ถามสาวๆจีบัน มีใครเคยรู้สึกก่อนเข้าหอพักเหมือนเราไหมคะ

เคยรู้สึกอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ

ครั้งแรกที่รู้สึกเลยก็คือตอนเข้าหอพักตอนปี 1

มันแปลกๆ แต่ก็ต้องยอมอยู่เพราะเป็นกฏ แต่ครั้งที่เศร้าที่สุดคือตอนไปเรียนที่จีน

ตอนนั้นถ้าเลือกได้คงโยนพาสปอร์ตกับตั๋วเครื่องบินทิ้งตรงนั้นเลย

ตอนแรกๆ ที่ได้พาสปอร์ตกับตั๋วเครื่องิบนมาอยู่ในมือนี่ดีใจมาก ดี๊ด๊าสุดๆ

แต่พอตอนที่ไปยืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าคอนคอร์สที่สุวรรณภูมินี่ความรู้สึกมันต่างไปอย่างสิ้นเชิง

เชื่อไหมว่าพอพี่ไปถึงสนามบิน นั่งรถไปถึงที่พักที่จีนเท่านั้น พี่นั่งร้องไห้เลยนะ

มันไม่คุ้นเลยจริงๆ แต่หลังจากนั้นมาก็ค่อยๆ ปรับตัวได้ ก็เลยสนุกสนานเฮฮาไปเรื่อยๆ

มันมีความรู้สึกเหมือนเราจะต้องจากที่ๆ เราคุ้นเคยไป แม้จะเป็นเวลาแค่ 6 เดือน

ที่พูดมาอย่างยาวนี่เพราะอยากให้ได้ลองปรับตัวดูน่ะค่ะ มนุษย์เราต้องมีการปรับตัวและเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด

ดังนั้นแล้วก็เลยอยากให้ทำใจเข้มแข็งและรับมือกับมันอย่างใจเย็น ไม่ต้องกังวลอะไรมาก

ลองคิดดูเล่นๆ ว่าตอนที่เราเริ่มเรียนอนุบาล เราก็ต้องปรับตัวอยู่นานกว่าจะเลิกร้องไห้โยเยแล้วยอมไปโรงเรียน

ตอนที่เราเริ่มเรียนประถม เราก็ต้องปรับตัวจากการที่ถูกประคบประหงมตลอดเวลาแล้วเริ่มหัดทำอะไรเอง

ตอนที่เราเริ่มเรียนชั้นมัธยมต้น เราก็ต้องปรับตัวกับสังคมใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ และความเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย

ตอนที่เราเริ่มเรียนชั้นมัธยมปลาย เราก็ต้องปรับเปลี่ยนวิธีคิด วิธีเรียน การเข้าสังคมใหม่ๆ เพื่อให้เข้ากับวัยของเรา

แล้วตอนนี้น้องก็แค่ปรับตัวเพื่อเข้าสังคมใหม่ๆ การเรียนแบบใหม่ๆ สถานที่เรียนที่ใหม่ และการใช้ชีวิตครั้งใหม่

พี่เชื่อว่ามันไม่ยากเลยถ้าเราจะทำใจยอมรับและปรับตัวเข้าหามันได้ น้องทำได้แน่นอน ยังไงก็พยายามเข้านะคะ



ปล. หมั่นโทรศัพท์หาครอบครัวบ่อยๆ พูดคุยกันให้เยอะขึ้น พี่ว่าการห่างกันครั้งนี้อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นนะ

ตอนพี่อยู่จีนพี่โทรหาพ่อกับแม่บ่อยสุดๆ พูดจากันดีขึ้นมาก จากเมื่อก่อนไม่เคยพูดกันเพราะขนาดนี้ก็เปลี่ยนไป

การเปลี่ยนแปลงบางครั้งมันก็ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆ หรอกนะคะ พี่ว่าการเปลี่ยนแปลงมันช่วยหล่อหลอมให้คนแกร่งขึ้นนะ

น้องเหม้ยอย่าเศร้าใจไป
การเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่ชอบ
เพราะเราเคยชินกับสิ่งเดิมๆที่เราเจอทุกวัน
แรกๆอาจจะเศร้า แต่หลังๆก็จะเริ่มชินเอง


พี่ก็อยู่หอตอนเรียนป.ตรี
แรกๆกลัวไปหมด กลัวสังคม กลัวรูมเมท กลัวเข้ากันไม่ได้ กลัวเหงา กลัวคิดถึงบ้าน
แต่พออยู่ไปอยู่มา...ก็จะปรับตัวได้เอง...
คิดถึงพ่อแม่ก็โทรหาบ่อยๆ
เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีออกจะก้าวไปไกล
ไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้เจอคือไม่ได้เจอเลยน้า



เข้มแข็งนะจ้ะสุดสวย ^^

อ๋า ... พูดถึงเรื่องหอ
สิ้นเดือนนี้(อีกไม่กี่วัน)ก็ต้องย้ายเข้าแล้วอะ
กังวลเหมือนกัน ที่ไหนจะสบายเท่าบ้านเรา
แต่เราจะกลับบ้านทุกอาทิตย์แหละ 55+
ติดพ่อแม่มากๆ ไม่เคยไปค้างที่อื่นเกิน 3 วันเลย

ปล.เข้าปีหนึ่งเหมือนกันค่ะ

เดี๋ยวก็ชินจ้า ตอนพี่เข้ามหาลัยปี 1 ก็ต้องมาอยู่หอ โอ้โห ร้องไห้คิดถึงบ้านทุกเย็น (ต้องหลบไปร้องที่ระเบียงด้วย เพราะกลัวพี่เมทในห้องจะกังวล) กลับบ้านทุกวันศุกร์ พอวันอาทิตย์ต้องกลับมาหอก็ร้องไห้อีก

พอหากิจกรรมทำ + เริ่มชิน ก็จะดีขึ้นเองจ๊ะ ปัจจุบันออกจากบ้านมาอยู่เอง (อยู่หอ ต่ออพาร์ทเมนท์)  10 ปีละ แม่ไม่เรียก ไม่ยอมกลับบ้าน 555+