+++ ไม่มั่นใจอะไรเลย เครียดมาก ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ +++

สวัสดีค่า ตั้งกระทู้ครั้งแรก

อยากปรึกษาพี่ๆ ในจีบันค่ะ เราอายุ 17 ตอนนี้ มีอาการ เครียดและจิตตกอย่างบอกไม่ถูก ทั้งเรื่องครอบครัว เพื่อน แล้วก้ตัวเอง

เมื่อวันก่อนทะเลาะกับแม่ แม่ก้ด่าเราแรงมากทั้งๆที่เรื่องที่เราทำผิดมันก้ไม่ได้ร้ายแรงอะไรเลย แต่แม่ดุด่าเหมือนเราไปฆ่าใครตาย แล้วก้พูดจาแดกดันไม่ยอมจบหลายวันมากๆ เราก้ทั้งน้อยใจและเบื่อ พักนี้เลยไม่ได้คุยไม่ได้กอดกันเหมือนเดิม แต่เราอยากจะประชดแม่บ้างเพราะเดี๋ยวนี้แม่จะชอบด่าแล้วก้จับผิดเราอย่างเห็นได้ชัดเลยตั้งแต่เราผิดพลาดครั้งนั้น แต่ที่เราน้อยใจไม่ใช่อะไร เพราะเรามีพี่ชาย ที่ไม่ค่อยได้เรื่อง ก้แบบว่าแม่ก้ชอบมาบ่นกับเรา ว่าพี่ชายเราใจดำ ไม่เคยมาดูแลพ่อแม่ แต่พอเจอก้เอาใจตลอด ไม่เคยว่าออกจะโอ๋แล้วก้ถึงพี่เราจะทำเรื่องไม่ดียังไงก้แค่บ่นไป พี่เราก้ไม่เห็นจะเคยทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจเลย เรียนก้ไม่ค่อยเรียน เกรดก้ไม่ดี แต่แม่ก้แทบจะประเคนอะไรให้ทุกอย่าง แต่เรานี่นะ ลูกสาว ทำอะไรก้ผิด โดนด่า ทั้งๆ ที่เราทำตัวปกติ เรียนเกรดออกมาก้ดี แม่ก้แค่ชมๆ เรายังนึกในใจเลยว่าทำดีเสมอตัว ทำชั่วทีก้จมดิน จนตอนนี้เรายังทำใจพูดดีๆ กับแม่ไม่ได้เลย ตอนนี้ก้มีแต่เลี่ยงๆ ไม่ค่อยอะไรกันเหมือนเดิม


เรื่องที่สอง อันนี้เป็นเหมือนกรรมเก่าหรือยังไง แต่ก่อนเด็กๆ เราอ้วน เพื่อนๆ ก้ชอบล้อ เราก้ยอมๆ เพื่อนก้ยิ่งแกล้งยิ่งล้อ แต่เราไม่เคยบอกใครเลย ไม่ว่าจะพ่อแม่ พี่น้องหรือเพื่อนสนิท ว่าเราเสียใจแค่ไหน เราก้แค่เก็บไว้กับตัวเอง กลับมาร้องไห้ทุกวัน จนพอขึ้นม.ต้นเราก้ลดน้ำหนักได้ระดับนึงจนผอมเหลือน้ำหนัก 50 กว่าโลจาก 60 กว่า แต่เทียบกับความสูงก้ยังอวบๆ แล้วก้ไม่ได้ผอมบางแบบเพื่อนคนอื่น จนตอนนี้เราอยู่ม.ปลาย น้ำหนักก้ยังคง 50 กว่าๆ พยายามลดน้ำหนักทั้งออกกำลังหนักๆ คุมอาหาร จนถึงขั้นกินยาลดน้ำหนัก ก้ไม่ค่อยได้ผล เพราะเราชอบเศร้า เครียด พอเครียดก้กินๆๆๆ เราก้ยังคงไม่มั่นใจเหมือนเดิม เพื่อนก้ยังล้อ ว่าเหมือนเดิม เราเซงมาก แต่เราจะทำยังไง บางทีเพื่อนพูดมา ก้รู้นะว่าไม่คิดอะไร แบบแซวๆ สนุกๆ เค้า แต่คำพูดแต่ละคำมันเสียดแทงเรามาก จนบางครั้งเราไม่อยากออกจากบ้านเลย ขนาดบางทีไปเรียนพิเศษเรายังไม่อยากไปเลย รู้สึกสมเพชตัวเอง เพื่อนๆ ในกลุ่มมีแต่คนผอมๆ น้ำหนักไม่เกิน 50 กันทั้งนั้น แล้วก้ชอบคุยกันแบบว่าอ้วนๆๆ ต้องไดเอต ทั้งๆ ที่บางทีมาคุยกับเราหรือบางทีเราก้นั่งหัวโด่อยู่ คือแบบว่าถ้าน้ำหนัก 46-47 อ้วน แล้วเราเรียกว่าอะไร จนตอนนี้เราก้ไม่มั่นใจอะไรเลย ถึงเราจะชอบแต่งตัวรักสวยรักงาม แต่เวลาออกจากบ้านจะไม่มีความมั่นใจเลย บางทีก้ร้องไห้อยู่คนเดียวเพราะไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง แล้วเราก้รู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ บางทีก้คิดว่าตัวเองโรคจิตเป็นโรคซึมเศร้าละมั้ง นั่งร้องไห้ได้เป็นพักๆ คิดอะไรหน่อยก้ร้อง

บางที เราก้แค่อยากจะระบายให้ใครฟังก้เท่านั้น...

เราควรทำตัวยังไง เรื่องแม่?

เราควรเปลี่ยนความคิดกับตัวเองใหม่ยังไง ?

Discussion (16)

อาการเเบบเราเลยคะ
เป็นดรคซึมเศร้า ตอนนี้จะไปหาคุณหมอแล้ว
ตอนแรกแม่เราเค้าไม่ยอมอ่า เลยต้องอธิบายยกใหญ่
เราว่ามีปัญหาอะไรก็หันมาคุยกันดีกว่านะคะ

เราคิดๆอะไรอยู่ก็ร้องๆ ตอนนอนกว่าจะได้หลับ
คิดโน่น คิดนี่ อยู่ตลอดอ่า แล้วก็จะแบบว่าเบื่อไปหมดเลย
ไม่อยากออกจากบ้าน ไม่อยากไปเรียน แต่เราอยากแต่งตัวนะ
แต่มันไม่มีแรงจูงใจที่จะออกไปซื้อเสื้อผ้าหรืออะไรเลย
อยากนอนอย่างเดียว ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ คิดว่าอยากไปหาหมอคะ
เครียดๆๆ  มาคุยกะเราสิ เราปันยาอ่อน

ลองกลับไปฟังเพลง ก้อนหินก้อนนั้นดูน้ะ  แล้วมาคิดๆดู

ทุกสิ่งทุกอย่างอยุ่ที่เราทั้งนั้น ว่าเราจะรับเรื่องร้ายๆ แย่ๆ เข้ามาสู่ชีวิตเรามากแค่ไหน

เราเคยโดนเพื่อนบรีฟ มาเทอมเตมๆ ตอนนั้นแบบ โอ่ยไม่อยากมีชีวิตอยุ่บนโลก

แต่ว่าได้กำลังใจดี  ช่วยเราเปลี่ยนความคิด  พาไปหากิจจกรรมอะไรสนุกๆ ไม่นานความคิดเราก็เปลี่ยน


ลองยิ้ม ๆ  ยิ้มสู้ปัณหาทุกอย่าง  เวลาใครพูดไรมา ถ้าคิดว่ามันไม่ดี  ก็ปล่อยผ่านโล้ดดดด



ส่วนเรื่องอ้วนหน้ะ   อย่าไปเครียดกับมันมาก  ยิ่งเครียดยิ่งอ้วน

เอาคำพูดของเพื่อนมาเป็นแรงผลัดดันสิ  วันนึงชั้นจะสวยชั้นจะหุ่นดีให้ได้เท่าพวกแก

พยายามเข้าเน้ออ  สู้ๆๆ  เป็นกำลังใจให้อีกแรงง  ^ ^V
น้องยังเด็กอยู่เลยค่ะ อีกเดี๋ยวอายุมากขึ้นส่วนมาก baby fat ก้อจะหายไปเองอะนะ ไม่ต้องกังวลหรอก แต่ก่อนเราก้อเคยอ้วนอะ  แล้วไงหรอ เราสร้างปัญหาให้ใครรึก้อป่าว รักตัวเองมากๆๆ ตั้งใจเรียน อนาคตสำคัญกว่านะคะ
เรามี hero คนนึง ตอนเด็กๆ เค้าอ้วนมากๆๆๆๆ โดนเพื่อนกับครูล้อประจำ เค้าเองก้อคิดมากเรื่องนี้นะ แต่พอเค้าค้นพบตัวเองว่าเค้ารักดนตรี และชอบการเล่นกีต้าร์มาก เค้าก้อทุ่มเทฝึกฝนจนเป็นระดับแนวหน้าของโลก เค้ามีความสุขกับตัวเองมาก แทนที่จะเครียดแล้วก้อกินๆๆๆ เค้าเลยผอมลงๆๆๆ ตอนโตเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยอะ
เราเป็นกำลังใจให้นะคะ พยายามอย่าคิดมาก
รักตัวเอง แคร์ตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองนะคะ

อย่าลืมจีบันน้า ที่นี่มีกำลังใจให้คุณเสมอ
ยิ้มแล้วก้าวเดินต่อไปค่ะ ข้างหน้ามีสิ่งสวยงามที่รออยู่มากมาย สู้ๆ

ถ้าอ่านคอมเม้นนี้เเล้วขอให้รู้นะคะว่ามีเราเป็นกำลังใจให้อยู่นะคะ
ยิ้มหน่อยนะคะคนดี



ถ้าพี่บอกว่ามันเป็นธรรมดาของชีวิตวัยรุ่นน้องจะเชื่อพี่มั้ยเนี่ยะ

สมัยวัยรุ่นพี่ก็เป็นอะ ไม่มั่นใจไปหมด ทะเลาะกับพ่อแม่ นู่นนี่
จริงๆจนแก่แล้วก็ยังทะเลาะกะพ่อแม่นะ ฮ่าๆๆ
แต่มันไม่น้อยใจมากๆเหมือนสมัยวัยรุ่นแล้วอะค่ะ
ส่วนความมั่นใจ พอเราโตขึ้นมา มันก็มีเพิ่มขึ้นเองอะ
เหมือนเราผ่านอะไรมาเยอะๆเราก็จะเริ่มรู้สึกว่ามันมีอะไรอีกมากมายที่ไม่ใช่แค่เรื่องน้ำหนักตัว

ส่วนเรื่องอ้วนอะนะ พี่เห็นเพื่อนที่ผอมมากๆแล้วบ่นจะลดๆตั้งกะวัยรุ่น มันก็เป็นมาจนแก่
แต่น้ำหนักมันก็เท่าเดิมอะแหละ ไม่เห็นจะลดได้เลย แต่ก็ดีที่ไม่ขึ้น
คือพี่ว่าคนที่เป็นโรคจิตอะ เพือนน้องมากกว่า
มันเป็นโรคจิตชนิดนึงอะค่ะ กลัวอ้วนมากกกกกกกกอะ ต่อให้ผอมเหลือแต่กระดูกก็ยังกลัวอ้วน
หนักแค่ 50 ไม่ได้อ้วนหรอกค่ะ
อ่อ แล้วพี่จะบอกว่า ใครจะอ้วนไม่อ้วนอะ รออายุมากกว่านี้ซักหน่อยอะจะรู้
เพราะตอนวัยรุ่นไม่ค่อยอ้วนกันหรอก พอเริ่มทำงานดิ
แต่ละคนเปลี่ยนไปล่ะ บานออกกันเป็นแถว ฮ่าๆ


มั่นใจตัวเองไว้ค่ะ มองกระจกแล้วยิ้มให้ตัวเองบ้าง รักตัวเองเยอะๆ แล้วคนอื่นก็จะรักเราเหมือนกัน
เสน่ห์มันมาจากความมั่นใจนะคะ (แต่ไม่ใช่หลงตัวเองนะ)