ้งท้ายด้วยรูปนี้ เพิ่งถ่ายเมื่อกลางวันนี้... กรีดร้องไว้อาลัยให้แด่เด็กปีสี่ทุกท่านค่ะ ทั้งสอบทั้งโปรเจค ยังไงก็ต้องดูแลสุขภาพนะคะ  เดี๋ยวหน้าเหี่ยวนี่แย่เลย...





อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!