ถ้าพูดถึง ประเทศญี่ปุ่น เชื่อว่าใครหลายคนคงคุ้นเคยและรู้จักเป็นอย่างดี และอาจดูไม่น่าตื่นเต้นถ้าเทียบกับประเทศอื่นๆ ซึ่งจริงๆฉันมีโอกาสได้ไปมาหลายประเทศแต่ที่เลือกทริปญี่ปุ่นมารีวิวให้ทุกคนได้ฟังกัน  เพราะญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ทำให้ฉันต้องใช้เวลาถึง 6 ปี ในรอคอยเพื่อกลับไปเจอคนๆหนึ่งที่ฉันคิดถึงเสมอ

ซึ่งที่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหิมะแน่นอนว่าฉันก็ไม่ลืมที่จะแอบชิมมัน ส่วนรสชาตินั้นนอยากให้ทุกคนลองชิมเพราะลิ้นใครลิ้นมัน ^^

     และท่ามกลางความหนาวเหน็บของอากาศที่ติดลบ แต่ในใจฉันนั้นกลับรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษเพราะในโปรแกรมแลกเปลี่ยนฉันยังได้มีโอกาสไปค้างอาศัยร่วมกันกับ Host Family หรือครอบครัวอุปถัมป์เป็นเวลา 3 วัน ในเมือง Iiyama อีกด้วย เปแส่   

ครอบครัวฉันไปอยู่ชื่อว่า Ogawa Family โดยครอบครัวของโฮสมีด้วยกัน 3 รุ่นทั้งหมด 6 คน เป็นชาย 3หญิง 3 เข้าคู่พอดี แต่ที่ฉันสนิทสุดจะเป็นคุณย่าเพราะท่านทำกับข้าวอร่อยมาก จำได้ว่าอาหารทุกมื้อฉันพยายามกินให้ได้เยอะๆ เพราะก่อนมาพักไกด์บอกว่าครอบครัวญี่ปุ่นจะดีใจเวลาทำอาหารแล้วแขกทานเยอะๆหรือขอเติม นี่ก็พยายามยัดทุกทาง กินแม้กระทั่งไช้เท้ารองจานของซาชิมิ (กินจนโฮสตกใจ ไอเราก็พยายามเอาใจดันเห็นเราเป็นชูชกไปซะได้ 555)

  ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่มันเหมือนเป้นความทรงจำที่ยาวนาน ให้ฉันได้ซึบซับถึงความอบอุ่นที่ครอบครัวโฮสมอบให้ โฮสทำหลายอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงความเป็นคนในครอบครัวมากกว่าแขกต่างถิ่นผู้มาเยือน ไม่ว่าจะเป็นการพาไปออนเซนสาธารณะและให้ฉันอาบน้ำให้น้องสาวคนเล็กในบ้านโฮส （อายุ 9 ขวบ）ให้เล่นหิมะเป็นเพื่อนเล่นหลานชายอายุ 5 ขวบของบ้าน พยายามคุยภาษามือเพราะอยากจะสื่อสารกับเราเพราะท่านไม่ค่อยคล่องภาษาอังกฤษ ให้ยืมเสื้อผ้าสำหรับใส่ลองเล่นหิมะ แถมขากลับคุณย่ายังยอมหอมแก้มเราหนึ่งฟอดใหญ่เพราะทนเสียงอ้อนเราไม่ไหวทั้งๆที่ปกติท่านเป็นคนขี้อายมาก

                 จนปี 2016 ฉันได้มีโอกาสไปดูงานที่โตเกียวจึงได้มีโอกาสนัดเจอคุณปู่และคุณย่า ซึ่งเป็นการเจอกันที่สั้นมากเพียงแค่เวลาไม่ถึง 1 ชม.เพราะเลิกงานดึกและรถไฟกำลังจะหมด ซึ่งเรารู้สึกเสียดายมากแถมขากลับโฮสคุณย่าเดินมาส่งพร้อมกับน้ำตานองเต็มหน้าเป็นภาพที่เราจำได้ติดตาเลย

           จนในที่สุดต้นปี 2020 （ก่อนโควิดจะระบาดพอดิบพอดี）เป็นแวลา 6 ปีหลังจากที่เราเจอครอบครัวโฮสครั้งแรก เรามีโอกาสไปเที่ยวญี่ปุ่นกับพี่ชาย โดยหลักๆจะเป็นการเที่ยวในโตเกียว แต่เราก็ตัดสินใจชวนพี่ชายเราไปเยี่ยมโฮสที่เมือง Iiyama ด้วย โดยนั่งรถไฟชินคันเซนจากโตเกียวไปที่เมือง Iiyama เพราะตอนนี้เมืองโฮสมีสถานีรถไฟแล้วน้า （แม้ค่าตั๋วจะแพงไปหน่อยก็ตามมม） 

  เข้าสู่ช่วง วันนี้ที่ลอยคอ เอ่ยรอคอย ！ ในที่สุด 6 ปีที่รอคอยก็สิ้นสุดลงพร้อมกับรอยยิ้มของโฮสทั้งคุณย่า คุณตา คุณพ่อและน้องสาวตัวเล็กที่ตอนนี้อายุได้ 15 ปีมายืนยิ้มแฉ่งรอรับเรากับพี่ชายที่สถานีด้วยความดีใจ

และแน่นอนว่าทุกครั้งที่ก้าวเข้ามาในบ้านโฮสเราได้รับความอบอุ่นที่สัมผัสได้ถึงความเป็นครอบครัวเสมอ โฮสชวนเราจัดตุ๊กตาในเทศกาล ฮินะมัตสึริ หรือวันฉลองวันเด็กผู้หญิง ของคนญี่ปุ่นซึ่งในวันดังกล่าวคนในครอบครัวจะมาช่วยกันจัดตุ๊กตาบนแท่นที่ปุด้วยผ้าสีแดง  บอกเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาทำกิจกรรมอะไรแบบนี้และคิดว่าคงจะหาไม่ได้ที่ไหนถ้าไม่ได้มาที่นี่

          และพอช่วงสายหน่อยโฮสก็พาฉันกับพี่ชายออกไปเล่นหิมะข้างนอกแถมให้ยืมชุดและรองเท้าบูทอีกเช่นเคย  ตกดึกอากาศเริ่มหนาวก็ชวนกันมากินสุกี้ยากี้ร้อนๆในบ้าน และเม้ามอยกันยาวจนไม่หลับไม่นอน 

（เม้าด้วย Google Translate เพราะต่างคนต่างภาษาไม่แข็งทั้งคู่）

พอตอนเช้าก่อนกลับโฮสก็ยังทำอาหารชุดใหญ่มาเลี้ยงเรากับพี่ชายอีกด้วย 

บอกเลยว่าช่วงเวลานั้นถือว่าเป็นเวลา 2 วัน 1 คืนที่คุ้มค่าแห่งการรอคอย ตลอด 6 ปีผ่านมาฉันไม่รู้สึกเสียดายเวลาเลย เพราะยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มันยิ่งพิสูจน์ความมั่นคงของความสัมพันธ์ แม้ต่างบ้านต่างภาษา แต่เเราก็ยังผูกพันกัน

“ บางทริปของใครหลายคนอาจเริ่มขึ้นและจบไปในช่วงเวลาหนึ่ง ”

“ บางทริปของใครอีกหลายคนก็อาจะมีความสุขที่ได้ไปเยือนสถานที่ชื่อดังก้องโลก ”

แต่ทริปที่แสนพิเศษสุดของฉัน ขอเพียงแค่ได้เดินทางไปเพื่อพบเจอใครบางคน ที่คิดว่าเราพิเศษและรอคอยการมาของเราด้วยความยินดีแค่นั้นเอง

สุดท้ายนี้ขอฝากลิงค์ที่พักโอสไว้นะคะเผื่อใครอยากไปลองพักดู

 บอกเลยว่าต้องประทับใจเหมือนฉันแน่นอน ：）
 https://www.booking.com/hotel/jp/pension-maroudo.th.html