ขอระบาย+ปรึกษา ยาวๆ (เรื่องแม่ๆ)

สวัสดีค่ะพี่ๆเพื่อนๆ หนูชื่อ ผึ้ง อายุ 15 ปีนะคะ อยู่จังหวัดระยอง เรียนโรงเรียนนานาชาติ ^_^

(กระทู้นี้อาจจะพิมยาวไปสักหน่อย ถ้าใครไม่ชอบอะไรยาวๆก็ข้ามไปได้เลยค่า)

 

หนูกับแม่ซึ่งเป็นคนที่ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไรอยู่แล้ว เวลาโกรธกันทีเราต่างจะไม่คุยกันเป็นเวลานานเลยทีเดียว

พ่อกับแม่หนูเลิกกันมานานมากแล้ว หนูอยู่กับแม่ พ่อได้ออกไปอาศัยอยู่ข้างนอกแล้ว กับภรรยาใหม่(ไม่ซีเรียสค่ะ)

แต่หนูยอมรับเลยว่า หนูมีความรู้สึกรักพ่อมากกว่าแม่

เพราะตอนเด็กๆอาจจะมีความผูกพันธ์มากกว่า เพราะหนูจะอยู่กับพ่อตลอด ส่วนแม่ก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน นานๆจะลับมาที

 

แม่หนูเป็นคนเอาแต่ใจมากๆเวลาทำอะไรนิดหน่อยขัดหูขัดใจ แม่ก็จะว่าด่าหนูตีตลอด

แต่พักนี้ไม่ตีแล้ว แม่เขาจะบ่นด่าอยู่ตลอดแต่หนูก็พยายามไม่สนใจเพราะคิดว่าโอเคเขาเป็นห่วงเรา

ทุกครั้งที่เขาด่าว่าหนูหนูอยากร้องไห้เอามากๆว่าทำไมเราทำอะไรก็ผิด โดนกดดันเสมอ

หนูเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนตลอด แต่หนูก็ดื้อพอสมควรเลยแหละ

แต่แม่เขาก็ด่าหนูว่า ถ้ามีลูกตั้งใจเรียนแต่ทำตัวแย่ แม่ก็ไม่เอา พอหนูเริ่มปรับปรุงตัว อยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหน

แต่หนูก็จะเล่นเกมส์อยู่ที่บ้าน สะส่วนมาก แม่ก็ว่าหนูอีก ว่า เป็นเด็กขี้เกลียด ไม่ทำงานบ้านเลย ไม่ทำอะไรเลย

(บ้านมีแม่บ้าน) (แต่บางครั้งหนูก็มีช่วยทำบ้าง) หนูก็โอเคไม่เป็นไรพยายามไม่คิดมาด

และแม่ก็ชอบดูถูกเพื่อนหนูเอามากๆว่าเพื่อนหนูจน มาคบหนูเพราะหวังตังค์ (หนูเป็นคนใจดีมีอะไรก็แบ่งเพื่อนๆ)

หนูก็เสียใจว่าทำไมอะเพื่อนหนูก็เลือกคบนะ เห้ออ ทำไมแม่ชอบดูถูกเพื่อนหนูเพื่อนหนูที่รวยกว่าหนูมีเยอะแยะ

ทำไมต้องไปดูถูกเขาขนาดนั้น ถ้าเขาไดยินแม่พูดแบบนี้ เขาก็คงเสียความรู้สึกไม่แพ้กัน

แต่ หนูก็รู้นะว่าเขารักหนูมากเป็นห่วงเวลาเขาพูดอะไรหนูก็ทำตามอยู่เสมอไม่ใช่ว่าเถียงอะไร

หนูคอยเงียบรับฟังอย่างเดียวหนูไม่กล้าเถียงเพราะหนูเคยเถียงแล้วโดนตบ หนูเลยจะนิ่งเสมอ

หนูไม่เข้าใจว่า ทำไมแม่ต้องกดดันขนาดนี้ แม่ไม่เคยเข้าใจเลย .. แต่นี่ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิตหนู

 

เข้าเรื่องเลยดีกว่า

 

พอดีว่าอีกสองปีหนูก็จะจบแล้วเรียนต่อมหาลัยแล้ว

แต่หนูเรียนโรงเรียนนานาชาติซึ่งหนูภาษาอังกฤษไม่แข็งเลยปรึกษากับพ่อว่า หนูจะย้ายไปเรียนในกทม.ปีหน้า

แล้วไปเรียนเสริมที่นุ่นเกี่ยวกับ IGSCE,IB ติวสอบเพราะหนูจะสอบเทียบ แต่ในระยองไม่มีที่สอนเลยอะค่ะ

แล้วถ้าไปจะให้หนูอยู่หอโรงเรียนหรืออยู่คอนโด(กับยายก็ได้)โอเคพ่อเราก็อนุญาติ หนูก็เลยทำการไปขอแม่

ซึ่งแม่เราก็ ให้ ค่ะ (ขอก่อนที่จะโกรธกัน) เมื่อวานนี้หนูนั่งคุยกับยายว่าถ้าไม่อยุหอรร. เออจะให้มาอยู่ด้วยที่คอนโด

แม่เขาก็เลยพูดตะคอกใส่หนูว่า ''ถ้าหนูไม่อยากอยู่กับเขา ก็ออกไป ไปซื้อคอนโดที่อยู่ในระยองนี่ไม่ต้องไป กทม

กุไม่ให้ไป ไม่ก็ไปอยู่กับพ่อมึง'' เขาพูดแบบนี้ ซึ่งมันไม่ใช่เลย หนูไม่เคยคิดแบบนั้น แล้วเขาก็มาบอกว่าที่หนูอยู่กับเขาทุกวันนี้เพราะหนูหวังสมบัติเขา.. หนูร้องไห้เสียใจมากๆว่าทำไมแม่ไม่เข้าใจเลย หนูเครียด อยากหนีออกไปหาพ่อ

หนูต้องทำไง หนูเสียใจว่าทำไรก็ผิดไปหมด โดนขัดมาตลอด ที่หนูมาเรียนนานาชาติก็เพื่อแม่

ทั้งๆที่หนูไม่ได้อยากเรียนเลย มันเกินความสามรถหนู แต่หนูก็ดิ้นรน จนเรียนได้ จนปรับตัวได้

อีกแค่สองปีหนูก็เข้ามหาลัยแล้ว หนูอยากไปเรียนที่โรงเรียนที่ดีกว่านี้ พี่ๆบางคนอาจจะสงสัยว่า

เอ้าแล้วทำไมหนู ไม่ลงเรียนวันเสาอาทิตย์ ให้พ่อแม่ไปส่งล่ะ เพราะครอบครัวหนูไม่มีใครว่าง พ่อทำงานทุกวัน

แต่แม่ไม่เคยไปส่งหนูหรอกไม่เคยส่งหนูไปไหนเลยนอกจากไปกับแม่เอง ถ้าอยากไปก้ใหพ่อมารับ แบบนี้ตลอด

แล้วทำไมไม่นั่งรถตู้ไปเองล่ะ?

ก็เพราะแม่ไม่เคยปล่อยหนูให้ไปไหนเลยไง หนูไม่สามารถทำอะไรได้เลย หนูร้องไห้เครียดทุกวัน

 

เราผิดด้วยหรอที่ เราผิดใช่ไหมT_T

ทำไมแม่ไม่เคยพอใจในสิ่งที่หนูอยากเป็น ทำไมต้องกดดันให้หนูดิ้นรนทำในสิ่งที่เขาต้องการ

ทำไม ทำไมไม่เหมือนคนอื่น หนูรู้ว่าเขาหวังดี แต่ในความหวังดีของเขามันทำให้หนูเครียดหนักมาก

แม่เขาจะรู้บ้างไหม .. หนูต้องพูดยังไง ทำให้แม่เข้าใจ

 

ฃหนูก็ตั้งใจเรียนที่สุดแล้ว หนูยอมเขามาตลอด ทำไมเขาไม่เคยรับฟังหนูบ้างทำไมต้องใช้แต่อารมณ์

หนูไม่รู้ว่าอนาคตจะเปนยังไงถ้าไม่มีแม่ แต่ชีวิตตอนนี้มันทำให้หนูไม่อยากทำอะไรต่อ

หนูเบื่อ เบื่อมากๆ ท้อ กดดัน เห้อ