ตอนนี้เครียดมากเลยค่ะ ขอกำลังใจเเละคำปรึกษาหน่อยนะคะ

เป็นเรื่องเกี่ยวกับเเม่เเละพี่สาวเเละตัวของเปาค่ะ ที่มาเล่านี่ไม่ได้ต้องการจะประจานพี่สาวนะคะ เเต่อยากจะรู้ทางออกค่ะ เพราะตอนนี้ยังเเอบร้องไห้อยู่คนเดียวทุกวันค่ะ มันอาจจะยาวนะคะ ต้องขอโทษด้วย เเต่ขอระบายหน่อยนะคะ

เรื่องเริ่มต้นประมาณปลายเดือนเมษาค่ะ เเม่ของเปาไม่ค่อยสบายค่ะ เป็นหลายโรคมากๆ ทำให้เกิดอาการเครียด เเม่เลยโทรมาหามาคุยเล่นเเละปรึกษาเปาบ่อยๆ(เเม่อยู่ต่างจังหวัดค่ะ เพราะว่าเเพ้อากาศ พวกมลพิษ) เวลาเปาคุยกับเเม่เเล้วเเม่บ่นว่าท้อมาก เครียดมาก เปาจะปลอบใจเเม่ตลอดว่า "เเม่มีหนูอยู่นะ เเม่จะเครียดทำไม เดี๋ยวหนูร้องเพลงให้ฟัง" เเม่จะหัวเราะได้ช่วงนึงเเล้วก็กลับมาเครียดอีก เวลาเปาวางโทรศัพท์จากเเม่ เปาจะมานั่งคิดว่าจะทำยังไงให้เเม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนดี(เเต่ก่อนเเม่เปาเป็นคนหัวเราะง่ายมากเเละจะไม่ค่อยเครียด) เพราะพยายามทุกทางเเล้วเเม่ก็หัวเราะได้เเค่เเปปเดียว เเม่จะเล่าเรื่องที่เเม่ไม่สบายใจให้ฟังบ่อยๆโดยที่จะเป็นความลับกันสองคน เปาเลยไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ป๊า หรือว่าพวกพี่น้องฟังเลย จนกระทั่งต้นเดือนพฤษภาเเม่ไม่สบายมากเเละเครียกหนักกว่าเดิม เเม่เลยโทรหาทั้งเปา ทั้งพี่เปา เเละน้องเปา ตัวเปาเเละน้องจะคุยกับเเม่ตลอด เเละจะโทรหาเเม่บ่อยมากๆ เเต่พี่เปาเค้ากลับไม่สนใจอะไรเลย(ตอนนั้นพี่เปามีเเฟนอยู่ค่ะ คบกันมา2 ปีกว่าๆเเล้ว เเละหลงเเฟนมากๆ โดยที่เรียกว่าไม่เอาครอบครัวเลยทีเดียว) พี่เปาไม่รับเเละไม่โทรไปหาเเม่ วันนั้นเปานอนเล่นอยู่บนห้อง น้องเดินร้องไห้เข้าห้องมา เปาก็ถามว่าเป็นอะไร โดนป้าดุหรอ น้องเปาก็ส่ายหัวค่ะ เเล้วเปาก็บอกว่า"งั้นใจเย็นๆก่อนเเล้วค่อยเล่านะ" พอน้องเริ่มสงบ น้องก็เล่าว่า เมื่อกี้เเม่โทรมาหา เเล้วถามว่าพี่สาวอยู่ไหม น้องเปาก็บอกว่าอยู่ นั่งอยู่ข้างๆเลย เเล้วก็เรียกพี่ให้มาคุยกับเเม่ ตอนนั้นพี่เปาคุยกับเเฟนอยู่ เค้าเลยตะโกนเข้าโทรว่า "จะโทรมาทำไมนักหนาวะ น่ารำคาญหว่ะ กูไม่คุยหรอก ยุ่งอะไรกับชีวิตกูนักหนา เดี๋ยวเเก่มากูจะไม่เลี้ยงเลย น่าจะตายๆไปซะ" ดูพี่พูดสิคะ นี่เเม่นะ พอเราฟังเสร็จ เราโกรธมากๆ จะลงไปคุยกับพี่ เเต่ว่าเป็นห่วงเเม่ค่ะ เลยโทรไปหา เเม่ไม่รับ เลยโทรเข้าเครื่องป๊า ป๊าบอกว่า เเม่ไปห้องพระ ไปสวดมนต์เเล้ว ปกติเเล้วเเม่ไม่เคยสวดมนต์ตอนบ่าย 3 เลยนะคะ จะสวดเเต่สองทุ่มขึ้นไปทุกวัน หลังจากนั้น 2 วัน เป็นวันเสาร์อาทิตย์ เเละเป็นวันเกิดเเม่ เปาเลยไปหาเเม่ค่ะ พอเปาเจอเเม่เปาเเทบอยากจะร้องไห้เลยค่ะ เเม่ผอมมาก หน้าก็คล้ำ จากผู้หญิงที่เคยขาว เคยสมบูรณ์ เเละมีหน้าตายิ้มเเย้มตลอดเวลา เเต่ตอนนี้ไม่มีเเล้วสักอย่าง เเม่ทำหน้าเศร้าเเล้วถามว่า "พี่ไม่มาหรอ" เปาก็บอกว่า "ไม่มาค่ะ ติดงาน เเต่ว่าเค้าก็ฝากการ์ดวันเกิดมาให้เเม่นะ" ในการ์ดนั้นเป็นการ์ดอวยพรวันเกิดเเม่ เเละขอโทษเล็กน้อย ตลอดเวลา 2 วันที่อยู่กับเเม่เปาเห็นเเม่ยิ้มเเค่ 2 ครั้ง คือตอนที่เปาเล่าเรื่องตลกให้เเม่ฟังเเล้วก็หอมเเม่ค่ะ เปาชอบหอมเเม่ โดยเเซวเเม่ว่า"มาหอมกันนะ" เเล้วเปาจะหอมเเม่ที่หน้าผาก เเก้ม 2 ข้าง ปาก เเล้วที่จมูกค่ะ" เปาจะบอกเเม่ว่า "เนี่ยช่วยดึงดั้งได้นะ" ก่อนที่เเม่จะไม่สบายเเม่จะหัวเราะตลอด เเต่ตอนนี้เเม่ได้เเค่ยิ้ม ก่อนจะกลับ เปาก็ไปหอมเเม่ เเล้วเเม่ก็ถามเปาว่า "ถ้าเเม่ตายไป หนูจะเสียใจไหม" เปาก็บอกว่า "ที่สุดในชีวิตเลยหล่ะ" เเม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเเล้วก็หอมหนึ่งที่ เเล้วก็ส่งขึ้นรถ ตอนนั้นเปาไม่ได้คิดอะไรเลย

จนวันที่ 1 มิถุนา เปานอนอยู่ที่ห้อง ป้าเปามาเคาะประตูเเล้วบอกว่าออกมานี่หน่อย เค้าทำหน้าเครียดมาก เเล้วก็บอกว่า "เเม่เปาหน่ะ เสียเเล้วนะ" ตอนนี้เปาเเทบช๊อค เหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบที่หัวใจเลยค่ะ ตอนนั้นรู้สึกเเบบนั้นจริงๆ เปาก็ถามป้าว่า "อะไรนะ" ป้าก็ย้ำคำตอบเดิม เปาก็บอกว่า "งั้นหนูขออยู่คนเดียวนะ" พอปิดห้องปุ๊ป เปาร้องไห้ออกมาดังมากๆ ตอนนั้นเปาไม่เเคร์เเล้ว ว่าใครจะว่า หรือจะเอาไปนินทา เปาไม่สนใจเเล้ว หลังจากนั้นก็ไปหาเเม่ที่ต่างจังหวัดเลยค่ะ กว่าจะถึงก็เย็นเเล้ว ทุกคนรอพวกลูกๆไปรดน้ำศพ ตอนที่เปาเห็นเเม่นอนอยู่ เปารู้สึกว่านี่ไม่ใช่ฝัน นี่มันเรื่องจริง เปามองที่หน้าพี่ของเปา เค้าก็ร้องไห้ ตอนนั้นเปาเริ่มเกลียดเค้าลึกๆ เพราะเค้าทำให้เเม่เครียดจนไม่สบายหนักมาก เค้าไม่น่าจะเกิดมาเป็นคนเลย ไม่น่าจะมาเกิดเป็นลูกของเเม่เลย เเม่เป็นคนดีมาก เข้าวัดตลอด หลังจากจบเรื่องงานศพ ไม่ถึงเดือนพี่เปาเค้าก็เลิกกับเเฟน เพราะเเม่ของเเฟนเค้าไม่อยากให้คบกัน(อันนี้เปาไม่รู้ว่ามันคือเวรกรรมรึป่าว) พี่เปาเสียใจหนักมาก คนที่บ้านช่วยปลอบรวมทั้งเปาด้วย พี่เปามาขอคำปรึกษาว่าจะทำไงดี เปาก็บอกว่า"ก็ทำใจนะ เพราะเรื่องนี้ไม่อยากออกความเห็น เเต่ขออย่างเดียว คือ ขอให้ร้องไห้ให้เเม่มากกว่าเเฟนก็พอ" เค้าก็เงียบ

เวลาผ่านไปจนถึงปัจจุบันพี่เปาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมคือชอบว่าคนนู้นคนนี้ ชอบนินทา เเละชอบพูดเสียดสีเวลาไม่พอใจ ตอนนี้ยอมรับเลยว่า เปาอยุ่บ้านไม่ค่อยอยากอยู่บ้าน เเละ ไม่ค่อยอยากเจอหน้าเค้า เวลาที่เค้าบ่นคนอื่น หรือกระเเทกของเเรงๆ เปาจะรู้สึกไม่พอใจ เเต่คนที่บ้านเปาจะเข้าข้างเเต่พี่ เพียงเพราะว่า เค้าเรียนมหาลัยดีกว่า เค้าพูดเก่งเเละเอาใจเก่งกว่า เเละเค้าเป็นพี่เปา ทำให้เปาทำอะไรเค้าไม่ได้เลย เปาอยากให้ที่บ้านรู้ว่า ที่เปาไม่เค้ามหาลัยดีๆ เพราะเปารักในการทำอาหาร ซึ่งมหาลัยชื่อดังๆไม่มีสอน เปาเป็นคนที่เอาใจคนไม่เก่งตรงไปตรงมา เเต่เค้าก็ไม่เคยฟังเลย เปาอยากหาทางออกค่ะ อยากขอคำปรึกษาว่าเปาควรทำยังไงดีคะ เปาขอยืนยันนะคะ ว่าเรื่องที่เล่าเป็นเรื่องจริงเเละไม่ได้เข้าข้างตัวเองเลย เปาเป็นคนที่ค่อนข้างเคร่งกับศีล 5 นะคะ เพราะเเม่สอนบ่อยๆ เเละพาเข้าวัดบ่อยๆ สาวๆอย่ารำคาญเปานะคะ เปาอยากหาทางออกจริงๆ เเละอยากขอกำลังใจด้วยค่ะ เพราะทุกวันนี้เเทบจะไม่มีกำลังใจเลยค่ะ



....ขอบคุณนะคะ อาจพิมพ์ผิดไปบ้าง เพราะว่าเวลาพิมพ์ถึงเรื่องเเม่ เปาร้องไห้ค่ะ ยอมรับตรงๆเลย...ขอบคุณสาวๆทุกคนนะคะ