วันนี้เป็นวันเกิดเรา และเป็นวันเกิดของเด็กอีกคนนึงในท้องเรา

อ่านชื่อกระทู้แล้วงงกันมั้ยคะ คิดอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้นี้ดีมั้ย แต่รู้สึกว่าสังคมจีบันเป็นสังคมที่อบอุ่นและมักมีคำแนะนำบวกทางออกที่ดี ให้กับสาวๆที่มีปัญหาเสมอ อย่างน้อยก็ขอให้มันได้เป็นที่ระบาย โดยขอใช้ล็อกอินนี้ไปก่อนละกัน

วันนี้วันที่ 1 กพ  เป็นวันเกิดครบ 25 ปี ของเราค่ะ และเป็นวันที่เรารู้ว่าเรากำลังตั้งท้อง ได้ประมาณเืดือนกว่าๆ
โดยที่เรายังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่มีงานทำ และยังเรียน(ป.โท)ไม่จบ แต่คาดว่าไม่้เกิน พ.ค.นี้ต้องจบ เพราะเราหลือแต่ thesis ที่บังคับส่งเล่มดำภายใน พ.ค. นี้

ส่วนคุณแฟนอายุเท่ากันค่ะ แต่เค้าไม่จบแม้แต่ป.ตรี ตอนนี้ทำงาน(ร้านเน็ต) และเรียนสาร์-อาทิตย์ (ปวส.)
จริงๆแล้วเรากับแฟนไม่ได้ต่างกันมากมายขนาดนี้นะคะ เราเรียนที่เดียวกันตอนม.ต้น และเรียนมหาลัยที่เดียวกัน
แต่เค้าเรียนไม่จบเพราะไปเลือกคณะที่ตัวเองไม่ชอบ + ไม่ตั้งใจ ขี้เกียจ ที่บ้านตามใจ ฯลฯ
ดูแล้วไม่ค่อยเอาอ่าวเลยนะ แต่เรากับแฟนรักกันมาก และคบกันมา 10 ปีแล้ว เค้าเป็นคนเดียวที่เข้าใจเรามากที่สุด
และเป็นคนที่เราสามารถเล่าทุกเรื่องให้ฟังได้  และครอบครัวเค้าก็เอ็นดูเรามาก คุณแฟนพาเราไปเที่ยวพร้อมกับครอบครัวเค้าบ่อยๆ
พี่ๆเค้าประสบความสำเร็จในชีวิตทุกคน มีเค้าคนเดียวที่ทำให้พ่อแม่กังวล เพราะเป็นลูกคนสุดท้อง พ่อแม่เลยตามใจ
พ่อแม่เค้าคาดหวังให้เค้าจบป.ตรีที่มหาลัย บางครั้งก็พูดกับเราให้เราช่วยให้เค้าจบ แต่เค้าก็จบไม่ได้ ทำให้พ่อแม่ไม่สมหวังไปแล้ว 1 เรื่อง

และปัญหาที่ทำให้เราหนักใจที่สุดคือ ครอบครัวเราค่ะ จริงๆบ้านเราก็อบอุ่นนะแต่ค่อนข้างจะหัวโบราณมากกก แบบว่า ห้ามเราไปไหนกับผู้ชาย 2 ต่อ 2 อ่ะ แต่เค้าก็รู้ว่าเรามีแฟน และเค้าก็ออกปากห้ามทันทีไม่ได้ห้ามคบ แต่ห้ามไม่ให้ทำอย่างโน้น อย่างนี้ ซึ่งเราเคยทำให้ที่บ้านผิดหวังมาแล้ว เราเลยรับปากและพยายามทำตัวเรียบร้อย และเราก็ไม่เคยเอ่ยถึงแฟนให้ที่บ้านได้ยินอีกเลย เวลากลับบ้านเค้าจะคุยกันแต่เรื่องเรียน เรื่องงาน และที่บ้านก็อยากให้เรา ต่อเอก วางแผนอนาคตให้เราสวยหรู (จนเราคิดว่าเค้าต้องแอบหาคู่ให้เราด้วยแน่ๆ) เพราะตระกูลเราเค้าชอบจับคู่ให้คนรู้จัก ลูกเพื่อน ญาติ แต่งงานกัน เช่น พ่อกับแม่เป็น ญาติกัน ตากับยายเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

ก่อนหน้านี้เคยคิดเหมือนกันว่า ถ้าท้องจะทำไง แต่สุดท้ายก็คิดว่า ก็คงต้องก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่ตัวเองก่อ
สำหรับตัวเราเองเราพร้อมรับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำ เราใกล้จบแล้ว เราคิดว่าเราต้องเลี้ยงลูกให้ได้ อายุก็ 25 แล้ว ถึงจะเลี้ยงได้ไม่ดีมากแต่ก็ต้องพยายามทำให้ดีที่สุด ในฐานะแม่
แต่เราเครียดพอคิดถึงครอบครัว เราจะไปพูดยังไงกับที่บ้านดี สิ่งที่เค้าวาดหวังกับลูกสาวคนนี้ ทั้งเรื่องต่อดร. และเรื่องเป็นอ.ที่มหาลัย
เราทำให้ฝันพวกเค้าสูญสลาย เรารู็สึกแย่มาก เราทำให้พวกท่านผิดหวัง อีกครั้ง ทั้งๆที่เคยรับปากว่าจะไม่ไปไหนกับแฟน

พิมซะเพลิน จนลืมเวลา พอดีมีธุระต้องรีบไปทำ เรื่องยาวมาก  ขอบคุณทีอ่านจนจบนะคะ