น้อง ๆ นักศึกษาเข้ามาอ่านเป็นกรณีตัวอย่างนะ

เรื่องมันเริ่มขึ้นจากว่าน้องสาวเราไปซื้อชุดนักศึกษาที่ร้าน "พี่น้อง" มาบุญครองชั้น 3 แล้วทางร้านมีบริการแก้ให้ฟรี
น้องเราซื้อประโปรงความยาว 14 นิ้ว 3 ตัว แล้วก็เอากลับไปใส่ที่หอพักที่มหาลัยโดยที่ไม่ได้ลอง พอใส่แล้วรู้สึกว่ามันหลวม
เลยเอากลับมาให้เค้าแก้ให้ วันที่เอาไปแก้ เจ้าของร้านก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับญาติพี่น้องงเค้า เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ก้อให้น้องบอก
เค้าให้เรียบร้อยว่าจะแก้ยังไง เอาเข้าเท่าไร แล้วก็บอกชื่อแล้วก็ถามว่าจะมารับได้วันไหน
พอเลยกำหนดไปรับ เค้าเอากระโปรงจากไหนไม่รุ้มาให้น้องเราซึ่งความยาวของทั้ง 2 ตัวนั้นมันไม่เท่ากัน 
(ไม่ต้องวัดเลยว่ากี่นิ้วเพราะว่าความยาวต่างกันเยอะมาก เป็นนิ้วเลย) แต่ว่าเอวมันเท่ากัน แล้วบังเอิญว่า
น้องเราใส่ได้ "แต่ฟิต" 
 
น้อง : พี่ อันนี้มันไม่ใช่กระโปรงหนู
ร้าน : ทำไมจะไม่ใช่ ถ้าไม่ใช่จะใส่ได้พอดีได้ยังไง
เรา : พี่ก็เห็นอยุ่ว่าความยาวมันไม่เท่ากัน น้องหนุอ่ะ ซื้อกระโปรงไปความยาว 14นิ้วเท่ากันทุกตัว และทุกตัวมีป้ายร้าน
      แล้วนี่อะไร 2 ตัวความยาวไม่เท่ากัน หมายความว่ายังไง พี่เอาชายกระโปรงลงโดยพละการ หรือเอาขึ้นโดยพละการ
      หรือกระโปรงร้านพี่ซักแล้วหด
ร้าน : พี่ไม่รุ้ พี่รู้แต่ว่ากระโปรงตัวนี้ของน้องแน่นอน
เรา : พี่ คนเราอ่ะ มีสิทธิ์ที่จะเอวเท่ากัน แต่ความยาวกระโปรงมันไม่ใช่ก็เห็น ๆ อยู่ แล้วกระโปรงของน้องก็ต้องทีป้ายร้านทุกตัว
      แล้วนี่อะไร ตัวนึงมี อีกตัวไม่มี หมายความว่ายังไง แล้วเอากระโปรงของใครไม่รู้มาให้น้องหนูอ่ะ
ร้าน : พี่ไม่รู้ แต่พี่จับเนื้อผ้าพี่ก็รู้แล้วว่าเป็นของร้านพี่
เรา : พี่ พ๊อยท์ที่หนูพูดคือนี่มันไม่ใช่กระโปรงของน้องหนู ไม่ได้มาถามว่านี่คือกระโปรงของร้านพี่หรือป่าว
      แล้ววันนั้นที่น้องเค้าเอาประโปรงมาให้แก้ แล้วพี่ไม่ติดชื่อลงไป หนูก้อเห็นอยู่
       แล้ววันนี้พอเกิดปัญหา พี่จะมาบอกว่าไม่รู้อย่างเดียวได้ไง
ร้าน :  โอเค พี่ยอมรับผิดว่าวันนั้นพี่ผิดเองที่ไม่ได้สนใจหนู แล้วจะให้พี่รับผิดชอบยังไง จะให้พี่เอากระโปรงตัวใหม่ให้หนู หนูก้อรู้ว่าเป็นไปไม่ได้
        เอาอย่างงี้ละกัน ถ้าพี่ยัดเยียดของคนอื่นให้น้องหนู ขอให้ร้านพี่เจ๊ง แต่ถ้าหนูมั่วขอให้หนูไม่เจริญเหมือนกัน เอาไม๊ล่ะ
เรา : พี่ หนูก็ไม่ได้เรียกร้องจะเอากระโปรงตัวใหม่ แล้วก้อไม่ได้ต้องการให้ร้านพี่เจ๊งด้วย หนูมาวันนี้เพื่อจะบอกว่านี่มันไม่ใช่ของน้องหนู
ร้าน : แล้วเราจะเอายังไง พี่ก็รับผิดแล้วว่าพี่ผิดเองที่ไม่ได้ติดชื่อ แล้วจะเอาอะไรอีก
น้อง : แล้วถ้าอนาคตมีคนเอากระโปรงมาแล้วบอกว่านี่ไม่ใช่ของเค้าพี่จะทำไง
ร้าน : ไม่มีแน่นอน แน่นอน ไม่มีทางแน่นอน (ย้ำสุด ๆ จิกเสียง สุด ๆ )
เรา + น้อง : อึ้ง (ก็มันไม่ใช่ของชั้นแล้วจะให้ชั้นเอามาเนี่ยนะ)
 
สุดท้ายเรากะน้องก้อต้องเอามา ทั้ง ๆ ที่รู้อยุ่แก่ใจว่ามันไม่ใช่ของเรา ตลอดเวลาที่คุยประมาณ ครึ่งชั่วโมงไม่มีคำว่าขอโทษออกมาซักคำ
ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ คุณก็รุ้อยุ่แล้วว่ามันไม่ใช่กระโปรงของลูกค้าคนนี้ เพราะแค่ความยาวมันก็ไม่ใช่แล้ว แต่คุณก้อยังจะเถียงข้าง ๆ คู
เพื่อที่จะเอาตัวรอด อันนี้เราพูดจากใจจริงเลยนะ ว่าถ้าร้านพูดว่า อาจจะมีการผิดพลาดเกิดขึ้น พี่ขอโทษ ขอให้รับกระโปรงตัวนี้ไปแทนได้ไม๊
เพราะมีการสลับกันเกิดขึ้น เราและน้องก้อจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่อะไรอ่ะ ไม่มีการยอมรับผิด อีกทั้งยังมาแช่งน้องเราอีกด้วย
 
เราบอกน้องเราว่าเลิกซื้อร้านนี้เถอะเพราะว่าคนขายไม่มีความสำนึกและความรับผิดชอบเลย หลักฐานมันชัดเจนอยู่แล้ว
พูดแต่ว่าพี่ไม่รู้แล้วก้อเบี่ยงประเด็นตลอด ไม่ยอมตอบคำถามว่าทำไมกระโปรง 2 ตัวตอนซื้อความยาวเท่ากัน (เพราะตอบไม่ได้)
แต่พอแก้แล้วความยาวไม่เท่ากัน ห่างกันเป็นนิ้วเลย เรารู้ว่าเรื่องนี้มันก็แค่เรื่องชุดนักศึกษาไม่กี่ร้อยบาท แต่เราก็แค่อยากเล่าให้น้อง ๆ
นักศึกษาได้รู้ถึงความไม่รับผิดชอบและปัดความผิดอย่างรุนแรงของร้าน "พี่น้อง" มาบุญครองชั้น 3 เราเคยเป็นลูกค้าร้านนี้ตั้งแต่สมัย
เราเรียนมหาลัย ตอนน้องเราเข้ามหาลัยเราก็พาไปซื้อร้านนี้ตลอด ไม่คิดเลยว่าร้านจะไม่รักษาลูกค้าและทำกับลูกค้าที่ซื่อสัตย์ต่อร้าน
เค้าอย่างงี้ พอกันที "พี่น้อง" หาร้านเสื้อนักศึกษาใหม่ให้น้องดีกว่าที่จะมาทนและโมโหกับความไม่รับผิดชอบของร้านนี้