ไอดอลยุค 90s  จุดเริ่มต้นของความเฟื่องฟู

วงpop ที่สร้างปรากฏการณ์ด้วยดนตรีหลากหลายและเนื้อเพลงที่แปลกใหม่คือ  Seo Taiji and Boys   (จากชื่อวงก็น่าจะทราบกันว่าใครคือ leader ที่ทำหน้าที่มันสมองของวง)   แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็น boy band ที่อาจจะทำให้บางคนคิดว่าต้องเน้นขายรูปลักษณ์   แต่พวกเขาเป็นหนึ่งในศิลปินที่เปลี่ยนทิศทางดนตรีของเกาหลีจากการนำวัฒนธรรม hip hop จากตะวันตกมาประยุกต์ให้เข้ากับรสนิยมของผู้ฟัง  

จากความสำเร็จระดับตำนานของ Seo Taiji and Boys ที่ ก็ได้เฉลยคำถามคาใจให้กับเราว่า ทำไมวงK Pop จะต้องมีpattern ที่สำคัญคือเนื้อร้องท่อนแร็พและท่าเต้น ไม่ว่าจะเป็นเพลงช้าหรือเร็วก็ต้องมีสองสิ่งนี้คู่กับการแสดงดนตรี อันเป็นความแตกต่างจากวงไอดอลตะวันตกอย่างชัดเจน


Seo Taiji and Boys อาจจะเป็นต้นแบบให้กับ K Pop ในช่วงเวลาหลายปีถัดมา แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนกับไอดอลยุคใหม่นักคือ "ลุค" นั่นเองค่ะ

ทั้งสามคน ไม่ใช่ผู้ชายหน้าสวยพิมพ์นิยมไอดอลยุคใหม่  พูดใหม่อีกทีก็คือ พวกเค้าไม่ได้หล่อเหลาโดดเด่นจากคนทั่วไป  หน้าตาธรรมชาติจริงๆแบบไม่ต้องมาสงสัยว่าผ่านมีดหมอมารึเปล่า    เพื่อนเราค่อนข้างช็อคเมื่อทราบว่า Yang Hyun-suk แห่งYG เคยเป็นสมาชิก boy band ชื่อดังมาก่อน   พวกเค้า ไม่ได้สร้างอิทธิพลในวงการดนตรีมาจากรูปลักษณ์ที่ดึงดูดใจแน่ๆล่ะ   แต่สาวๆก็กรี๊ดเสียงดังไม่ต่างจาก Big Bang นะ!

 fashion และทรงผมที่ได้รับอิทธิพลมาจากศิลปิน hip hop อเมริกัน  การแต่งหน้าจึงยังไม่ใช่บทบาทสำคัญของไอดอลในยุคนั้น

สไตล์ของไอดอลในยุคนั้นทำให้เราคิดถึงเพลง  U Can't Touch This ของ 
MC Hammer 

ยุค 90s   มีอีกหลายวงที่แจ้งเกิดสร้างชื่อเสียงคู่คี่มากับ Seo Taiji and Boys อีก แต่แม้จะได้อิทธิพลจากแร็พเพอร์ฝั่ง USA มาเยอะ ทั้งดนตรี การเต้นและแฟชั่น  แต่เมื่อได้ผสมผสานความเป็นเกาหลีลงไปก็เป็นต้นกำเนิดของ K Pop  ที่สร้างปรากฏการณ์ความโด่งดังถล่มทลายในเอเชียและมีกระแสตอบรับที่ดีจากทวีปอื่นๆด้วย

ไม่มีคนไหนเลยที่ทำให้เราคิดว่า  แหม่ แต่งหน้าจัดเต็มนะเนี่ย หรือหล่อใสจากฝีมือหมอแถวกังนัมรึเปล่า 

H.O.T.  วงไอดอลชายวงแรกของ  SM Entertainment   ที่หลายคนยกให้เป็นหนึ่งในต้นแบบของแบบแผนการสร้างไอดอลเกาหลี    ในขณะที่คนอื่นๆที่เรายกมาในข้างต้นอาจจะมีดูเป็นผู้ใหญ่และนำเสนอภาพของศิลปิน hip hop และ R&B โดยที่ไม่ได้อาศัยรูปลักษณ์เป็นหลัก      แต่ว่ากันว่า นี่คือจุดเริ่มต้นของการขายความสดใสน่ารักแบบลูกกวาดอันเป็นจุดเด่นของ K Pop จนมาถึงปัจจุบัน

จะแบ๊วแค่ไหน ก็ลองชมดู    หนุ่มหน้าใส เบิกตาโตทำปากจู๋ ใส่ชุดตัวการ์ตูน มีหมดค่ะ

  แต่ก็เหมือนกับไอดอลยุคใหม่ที่ producer จะเป็นผู้กำหนด concept ให้  อาจจะเปิดตัวจนโด่งดังด้วยภาพหนุ่มแบ๊ว   แต่อัลบั้มต่อมาก็เปลี่ยนสไตล์จนดูไม่ต่างจากศิลปิน  J Rock   มองผ่านๆ อย่างกะวง Glay แห่งญี่ปุ่น   (ช่วงนั้นเป็นยุคที่ J Rock ประสบความสำเร็จในเอเชียมาก) 

makeup เข้ามามีบทบาทสำคัญกับcharacter ไอดอลอย่างเห็นได้ชัด ภาพของพวกเค้าขาวสะท้อนแสง ริมฝีปากเจือสีสันดูสดใส

ถ้าคุณเป็นแฟน K Pop ยุคบุกเบิก เอาเป็นว่าเริ่มติดตามมาตั้งแต่ก่อนจะรู้จัก Rain จาก Full House ก้น่าจะรู้จักวงในตำนานอย่าง   Shinhwa    บอยแบนด์ที่เดบิวท์ร่วมค่ายกับ H.O.T.     พวกเค้าเปิดตัวในยุค 90s ก็จริง  แต่มาดังระเบิดระเบ้อใน 2000s และกลายมาเป็นวงไอดอลชายที่มีอายุการทำงานยาวนานที่สุดในเกาหลีใต้ 

แม้ว่าจะต้องมีท่อนแร็พอยู่ในเพลงและในวงก็มีตำแหน่ง"แร็พเพอร์"      แต่อิทธิพลจากแร็พเพอร์อเมริกันนั้นถูกนำมาผสมผสานกับรสนิยมของชาวเกาหลี จนกลายเป็น K Pop ที่ชัดเจน        เสื้อผ้าหน้าผมก็ดูเข้าสู่มิลเลนเนียมอย่างแท้จริงค่ะ   ผมที่ใช้เครื่องรีดหนีบให้ให้เรียบที่สุดหรือไม่ก็เซ็ทให้ชี้     ความหล่อใสนั้นโดดเด่นขึ้นมาจากบอยแบนด์ยุคบุกเบิก    นอกจากรูปลักษณ์ที่ดึงดูด  ท่าเต้นก็ยังซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายมาเป็นจุดแข็งของ K Pop ดังที่โลกได้ประจักษ์

ดนตรีในตอนนั้นก็ตามสมัยนิยมยุค 2000s ค่ะ  เป็นเพลงจังหวะฉึกฉักสลับการการร้องแร็พ   แฟนคลับคนหนึ่งเล่าให้เราฟังว่า   หนึ่งในเพลงที่เป็น signature ของ Shinhwa  คือ Wild Eyes จากท่าเต้นบนเก้าอี้นั่นเอง  แม้แต่ไอดอลอีกหลายวงในยุคหลังๆก็ cover ท่าเต้นเพลงนี้โชว์แฟนๆ

ไอดอล 2000s   บังเกิดปรากฏการณ์!

นี่คือยุคแห่งความmass      แฟน K Pop  ไม่ใช่อะไรที่เฉพาะกลุ่มอีกต่อไป   มันเป็นดนตรีที่ฮิตแพร่หลาย     จากแต่เดิมที่แฟนๆจากประเทศแถบเอเชียนส่งแรงกรี๊ดถล่มทลายให้กับ boy band ตะวันตก     (ดักแก่ๆ)     แต่ Korean ได้พลิกทุกสิ่ง     เสน่ห์ของพวกเค้าคืออะไรบ้าง



โอเค  มันก็เห็นๆกันอยู่  แต่เราขอแจกแจงกันนิดนึง

ในขณะที่ boy band ฝั่งตะวันตกที่ขึ้นสู่จุด peak เริ่มหายหน้าหายไปไปทีละวง   เกาหลีใต้ก็มี mega project ในการส่งออกผลผลิตทางการบันเทิงที่สามารถคว้าความสำเร็จอย่างท่วมท้นในต่างประเทศ     แน่นอนว่า  boy band เกาหลีก็คือหนึ่งในแรงผลักดันแห่งความสำเร็จ   และไม่ใช่หล่อเท่านั้นถึงจะดังได้ค่ะ


"ภาพลักษณ์" ที่ชัดเจนขึ้นมากในอดีตน่าจะเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ไอดอลเหล่านี้มัดใจแฟนๆได้อย่างเหนียวแน่น เราได้รู้จักslang คำว่า "เมน" (หรือ bias ) ก็ช่วงนี้เอง เรียกได้ว่าค่ายรับเด็กรุ่นใหม่มาฝึกงานเป็น entertainer กันอย่างเข้มข้นและเลือกสรรคนที่มีความสามารถโดดเด่นและรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูครบเครื่อง แล้วยังต้องต้องคิด concept ต่างๆเพื่อให้เข้ากับตัวตนของแต่ละคน

เราจะได้เห็น...

- หนุ่มหน้าสวย
- หนุ่ม sexy ดาเมจแรง
- หนุ่มทะเล้น
- หนุ่มน่ารักขี้อ้อน

เรียกว่าใครมีสเป็คอย่างไรก็เมนคนนั้น  และยังส่งแรงเชียร์ให้กับสมาชิกคนอื่นด้วย

มันเป็นที่เข้าใจตรงกันว่า  ไอดอลหนุ่มเกาหลีจะไร้ปัญหาในการถอดเสื้อเปิดเผยกล้ามและแต่งหน้าตาคมกริบไม่แพ้ไอดอลหญิง

สิ่งหนึ่งที่ stand out เป็นที่สุดคือการฝึกฝนทักษะการเต้นที่ผ่านการฝึกซ้อมมาหนักหน่วง  เรียกได้ว่า ถึงจะมี backup dancer ที่เป็นมืออาชีพก็ต้องให้เป๊ะไม่แพ้กัน    มาตรฐานเรื่องการเต้นเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ   แต่ก่อนอาจจะมีคนค่อนแคะบ้างว่าที่มีภาพจัดระเบียบการเต้นที่สวยงามได้ก็เพราะมีมุมกล้องช่วย    แต่หลายวงที่โด่งดัวนั้นก็ปล่อยภาพตอนที่ซ้อมเต้นแบบที่ไม่ซูมกล้องเข้าออกให้เห็นออกมาชัดๆว่าพวกเค้าเต้นกันได้

สิ่งหนึ่งที่ stand out เป็นที่สุดคือการฝึกฝนทักษะการเต้นที่ผ่านการฝึกซ้อมมาหนักหน่วง  เรียกได้ว่า ถึงจะมี backup dancer ที่เป็นมืออาชีพก็ต้องให้เป๊ะไม่แพ้กัน    มาตรฐานเรื่องการเต้นเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ   แต่ก่อนอาจจะมีคนค่อนแคะบ้างว่าที่มีภาพจัดระเบียบการเต้นที่สวยงามได้ก็เพราะมีมุมกล้องช่วย    แต่หลายวงที่โด่งดัวนั้นก็ปล่อยภาพตอนที่ซ้อมเต้นแบบที่ไม่ซูมกล้องเข้าออกให้เห็นออกมาชัดๆว่าพวกเค้าเต้นกันได้สุดขนาดไหน