คิดหนัก...ระหว่างศักดิ์ศรีกับมิตรภาพ (เรื่องยาวหน่อยนะคะ)

ไม่รู้จะเริ่มเล่าตรงไหนดี เอาจากเรื่องเบื้องต้นก่อนแล้วกัน คือ หน่วยงานของเรามีการเปลี่ยนผู้บริหารสูงสุดมาได้เกือบๆ ปีแล้วค่ะ พอเค้าเข้ามาก็ดึงพวกพ้องตัวเองเป็นใหญ่ แก้ไขกฎระเบียบทุกๆ อย่าง คนที่ไม่มีคุณสมบัติตามเกณฑ์ก็ได้ขึ้นตำแหน่ง ส่วนคนหลายๆ คนถูกลดจากตำแหน่ง ทีนี้ในการบริหารที่จะให้หรือลดตำแหน่งใครที่ตำแหน่งสูงๆ หน่อยมันจะต้องเข้าไปให้บอร์ด (คณะกรรมการของหน่วยงาน มีทั้งคนนอก คนใน)  เห็นชอบ  แต่เจ้านายคนนี้เค้าซื้อบอร์ดได้ด้วยการจัดซื้ออุปกรณ์อำนวยความสะดวกอะไรต่อมิอะไรให้ รวมทั้งให้ไปเมืองนอก ไปแล้วไปอีกอยู่นั่นแหละ ตอนนี้ก็เลยไม่มีการคานอำนาจกันเพราะบอร์ดส่วนใหญ่ก็โดนครอบงำไปแล้ว

ในการลดตำแหน่งลง เราเป็นหนึ่งในนั้นด้วย แต่ด้วยความที่เราเองก็ไม่ได้อยากอยู่ตรงนั้น (ตำแหน่งเดิม) แล้ว เราก็ไม่ได้โวยวายอะไร เงินเดือนหายไปส่วนหนึ่งก็ไม่คิดจะโวยวายอะไร ไม่คิดจะฟ้องกรมแรงงานหรือศาลแรงงาน  เราได้แต่ห่วงหน่วยงานว่าจะหายนะ เพราะว่ามันมีการใช้จ่ายอะไรที่สุรุ่ยสุร่าย และยักยอก/หมกเม็ดกันเยอะจนน่าเป็นห่วง เนื่องจากคนเก่งๆ หลายๆ คนที่เป็นคนซื่อตรงถูกปลดออกจากตำแหน่ง ส่วนคนที่ได้รับการโปรโมทมานั้นก็ขึ้นมาเพื่อ "ร่วมด้วยช่วยกัน" คือ ส่งส่วยกันอย่างเป็นระบบ  ไม่ต้องมีความสามารถในการทำงานแต่ถ้าใช้ช่องว่างทางกฎหมายอำนวยประโยชน์ให้นายได้ก็ได้รับการโปรโมทขึ้ันมา ... อีกอย่างถ้าเราลุกขึันมาโวย มันก็ดูไม่ดีเพราะอาจถูกมองเป็นผู้เสียประโยชน์ (ในสายตาคนทั่วไปที่คิดว่ามีตำแหน่งบริหารแล้วดี  ซึ่งเค้าไม่ได้รู้ความจริงว่าเราไม่ชอบเลย)   อีกอย่างก็กลัวด้วยว่าไปท้วงติงมากๆ เดี๋ยวจับเรากลับไปอยู่ที่เดิม ... แต่เราก็มีความรู้สึกที่ไม่ดีกับเจ้านายคนนี้และบอร์ดคณะนี้ด้วย เรารักหน่วยงานมาก ทำงานมานานมากแล้ว ไม่อยากเห็นความวิบัติ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้อย่างที่บอกแหละ

ทีนี้ในจุดที่เรามาอยู่ใหม่ มันก็เป็นที่ๆ ไม่ค่อยมีใครรู้จักหรือเห็นคุณค่าเท่าไหร่นัก (ก็ทำเงินไม่ได้นี่นา) ถูกมองเป็นเหมือนลูกเมียน้อย ในหน่วยงานเดียวกันก็ดูถูกดูแคลน   คนที่โดนกระทำแบบเดียวกันที่มาอยู่ด้วยกันตรงนี้ก็เลยตกลงกันว่าเราจะผนึกกำลังกัน เราจะไม่แก้แค้นหรอก แต่จะใช้ความสามารถที่ทุกๆ คนมีอยู่นั่นแหละทำงานกันให้เต็มที่  แม้ว่าจะถูกส่งมาแต่งานที่ "ใครๆ ก็ไม่อยากทำ" ก็ตามที ทุกคนยังยืนยันจะพิสูจน์ความสามารถของตนเอง แต่ปัญหาเกิดตรงที่ เหมือนหลายคนมีปมในใจในเรื่องที่ขาดโอกาส แล้วบางคนก็เหมือนไม่อยากอยู่ อยากกลับไปทำงานบริหารเหมือนเดิม

ท้าวความมายาวเพื่อให้เห็นบรรยากาศแวดล้อมของเรา  คราวนี้จะเล่าถึงประเด็นปัญหาจริงๆ ซะที ... ตอนนี้กำลังจะมีรายการ "เอาใจ" บอร์ดบริหารอีกครั้ง  (ไม่รู้จะขอความเห็นชอบอะไรจากเค้าอีก) ด้วยการจัดให้ไปเที่ยวเมืองนอกอีกแล้ว ซึ่งในบรรดาคนที่มีชื่อในคณะเดินทางก็ล้วนแต่ "พรรคพวก" เจ้านายทั้งนั้นแหละ  แต่บังเอิญว่าในช่วงที่จะต้องเดินทางมันดันมีภารกิจสำคัญของหน่วยงานเข้ามาที่ผู้บริหารหลายๆ คนต้องอยู่  ก็เลยกลายเป็นว่าเกิดที่ว่าง เจ้านายก็เลยโยนมายังแผนกของเรา ให้คนในแผนกของเราเดินทางไปแทนคนที่ไปไม่ได้  ทีนี้ในบรรดาคนที่อยู่ในแผนกด้วยกัน (ซึ่งมีปมในแง่ของการขาดโอกาส) เค้าก็อยากไปกัน  มีพี่คนหนึ่งในแผนกซึ่งสนิทกับเรามากแสดงอาการอยากไปมาก แต่เราไม่อยากนี่นา สำหรับเราแล้วเราถือว่า "อดอย่างเสือ ดีกว่าอิ่มอย่างหมา" ตอนนี้เลยเครียดมาก คือเราก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมต้องเอาตัวมาผูกกับเรา ถึงเราไม่ไป หน่วยงานก็ให้พี่เค้าไปอยู่ดีแหละ ... ตัดสินใจยากมากเลย คือ ถ้าเราไม่ไปเราก็อาจจะเสียเพื่อนร่วมงาน พี่เค้าก็ดีกับเรานะ แต่ถ้าเราไม่ไปเค้าอาจรู้สึกเคว้งแล้วงดเดินทาง แล้วก็หมางใจกันว่าเราทำให้เค้าเสียโอกาส  แต่ถ้าเราไปเพื่อรักษามิตรภาพ เราก็เหมือนลดศักดิ์ศรีตัวเอง ชีวิตต่อจากนี้ก็คงจะเสียความนับถือตัวเองไปเลย แล้วก็คงไปแบบเป็นทุกข์ (แผนกที่ทำหน้าที่เป็นเลขานุการของบอร์ดมีหนึ่งคนที่เจ้านายให้มาเป็นใหญ่ในสายพนักงานเค้าเป็นคนชอบเอาบุญเอาคุณกับคนอื่นๆ เราเชื่อว่าเค้าจะต้องมาอ้างบุญคุณว่ามีส่วนในการให้แผนกเราได้ไปนอกแน่นอน)

บอกตรงๆ เราไม่เข้าใจทำไมพี่เค้าถึงอยากไปมาก พี่เค้ารวยมากนะ ขับรถยี่ห้อหรูเลยแหละ จะบินไปเที่ยวเองสักเดือนละสองรอบก็ยังได้  เราจนกว่าตั้งเยอะเราน่าจะอยากไปมากกว่าเค้า  เรากลับมองว่าความนับถือตัวเองเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องรักษาไว้ให้ได้

ตัดสินใจไม่ถูกเลยอ่ะ  เครียด