เรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเรา...

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเหตุการที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่วันก่อนนี่เองค่ะ อาจจะเล่ายาวหน่อยนะ ทนอ่านนิดหนึ่ง
มีความรู้สึกว่าคนในเวบนี้จะดีกว่าเวบอื่นตรงที่มีความเข้าใจและเหตุผล ไม่ใช่ตั้งท่าจะด่าอย่างเดียว
เริ่มเลยนะคะ

เราอายุ 20 ปีค่ะ จะ 21 ในเดือน november ((พอดีอยู่อเมรีกามา 5 ปีแล้ว อาจจะมีอะไรถูกผิดบ้าง คงไม่ว่ากันเนอะ))
ทุกคนรู้ใช่ไหมคะว่า ว่าช่วงที่อายุ 20-25 จะเป็นวัยที่กำลังจะเป็นผู้ใหญ่..เป็นวัยที่กำลังจะเริ่มต้นกับชีวิต
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน หรือเรื่องงาน การพบปะเจอผู้คน ช่างเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น และประทับใจ
แต่ว่า....ชิวิตของเรากำลังจะไม่ได้เป็นอย่างที่เคยวาดฝัน หรือตัวเองที่จะต้องเจอ

เพราะว่าตัวเองเพิ่งแต่งงานไปเมื่อเดือน..april  สามีเป็นทหารค่ะ คบกันมาสองปีแล้ว ก่อนที่เค้าจะมาเป็นทหารอีกน่ะ..อายุ ก็ห่างกันพอสมควรเลย..(ห่างกัน 14 ปี)
ที่แต่งเพราะว่า ถ้าแต่งงานกับทหาร ทหารจะออกค่าใช้จ่ายให้เกิอบครึ่ง
ไม่ว่าจะเป็นค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ แม้กระทั่งเรื่องเรียนมหาลัย ทางทหารก็จะมีทุนให้
ความที่ทางบ้าน ไม่มีตังค์พอที่จะส่งเราเข้ามหาลัย จึงได้ตัดสินใจแต่งงาน จดทะเบียน เพื่อที่จะได้เรียนต่อมหาลัยค่ะ
แต่งกันมาได้ 4-5 เดือน

มีวันหนึ่ง..ประจำเดือนไม่มา..3 อาทิตย์แล้ว
ก็คิดไปเรื่อย สงสัยเราเครียดมั้ง? อาจจะเป็นเพราะหยุดกินยาคุมหรือเปล่า ปลอบตัวเองว่ายังไงก็ไม่ท้องหรอก

ทนไม่ไหว ไปหาหมอดีกว่า ผลออกมาคือ...
"ท้องจริงๆด้วย!"

แล้วจะทำยังไงล่ะ?

สติแตกเลย ร้องให้ฟุมฟาย เครียด นอนไม่หลับ กินอะไรไม่ค่อยได้ก็จะอาเจียน...อาการก็เริ่มมาชัดขึ้น
ไม่ไหวแล้ว..ทำไมมันทรมาณแบบนี้ ไม่นะ เรายังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่..ยังเรียนมหาลัยอยู่ ยังอยากจะไปเที่ยว ไม่ต้องมามีภาระ
สามีก็จะไปรบที่อิรักแล้ว ต้องท้องอยู่คนเดียวเป็นปีอีก ไม่ไหวหรอก

สามีบอก ดีใจมากเลยจะได้มีลูกซะที ทีนี้เวลาเค้ากลับมาก็มาตอนที่คลอดลูกแล้วพอดี เหมือนในหนังเลยนะ!!!

honey...มันไม่ได้ง่ายน่ะสิย่ะ

ยังดีสามีรับผิดชอบ พร้อมทุกอย่าง เพียงแต่จะไม่ได้อยู่ด้วย 1 ปี เท่านั้นเอง
ก็แค่อุ้มท้อง 9 เดือนและก็คลอด จบ...ง่ายดีเนอะ

โห ทะเลาะกันเลยค่ะ เราก็เด็ก เถียงข้างๆคูๆ ความที่เห็นแก่ตัว...ยังรักตัวเอง จนถึงขั้นจะไปทำแท้ง!!! หาข้อมูลมาสารพัด ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ อันตรายมากน้อยแค่ไหน

โทรไปปรึกษาแม่ เตรียมพร้อมโดนด่า...ฉอด ฉอด ฉอด..แต่สุดท้ายก็บอกว่า
"  แม่ก็ช่วยเลี้ยงหลานได้ หมาแมว มีเต็มบ้าน คราวนี้เพิ่มคนอีกคนมาเลี้ยงจะเป็นอะไรไป ไม่ต้องไปทำแท้งนะ มันจะเป็นตราบาป ไปตลอดชีวิตนะลูก "
เราร้องให้ ..ถามแม่ "แม่ไม่อายเค้าเหรอ? แม่พร้อมที่จะช่วยหนู และเดินทางไปกับหนูใช่ไหม?แม่ไม่กลัวพวกคนไทยนินทา ว่าหนูกับแม่เหรอ? ถึงหนูจะแต่งงานกันแล้ว มีลูกอายุเท่านี้ มันไม่เป็นไรใช่ไหมแม่?"

น้ำตาไหลพรากไม่หยุด...ทั้งคู่ แม่บอกว่า "สามีไม่อยู่ แค่ 1 ปี เดี๋ยวแม่จะดูแลลูกของแม่เอง แม่รักลูกสาวของแม่ แม่ก็รักลูกของลูกสาวแม่ด้วย"

เจอแม่พูดแบบนี้ ยิ่งรักแม่มากขึ้น
ลังเล...ไม่กล้าทำแท้ง...อ่านบาปกรรมเกี่ยวกับทำแท้ง ก็ยิ่งกลัว
" เก็บเด็กดีกว่า..."
ทำให้เค้าเกิดมาแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบเค้าสิ...ลูกของเราในท้องเชียวนะ ถึงจะมาในตอนที่ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่..แต่มันก็คงไม่แย่เกินไป
แค่ตัดสินใจว่า..จะพยายามเรียนให้จบเทอมหนึ่ง..พอท้องโตไม่ไหว กลับมาอยู่กับแม่...คลอดลูก พักฟิ้น ตัว จะพยายามดูแลลูกและก็เรียนมหาลัยไปด้วย ยังไงก็ไม่ทิ้งอนาคตตัวเองแน่ๆ ถึงจะลำบาก แต่ก็จะสู้

เรื่องนี้ ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ.....แค่อยากจะบอกว่า ไม่ว่าจะอายุน้อยซักเท่าไหร่.ในเมื่อเรื่องนี้มันเกิดขึ้นแล้ว..อยากให้เดินหน้าสู้ต่อไป
อย่าหนีเลยค่ะ ถึงไปทำแท้ง มันก็จะเป็นตราบาปไปตลอด ...อดทนนะคะ..มีคนที่เจอปัญหานี้อีกแยะมากมายไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน
เพื่อนของเราก็ท้องและก็มีลูก แต่เค้าก็ยังคงพยายามที่จะทำงานไปด้วย เลี้ยงลูก และก็เรียนหนังสือไปพร้อมๆกัน
มันยากเหลือเกิน....และเราก็เตรียมพร้อมที่จะรับมือในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตข้างหน้า

ถามว่ากลัวไหม?กลัวสิคะ กลัวไปหมด กลัวคนมองเราไม่ดี ดูถูกบ้าง อับอายบ้าง
แต่ว่า ถ้าเราสามารถยืนได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องไปฟังเสียงคนพวกนี้ กัดฟันสู้อีกนิด...สักวันเราก็จะเป็นคนที่เก่งที่สุด..เข้าใจกับชิวีตมากขึ้น..ทุกเวลา วินาที มีค่า  อยู่ที่เราตัดสินใจที่แก้ปัญหาและเดินต่อไปข้างหน้าได้หรือเปล่า

"Just think about it"