อย่างนี้เรียกว่าเห็นแก่ตัวเหรอครับ..

เรื่องนี้เกี่ยวกับวิชานาฏศิลป์ครับ กลุ่มรำที่ผมอยู่มีทั้งหมดหกคน วันนั้นอาจาร์ยได้เลือกกลุ่มของผมให้ไปรำในวันวิชาการแลกกับคะเเนน20เปอร์เซ็นฟรีๆ ซึ่งอาจาร์ยเค้าก็ไม่ได้บังคับให้ใครรำหรอกครับ สามารถถอนตัวออกได้ ผมไม่ชอบที่จะถูกจับตามองมากยิ่งผมรำไม่เก่งแล้วต้องมารำต่อหน้าคนอื่นมากๆอีกแล้วยิ่งไปใหญ่เลย ผมเลยเลือกที่จะถอนตัวครับ แต่ผมก็พึ่งมาทราบภายหลังเหมือนกันครับว่าถึงจะได้คะเเนนจำนวนมากไปง่ายๆเเต่ไม่ใครอยากมารำเเทนที่ผมเลยครับ งานนี้จะรำกันได้ต้องมีกันหกคนครับ เฮ้อ...ผมไม่ได้มีเพื่อนเลย ไม่ได้สนิทกะบใครด้วย ส่วนใหญ่ไปใหนมาใหนคนเดียว เดี่ยวๆ ประกอบกับที่คนในห้องๆไม่มีใครอยากรำเเทนผมอยู่แล้ว ผมเลยๆไม่รู้จะชวนใครเลยครับ ในอาทิตย์ต่อมาที่มีคาบเรียน กลุ่มที่รำต้องซ้อมกันเเต่ผมไม่สามารถหาใครมาเเทนได้เลย เเละไม่มีใครอยากเป็นด้วย คนในห้องกดดันให้ผมกลับเข้าไปรำ เเละเริ่มด่าว่าผมเห็นแก่ตัว เห็นเเก่ตัวที่ไม่ยอมทำเพื่อคนอื่น ผมผิดเหรอที่ไม่อยากรำ ผมมีอาการตื่นที่สาธารณะมากครับ ผมไม่สามารถรำได้จริงๆครับ พอกลับมาคิดๆดู....บางทีผมอาจจะเห็นเเก่ตัว เห็นเเก่ตัวเองจริงๆก็ได้ครับ ผมก็เเต่บอกกับตัวเองว่าชั่งมันสิ! ชั่งคำพูดพวกนั้นให้หมด ปกติผมก็อยู่คนเดียวอยู่เเล้วนี่นา จะไม่มีเพื่อน หรือเพื่อนเกลียดก็ไม่เป็นไร ผมไม่สนอยู่เเล้ว.. ผมก็อยากจะบอกสาเหตุกับพวกเค้าอยู่หรอกครับว่าเหตุใดผมจึงหาคนมาแทนไม่ได้ เเต่ก็นะห้องผมมันท็อกสิกมาก ใครไม่ชอบอะไรตรงๆก็บอก พอบอกก็โดนนินทา เเบบชั่วโครตเลยครับ...เฮ้อ ผมเกลียดห้องเรียนนี้ ผมเกลียดทุกคน ผมเกลียดตัวผมเอง พูดความจริงก็โดนด่า ไม่พูดอะไรก็โดนด่า