เล่าสู่กันฟังเรื่องมะเร็งค่ะ..

คืออยากจะเล่าต่ออ่ะคะ .. ถือเป็นการระบาย(เอ๊ะ ..ใช้คำนี้หรือป่าวหว่า?) ความในใจในตอนนี้
(**ขอโทษนะคะ ..ที่เรื่องยาวไปหน่อย..)

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เศร้ามากๆๆสำหรับนัท
เพราะตอนนี้แม่นัทเป็นมะเร็งเต้านมคะ

ด้วยความที่แม่เป็นคนตัวเล็กมาก (สูง 160 หนัก 48 กก.)
หน้าอกก็เล็ก เลยคิดว่าจะไม่มีโอกาสที่จะเป็น
ตอนแรกเจอเหมือนเป็นเม็ดนูนๆใหญ่ๆที่ใต้รักแร้ข้างขวา
แม่ก็ตกใจเลยไปให้หมอตรวจ สรุปข้างนั้นเป็นซีด ...แต่
เจอเนื้อร้ายที่ข้างซ้าย
หมอจึงตัดไปพิสูจน์ สรุปว่าเป็นมะเร็ง ขั้นที่ 1
ตอนแรกหมอเลยให้ผ่าตัดด่วนภายใน 2 อาทิตย์
แล้วรอฟังผลในอาทิตย์หน้า
สิ่งที่หมอตัดไปคือ ชิ้นเนื้อร้าย และต่อมน้ำเหลืองออก

แล้วผลที่แม่ไปฟังวันนี้คือ
ภูมิคุ้มกันจะน้อยลงเพราะตัดต่อมน้ำเหลืองไปแล้ว
และต้องทำคีโม ทุก 3 อาทิตย์ใน 1 ปี
รักษาด้วยยา หรือ เฮอๆ อะไรซักอย่าง พร้อมกินยาต่อเนื่อง 5 ปี
และฉายแสง5 วันต่ออาทิตย์เป็นเวลา 6 อาทิตย์

หมอบอกว่าถ้ารักษาอย่างนี้ไปเรื่อยๆเป็นเวลา 5 ปี
จะมีโอกาสหาย 95%

คือถือว่าเป็นความโชคดีในโชคร้ายของแม่นัทมากๆ
โชคดีคือ ยังรู้ว่าเป็นตอนที่ยังไม่สายเกินไป
แต่โชคร้ายคือ มันเป็นจริงๆ
แล้วหมอยังบอกอีกว่านัทก็มีโอกาสเป็น
จึงให้ไปตรวจเมื่อมีอายุ 30 ขึ้นไป

นัทสงสารแม่มากๆ ทั้งๆที่เดือนต.ค.เป็นเดือนเกิดของแม่
แต่ตั้งแต่ ต.ค.มานั้น แม่นอนรพ.ไปให้ 5 ครั้งแล้ว รวมจนถึงวันนี้
แล้วแต่ละครั้งนั้นก็เป็นโรคที่แตกต่างออกไป
ซึ่งแม่เป็นคนที่ไม่แข็งแรงอยู่แล้วเป็นไมเกรน มีปัญหาเกี่ยวกับหัวใจ ฯลฯ
..นัทเลยห่วงแม่มากๆ
แล้วตอนนี้แม่ก็ยังอยู่คนเดียวที่ต่างจังหวัด นัทจะไปหาได้เฉพาะ ส-อา.เท่านั้น
หรือไม่ก็ไม่ได้ไปหาเลย เพราะอาจจะติดสอบ..

ตอนนี้นัทก็พยายามจะทำให้แม่สดชื่นขึ้น ไม่อยากให้เครียด
แต่บอกตรงๆ หลายครั้งแล้วที่นัทต้องมาแอบร้องไห้..
นัทไม่อยากให้แม่เครียด ..
ก็บอกแม่อยู่ทุกวันว่า "เดี๋ยวมันก้เบื่อม๊าแล้ว อดทนอีกนิดนึงนะคะ ..สู้ๆ" ...>,,<



**ตอนนี้สาวๆคนไหนที่อายุ 30 ขึ้นไปให้ไปตรวจด้วยนะคะ
ไม่ใช่ว่าถึงไม่มีก็คงไม่เป็น.. ก่อนที่จะสายเกินแก้นะคะ..