อยากระบายเรื่องเพื่อนค่ะ เราทำอะไรผิด ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย

คือเราเป็นคนไม่ค่อยพูดถ้าไม่สนิท แต่ถ้าสนิทก้คุยปกติ เฮฮาดี แต่เพื่อนในกลุ่มบางคนก้แบบ ดูไม่ค่อยอยากคุยกับเราเลย สมมุติชื่อนะ อย่างพิมกับมุก ก้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่มต้นแล้ว แต่พิมนี่แบบ จะมาคุยเฉพาะตอนขอติดรถกลับบ้าน ทั้งที่บ้านแค่เดินไปนิดเดียวก้ถึง แต่ก้จะให้พ่อเรากลับรถไปส่ง ส่วนมุกนี่ก้เหมือนจะพยายามคุยแต่กับคนที่เด่นๆอะ พอเราชวนคุยก้ไม่ค่อยอยากคุย ไม่สนใจจะตอบ เราผิดมากหรอคะที่เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยเถียงเพราะเราเคยโดนประสบการณ์โดนแบนจากเพื่อนทั้งห้อง จากนั้นมาเลยเป้นคนเงียบๆไม่เถียงจะได้ไม่มีปัญหา ถึงจะไม่ได้คุยสนุกเหมือนคนในห้องที่กล้าแสดงออก แต่ก้ไม่ใช่เด็กเนิ้ดนะ แถมเรามีไรเราก้ช่วย ทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจ รำคานเวลาเราจะคุยด้วย เห้อ

ทำไงดีคะ

Discussion (13)

ขอคำปรึกษาด้วยนะค่ะ คือเราอ่านในหลายๆที่มาแล้วแต่ไม่รู้จะเเก้ยังไงดีค่ะ คือเวลาเราคุยหรือพูดอะไรเพื่อนไม่สนใจแล้วบางคนหันมาสบตาแล้วชักสีหน้า บางคนก็ซุบซิบอะไรไม่รู้เเล้วหันมาทางเรา มันให้ความรู้สึกที่แย่มากค่ะไม่มีคนสนใจยิ่งตอนโดนชักสีหน้ารู้สึกเเย่มากไม่รู้ว่าไปทําอะไรมาพวกเค้าไม่พูดกันตรงๆเราก็ไม่รู้จะแก้ยังไงยิ่งตอนเราถามว่ามีอะไรป่าวก็ชอบตอบว่าไม่มีอะไรแล้วขํา/ยิ้มเเปลกๆหันหน้าไปมองกัน เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากมาตลอดสามปีที่ผ่านมาแต่พอขึ้นป.6ก็มีคนย้ายเข้ามาใหม่กลางคันเพื่อนๆไม่ยอมรับไม่คุยด้วย(จะเรียกว่า โบนะค่ะ)เปิดเทอมมาครูจัดที่นั่งให้เราก็ได้นั่งช้างโบเเต่จะบอกว่าจั จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาทําให้เราไม่ค่อยกล้าคุยกับคนอื่นสักเท่าไหร่ดีที่โบมาทักหลังจากนั้นก็สนิทค่ะ สนิทกันได้ไม่ถึงปีเเต่จะบอกว่าเป็นช่วงที่มีความสุขมากๆค่ะโบก็ไม่คุยกับเราไม่รู้เพราะอะไร หลังจากนั้นโบก็ไปสนิทกับเพื่อนในห้อง[ช่วงที่เราสนิทกับโบเราคุยกับเพื่อนในห้องปกติเเต่ชินค่ะเพื่อนไม่สนใจเราก็ไม่ไม่ได้ว่าอะไร]โบเมินเราค่ะไม่สบตา หลบสายตา ไม่คุยด้วย เรียกไม่ตอบ ตอนนินทาเราคือชัดค่ะเพราะโบเป็นคนตรงๆ ไม่ค่อยสนใจใคร เราก็ไม่อะไรมากปล่อยผ่านไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมค่ะ เเต่มีช่วงนึงที่เครียดมากๆก็เลยเล่าให้ครอบครัวฟังพี่บอกว่ามาปรึกษาได้ถ้าไม่สบายใจพ่อเเม่ก็ทักทําไมดูโทรมๆกลับบ้ามเร็วเราก็เล่าไปพ่อแม่บอกให้ทบทวนดูตัวเองดีๆเราก็งงก็ตามที่เล่าค่ะไม่รู้จะทํายังไง พอจะจบป.6เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ดีขึ้น เริ่มวางเวง พ่อก็เลยบอกว่าอ่านหนังสือเยอะๆขะพาไปสอบเข้าม.1เปลื่ยนรร.เเต่สอบไม่ติดค่ะแม่บอกใต้ตั้งใจเรียนอีก3ปีเท่านั้นแล้วถ้าไม่ดีขึ้นม.4ลองใหม่ม.1ก็ทนค่ะแต่รู้สึกเเย่ ไม่ค่อยมีสติเพื่อนตีตัวออกห่างอย่างเห็นได้ชัดงานกลุ่มไม่มีใครจับคู่ด้วยเลยไปขออยู่กลุ่นเดียวกับพวกผู้ชายโดนปฏิเสธเหมือนเดิมค่ะ กลางวันเค้ เค้าให้นั่งกินข้าวกันเอง เราไปนั่งกับเพื่อนๆอึดอัดบางคนลุกไปแล้วก็ตามไปกันไปท้อมากค่ะ งานกลุ้น/เดี่ยวทําเองหมด ตอนพี่ ตอนพรีเซนต์งานไม่มีใครปรบมือให้ ครูไม่ค่อยสนใจ เพื่อนเข้ามาหาเราทีก็มีเเต่เรื่องขอให้ช่วย พลัดเวร ลอกการบ้าน ยืมเงิน ระบาย ข้าวกลางวันนั่งกินคนเดียวมีเเต่คนมอง คือรร.เก็บเงินค่าอาหารรวมค่าเทอมเราก็ไม่กินรู้สึกแย่สุดค่ะ ขอคำปรึกษาด้วย ขอคำปรึกษาด้วยค่ะไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ /ขอบคุณค่ะ

เราก็เป็นนะค่ะ เราอะเป็นคนที่หน้าตาหยิ่ง เพื่อนสนิทซี้ปึ๊กของเรายังบอกว่า หน้าแกหยิ่งไปนะ

5555555555  แล้วกับคนที่ไม่สนิทเราจะไม่คุยไม่อะไรด้วยเลยค่ะ แล้วบรรดาเพื่อนในกลุ่มส่วนใหญ่แล้วก็จะเป็นคนที่ไม่คุยกับคนที่ไม่สนิทเหมือนกันค่ะ แต่ในกลุ่มนี่คือจะเฮฮาเสียงดังมากมาย ไม่มีใครมีเพื่อนนอกกลุ่มเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าคุยได้นะ ช่วยทำงานอะไรทุกอย่าง แค่ไม่เปิดรับสังคมภายนอก 5555

 

พอเข้ามหาลัย เราก็ติดบรรดาเพือนสนิทๆของเราค่ะ แต่อยู่คนละมหาลัยกันหมดเลย แถมอยู่คนละจังหวัดอีกด้วย ไม่สามารถไปหากันได้ ต้องโทร เฟสบุ๊ค ไลน์กันเท่านั้น พอเข้าปีหนึ่งเราก็มีกลุ่มเล็กๆอยู่กันสี่คน ปัจจุบันปีสามเพิ่มเป็นเจ็ดคนแล้ว ทุกคนยังรักกันดี แต่เอาจริงๆเราก็ไม่ได้สนิทกับเพื่อนในกลุ่มนี้มากไปกว่าเพื่อนกล่มมัธยมเลยค่ะ เรารักเพื่อนสมัยมัธยมมากและยังคุยกันหลายๆเรื่อง แต่กับกลุ่มในมหาลัย ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ เราก็ดีค่ะ รักกัน แค่เรารู้สึกว่าเราซี้กับเพื่อนเก่า คุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป้นเรื่องบ้าบอ ไร้สาระ น่าเกลียดน่าอายขนาดไหนก็ตาม มันเข้ากันได้ทุกเรื่อง แต่เพื่อนมหาลัยเนี่ย บางเรื่องก็ไม่ได้ TT

 

พล่ามมาเยอะ เข้าเรื่องเลยตรงที่ พอเข้ามหาลัยแล้วเราก็ยังเป็นเราเหมือนเดิมค่ะ ไม่ข้องแวะกับคนนอกกลุ่มใดๆ ไม่ชวนคุย ไม่อะไรทั้งนั้น นอกจากเค้าจะมาชวนเราคุย ซึ่งเราก็ปกตินะ ไม่ได้แบบว่าหยิ่งจัด ไม่เอาคนอื่นเลย แต่หลังๆ ในมหาลัย ตั้งแต่ปีสองมั๊งค่ะ ที่เราเริ่มได้ทำงานกลุ่มนั้นนี่หลายๆวิชา อาจารย์ก็จับกลุ่มให้ ทำให้ได้คุยกับเพื่อนต่างกลุ่มบ้าง ทำงานของคณะทำให้ได้คุยกับเพื่อนคนอื่นมากขึ้น จนตอนนี้เราเรียกได้ว่าสนิทกับเพื่อนต่างกลุ่มหลายคนมาก แถมไม่ว่าใคร เราก็ชวนคุยได้หมด จากที่เราสังเกตเองนะค่ะ เพื่อนบางคนทั้งผู้หญิงและชาย เมื่อก่อนไม่ค่อยคุยไม่ค่อยเล่นด้วยกะเรา แต่ตอนนี้เริ่มจะเล่นหัวเรา แซวเรากันหมดแล้ว อาจจะเป้นเพราะว่าเราจะตลกมากๆเมื่อเราเริ่มเปิดปากคุย 5555555555 ตอนนี้ก็ดีค่ะ เพื่อนๆเข้าหา เข้ามาคุยกับเรา เจอใครเราก็ยิ้มแย้ม ทักทาย เดินผ่านเดินสวนกันก็แซวบ้าง ทักบ้าง ยิ้มให้ ไม่ทำหน้านิ่งๆ(ที่เพื่อนบอกว่าดูหยิ่ง)เหมือนแต่ก่อน ชีวิตมหาลัยเลยมีความสุขขึ้นมากเลย >//<

 

ยังไงเจ้าของกระทู้ก็ลองยิ้มแย้มทุกทายคนอื่นดูนะค่ะ เราว่าต้องดีขึ้นแน่ๆ ส่วนคนที่ไม่จริงใจกับเราก็อย่าไปแคร์มันค่ะ แคร์คนที่ดีกับเราจริงๆจะดีกว่านะ :)

 

 

เรามาปรับปรุงที่ตัวเองดีกว่าค่ะ จขกท. ลองยิ้มเยอะๆ หาเรื่องสนุกๆมาคุยบ้าง ชวนเพื่อนไปนู่นไปนี่บ้าง ถ้าเราเป็นคนที่สดใสร่าเริง เราว่ามีแต่คนอยากจะเข้าหานะ บางคนเค้าก็มองว่าคนที่นิ่งๆหนะหยิ่ง คุยด้วยยาก เค้าก็เลยไม่อยากคุยด้วยไง

เพราะเงียบๆ ไงคะ โดนรังแกง่าย น้องชายเรานี่โดนตั้งแต่ประถมยันม.3เลยย แล้วมันโดนคนในห้องแบนตอนม.2 เพราะท่าเดินงอหลังเดินก้มหัว อ่ะค่ะ โดนล้อว่าต่างๆนาๆ สงสารมาก เคยโดนรุมต่อยด้วย หลังจากม.3 น้องเราก็ฟิตร่างกาย เพราะถ้าไม่สู้มันก็ยิ่งได้ใจค่ะ น้องเรานี่กล้ามขึ้นเป็นมัดๆ ตอนม.ปลายเล่นบาสด้วยเลยยิ่งถึกไปใหญ่ สาวกรี้ดสุดๆ พวกที่เคยแกล้งนี่อิจฉาจนแทบจะดิ้นตาย สะใจมากๆๆๆๆ. ถ้าจะให้แนะนำ ก็ให้ปรับปรุงที่ตัวเราเองค่ะ ชีวิตเปลี่ยนไปเลยจริงๆ

เอ่อ เราก็เหมือนกับคุณจขกท.นะ เงียบๆไม่คุยกับใครในห้องเพราะไม่อยากมีปัญหาอะไรเลย แต่มันกลับทำให้คนอื่นมองว่าเราไม่อยากสุงสิงกับใคร แล้วก็ไม่มีใครอยากจะเข้าหาเรา พอเราเข้าหาเค้ามันก็เลยดูแปลกๆ บางทีที่เค้าไม่ค่อยอยากคุยกับเรา เราอาจจะมีจุดไหนที่ไม่เข้าตาเค้าก็ได้ค่ะ ลองสำรวจตัวเองดีๆ