เป็นเพราะตัวผมรึเปล่าที่ผิด

เฮ้อ...ช่วงนี้ผมเจอเเต่เรื่องเครียดไปหมด...วันนี้ผมเรียนกับครูสอนคณิตศาสตร์คนนึงตอนนั้นคาบที่ผมเรียนเป็นเเคบเเรกของวัน ซึ่งผมนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะของผม ครูคนนี้ผมก็เรียกว่าอาจาร์ยเอ็กซ์ละกัน อาจาร์ยเอ็กซ์ก็เดินเข้ามาในห้องเรียนเพื่อสอนเช่นเดิม ปกติผมก็รู้อยู่หรอกว่าอาจาร์ยชอบโกรธห้องผมอยู่บ่อยๆ เเต่ผมก็ช่วยอะไรห้องนี้ไม่ได้หรอก เฮ้อ(เขียนไปถอนหายใจไป มันเครียดจริง...) ห้องของผมเป็นห้องคู่ขนานแต่ก็ไม่ใช่เด็กเรียบร้อย 90%ในชั้นเรียนจะเล่นเกมทั้งคาบเเบบไม่สนใจใคร เเต่ก็สอบผ่านได้(ซึ่งใน90%ไม่ใช่ผมนะ!) ส่วนอีก10%คือเด็กตั้งใจเรียนธรรมดาๆ ที่สามารถสอบตกได้ วันนั้นครูเริ่มต้นด้วยการสั่งสอน(สอนเเบบทำร้ายจิตใจ) ครูบอกว่า "รู้ไม๊ครูก็ไม่ได้อยากสอนห้องเราหรอกนะเเต่ที่มาเนี่ยก็เเค่ทำตามหน้าที่ ถึงครูจะเป็นครูประจำชั้นพวกเธอ ครูยังไม่อยากจะโฮมรูมเลย ช่วงนี้อาจาร์ยฉายมาบ่นให้ครูฟังเกี่ยวกับห้องเรียนนี้ตอนนั้นครูก็ตอบไปว่าห้องเรียนนี้ดื้อนิดหน่อย เเต่พอพักหลังๆมาอาจาร์ยฉายก็มาบ่นให้ครูฟังเรื่อยๆ พวกเธอรู้รึเปล่าว่า ครูทุกวิชาเกลียดห้องนี้มากเลยนะ สอนเเล้วเครียด ครูละสงสารใบเตยจริงๆ(คนที่เก่งที่สุด นิสัยดีที่สุด เรียบร้อยที่สุด ตั้งใจที่สุดในห้อง) ครูอยากจะย้ายใบเตยให้ไปเรียนห้องที่ดีกส่านี้จังเลย ครูขออภัยจริงๆที่เริ่มสอนช้า ครูขออภัยจริงๆ(แล้วก็เริ่มสอนด้วยหน้าโกรธๆ) " หลังจากนั้นผมก็เริ่มกลัววิชานี้  มันจริงรึเปล่า?ที่ครูทุกคนเกลียดเราหรือแกล้งทำเป็นว่าทุกอย่างไม่มีอะไร พอนึกถึงเรื่องในวันนี้ทีไรก็รู้สึกจุกอกไปหมด เเค่เจอเเค่ตอนเดินอยู่ด้านหลังอาจาร์ยเอ็กซ์ผมก็เริ่มจุกอกอย่างบอกไม่ถูกเเละอยากร้องไห้ออกมา ผมรู้ดีว่าตัวเองไม่เคยเอามือถือมาเล่นในคาบเลย ผมก็ตั้งใจเรียนตลอดนะ เเต่คงเพราะผมก็คงเป็นเด็กโง่คนนึงที่ตั้งใจเรียนเเล้วเเต่ก็ยังสอบตกละมั้งแต่ผมก็รู้สึกเสมอว่าบางทีสาเหตุก็มาจากผมเองนั่นแหละทุกอย่างคือความผิดของผม ผมผิดเองที่เป็นเด็กโง่ไม่ได้อยู่ในสายตาของอาจาร์ย   ในห้องเรียนนี้หน่ะมีเเค่คนเดียวเท่านั้นที่อาจาร์ยทุกคนสนใจคือใบเตยนักเรียนดีเด่นประจำห้องนั่นเเหละ เเต่ใบเตยไม่ได้ทำอะไรผิดนะ! ใบเตยเป็นเด็กเรียนดี สุภาพ นิสัยดี แต่ตอนนี้ผมรู้สึกกลัววิชานี้มากๆ เเค่จะอ่านหนังสือเตรียมสอบผมยังรู้สึกเเน่นอกเลยคำพูดเเย่ก็โผล่ขึ้นมาในหัวทุกครั้งที่เห็นหนังสือเรียนนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งเเรกนะที่อาจารย์ด่าพวกเราแบบนี้ มันเป็นมา สองสามรอบเเล้วละ... ผมเริ่มกลัวที่จะมาโรงเรียน เริ่มกลัววิชานี้ เเละเริ่มกลัวที่จะได้เจอตัวอาจาร์ยคนนั้นกับตัวเป็นๆ ผมรู้ตัวเองดีว่าผมเป็นคนอ่อนใหวง่าย ผมจึงเลี่ยงกับสถานการณ์ที่จะเจอกับคนที่ผมอาจจะเจอเเล้วอาจจะร้องไห้ออกมาได้หรือไม่ก็รู้สึกเเน่นหน้าอกไปทั้งวัน