ช่วยด้วย อยากแก้นิสัยขี้ระแวงแฟนค่ะ

เกริ่นก่อนเลยนะคะ เราเด็กกับแฟน 10ปี อยู่ไกลกันเป็นพันกิโล 2-3 เดือนจะเจอกันครั้งนึง

 

ทุกวันติดต่อกันด้วยโทรศัพท์ เฟสบุค ช่วงแรกที่แฟนจีบเรา มีเวลาให้ทั้งวัน โดยที่เราก็เข้าใจว่า

 

งานของแฟนไม่เหนื่อย ไม่ยุ่ง จนผ่านไปประมาณ 5 เดือนแฟนก็ขอเราว่า ขอเวลาทำงานหน่อยได้ไม๊

 

เค้ามัวจีบเราจนไม่มีเวลาทำงานแล้ว เค้าเปิดร้านขายและซ่อมอะไหล่ เครื่องรถ เรือ พวกนี้ค่ะ

 

งานกอง สุมท่วมหัวแล้ว มัวแต่จีบ มัวแต่เอาใจเรา กลางคืนก็ skype กับเราจนตี 2-3 ทุกวัน 8 โมงครึ่ง

 

ต้องตื่นไปเปิดร้านแร้ว จนมาถึงทุกวันนี้เราคบกันมา 1 ปี2เดือน จากที่คุยกันมากๆ ก็ลดลง

 

เหลือแค่ 8โมงเช้าเราโทรปลุก เที่ยงเค้าโทรมา 1 นาทีคุยเฟสอีก 10 นาที เย็นเค้าโทรมาบอกว่ากลับบ้านแร้วนะ

 

2ทุ่ม - 5 ทุ่ม คุยในเฟส หลังจากนั้นก็คุยโทรศัพท์ก่อนนอน ประมาณ ครึ่ง - 1 ชั่วโมง บางครั้งแฟนก็หายไป

 

โทรไม่รับ เค้าบอกเค้าเหนื่อยงานมาก แฟนเราทำงาน 8 โมงครึ่ง เลิก 6 โมงเย็นค่ะ ร้านขายอะไหล่รับซ่อมเครื่อง

 

ไม่ติดแอร์ ทำงานร้อนๆ น่ะค่ะ เราก็จะหาเรื่องระแวงว่าเค้ามีคนอื่น ซึ่งเราโทรไปก็ไม่เคยเป็นสายซ้อนนะคะ

 

ก็คิดไปได้อีกว่าเค้าแอบมีโทรศัพท์อีกเครื่อง เรารู้ตัวว่าเราไม่ดี ชอบหาเรื่องทะเลาะ จับผิด แต่แฟนก็ง้อ

 

ก็อธิบายว่าเค้ามีเราคนเดียว อย่าดูถูกเค้าได้ไม๊ว่าเค้านอกใจ เรานิสัยเสียมาหลายเดือนแล้ว

 

อยากจะแก้นิสัยตรงนี้มากๆ เพราะไม่ใช่เพียงแฟนเราที่ทุกข์ แต่เรานี่แหล่ะ ที่ทุกข์มากกว่าที่มานั่งระแวง

 

เพื่อนก็บอกนะคะ ถ้าแฟนเรามีคนอื่น เค้าจะมาทนเราทำไม เรางี่เง่า เอาแต่ใจจะตายไป น่าเบื่อ T T

Discussion (13)

ผมเคยระแวงเช่นกัน เราอยุ่กันคนละจังหวัดเจอแค่1-2เดือน ครั้งนึง เราเจอกันทางเฟสบุ๊ค เธอเป็นพยาบาล เราคบกันมา2ปีแล้ว พักหลังเราไม่ได้เจอกันเลยเกื่อบ6เดือน เพราะพ่อของเธอป่วย ต้องย้ายโรงบาลบ่อย เธอต้องลางานมาเฝ้าที่โรงบาล แล้วก็กลับมาพักฟื้นที่บ้าน แล้วเราก๋มีโอกาสเจอกันอีกครั้งนึง แต่หลังจากนั้น ตัวผมเองรุ้สึกระแวงตลอดเวลา ส่งไลน์ไปเธออ่านแต่เธอไม่ตอบ คุยกันน้อยลง เธอบอกเธอยุ่ง ทั้งที่ทำงานและต้องกลับมาดูแลพ่อของเธออีก นอนน้อย ผมเครียดมากขึ้น ระแวงตลอดเวลา เข้าไปดูเฟสบุ๊คของเธอว่ามีไคมาไล้มาเม้นอย่างไรบ้าง ผมเป็นหนักขึ้นถึงขนาดไปขุดเฟสเธอว่าไปคอมเม้นไคบ้าง เพราะเธอมีเพื่อนเฟสแค่150คนมันคงไม่ยากสำหรับผม เราทะเลาะกันมากขึ้น ผมต่อว่าเธอเสียๆหายๆ เรื่องเฟสบุ๊คทั้งๆที่มันเป็นเหตุการณ์ก่อนที่เราจะเจอกันด้วยซ้ำ เธอร้องไห้บอกถ้าเป็นแบบนี้เรื่อยๆจะไม่ทนแล้วนะ เธอเสียสุขภาพจิตมาก นอนร้องไห้ทุกวันเพราะคำพูดดูถูกของผม เธอบอกผมเป็นอะไร โรคซึมเศร้าหรือป่าว หรือว่างมากไป เพาาะเธอเองก็ไม่มีไค ผมเครียดมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่มีสมาธิทำงานเลย แล้วเธอก็ยื่นคำขาดถ้ายังไม่หยุด เธอจะไปจากชีวิตผม เธอจะไม่ทนแล้ว ผมขอโอกาส เราเริ่มกลับมาคุยกันอีกครั้ง ผมถามเธอทุกเรื่องที่สงสัย เธอก็อธิบายทุกเรื่อง เธอเริ่มให้ความมั่นใจดูแลความรุ้สึกกันมากขึ้น ผมเองก็เข้าใจเธอมากขึ้น เราเริ่มที่จะคุยกันทุกข้อสงสัย ผมสบายใจขึ้นเรื่อยๆ โรคระแวงผมค่อยๆหายไป เพราะความเข้าใจ ผมเกื่อบจะเสียคนดีๆไป เพราะความฟุ้งซ่านของผมแท้ๆ
น้ำอุ่น เทอเหมือนเราเบย ประสาทเสียจิงๆๆ
แฟนของฉันก็เป็นคนขี้ระแวเหมือนกันค่ะ ชอบพูด ทั้งๆ ที่นั ยังไม่รู้เรื่อง รู้ความจริง ไม่ถาม แต่ชอบพูดก่อนเสมอ ระแวงไปหมด ทั้งยามกืิิิน ยามนอน หรือว่าไปไหน กับใึคร แม้แต่ทำงาน คือทุกอย่างอ่ะค่ะ คุยกัน ไม่ว่าใน face หรือ line ถ้าเงียบประมาณ 10 วิ ก็หาว่าคุยกับคนอื่น โทรมาได้ยินเสียงใครรอบข้าง ก็หาว่ามีผู้ชายมาพูดด้วยหริอ คิดแต่ว่าไปกับใคร งี่เง่า ไม่มีเหตุผล แล้วก็ไม่ฟังเหตุผลเร่าด้วย แบบว่าเหตผลเราพูดให้ตายยังไงก็ฟังไม่ขึ่้น ไม่รู้ยังเรียกว่ารัก รึป่าว เบื่อมากๆ ตอนนี้ จะทำยังไงดี พูดหรือทำยังไง เขาก็ยังเหมือนเดิม
หลายสาเหตุครับ ถ้าเป็นกรณีของผมนะครับ เมื่อก่อนผมไม่ใช่ผู้ชายขี้ระแวงเลย จนได้มาคบกันผู้หญิงคนนึง และรักเธอมาก พอจับได้ว่าเธอโกหกเราเพื่อที่จะแอบไปมีกิ๊กกับรุ่นน้องที่มหาลัย ทำยังไงได้ละครับ เธอเลือกผม ผมก็คงต้องให้อภัยไป คนทุกคนต้องได้รับโอกาสใช่ไหมละครับ หลังจากนั้นผมก็กลายเป็นคนขี้ระแวงเอามากๆ มาตอนนี้ ด้วยสันดารระแวงขอผมทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่า เธอกำลังทิ้งโอกาสสุดท้ายของเธอไป...ผมแค่อยากจะบอกว่าบางครั้งที่ผุ้ชายเขาระแวงคุรไม่ได้แปลว่าเขาเลวร้ายนะครับ ปล.อย่าตกใจนะครับปกติเว้บนี้จะมีแต่สาวๆ พอดีแฟนผมเล่นอยู่ในเว็บนี้นะครับ หวังว่าซักวันเขาคงมาอ่านเจอและรู้ตัว
สบายใจได้ค่ะ ส่วนตัวคิดว่าแฟนจขกท.ยังรัก จขกท เหมือนเดิม ^^