นอกเรื่องสุดๆ แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่ที่อยากแบ่งปันค่ะ

                สวัสดีเดือนของแม่ค่ะ  บางคนอาจจะดูตื่นเต้นกับเดือนนี้น้อยกว่าวาเลนไทน์ไปนิด โดยให้เหตุผลชินปากว่า  รักแม่ไม่จำเป็นต้องรักเฉพาะวันแม่ซะหน่อย  ฟังดูกตัญญูจนคุณแม่น้ำตาซึม  รักได้ทุกวัน  เลยไม่มีซักวันที่ทำอะไรให้เห็นเป็นชิ้นเป็นอันว่า  หนูก็เป็นลูกที่รักแม่ไม่น้อยไปกว่าใคร  ทีวาเลนไทน์ รักแฟนก็รักได้ทุกวัน  แต่ถ้า 14 กุมภาฯ ทำหมางๆ เมินๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ซักพักเดี๋ยวงานเข้า  น่ารักมา 364 วัน วาเลนไทน์วันเดียวที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ คนๆ นั้นอาจถูกตัดสินไปแล้วว่า เป็นแฟนที่แย่ ไม่โรแมนติก กุหลาบซักดอกก็ไม่มี เอ๊า!!! ไหนบอกว่ารักได้ทุกวันไงจ๊ะ
                
                  มะลิจะแพงแค่ไหนยังไงราคาก็คงไม่สู้ กุหลาบ  บอกรักคนในบ้าน  บางทีก็เสียงไม่ดัง  ฟังไม่ชัดเท่าบอกรักคนนอกบ้าน  จะให้กอดพ่อ กอดแม่ อุ๊ย! ขนลุก รักน่ะแท้แต่ไม่กล้าแสดงออก  คนที่เห็นกันอยู่ทุกวัน  กลับไม่สำคัญเท่าคนที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ปี
 
                  เริ่มจากชอบกลายเป็นรัก  แล้วทึกทักว่า  ต่อไปนี้ขาดเธอ  ฉันตายแน่  คลอดออกมาจากท้องแม่  แต่ต่อลมหายใจของตัวเองด้วยลมหายใจของคนอื่น  เหมือนที่เคยเห็นๆ กัน  บางคนคิดสั้น เธอไม่รักฉัน ฉันจะตายให้ดู  อยากรู้เธอจะเสียใจมั้ย  ถ้าน้องรีบไป  จะได้เห็นมั้ยว่าเค้าเสียใจหรือเปล่า  เท่าที่ผ่านๆ มา  การทำร้ายตัวเอง  ส่วนใหญ่เป็นไปเพื่อกดดันให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่เราอยากให้เป็น  บางคนทำ  เพราะกลัวรู้สึกผิดที่เราคิดสั้น  บางคน ไม่!! แม้จะหันมาใส่ใจ  ถ้าคิดได้แค่นี้ก็ไปตายซะ  พูดจบแล้ววางสาย ก็มี

                   ส่วนใหญ่เราฆ่าตัวตายเพื่อคนที่เค้าไม่รัก  แล้วมาทำร้ายคนที่รักเราเท่าชีวิต    คน ที่เห็นเรามาตั้งแต่วันแรกที่ลืมตา  เลี้ยงมากว่าจะโต  ตั้งแต่เป็นเบบี๋  ร้องไห้แต่ละที  พ่อแม่วิ่งกันวุ่นวาย  แค่เบะปากส่งสัญญาณแห่งการเริ่มต้นแผดเสียง ทั้งพ่อและแม่จะต้องหาวิธีอะไรก็ตามที่ทำให้ลูกหยุดร้องไห้ให้ไวที่สุด  แต่พอลูกโต  ทำไมลูกยอมร้องไห้ซ้ำๆ ซากๆ กับคนเดิมๆ ที่หมั่นทำร้ายหัวใจไม่เลิก  ร้องแล้วร้องอีก  ร้องแบบที่บางครั้งไม่ยอมให้พ่อแม่ได้มีโอกาสเช็ดน้ำตาให้ลูกด้วยซ้ำ  เพราะลูกยืนยันว่า  ลูกโตแล้ว  ดูแลตัวเองได้  แล้วทำไมดูแลตัวเองไม่ดีเท่าตอนที่มีพ่อแม่ดูแลล่ะลูก