อยู่คนเดียวเเต่สังคมบีบบังคับให้มีเพื่อน

บางทีผมก็ต้องการอยู่คนเดียว หรือไม่นานมานี้เพื่อนผมก็พึ่งได้เพื่อนใหม่เเล้วเราก็ทะเลอะกัน ไปไม่ลงตัวเหมือนเมี่อก่อน คุยกันทีไรก็มีความรู้สึกเกลียดปนอยู่ในน้ำเสียง การพิมพ์ของเพื่อนด้วย ผมก็ไม่อะไรหรอกครับ ผมเคยอยู่คนเดียวมาเป็นปีละ จะอยู่คนเดียวอีกครั้งจะเป็นไรไป เเต่ก็นะ...ผมยังเรียนอยู่และรู้ๆกันว่าการบ้านก็ไม่ได้มีเเค่งานเดี่ยว ห้องผมมีกันอยู่33คน หารสองยังไงก็ไม่ลงตัว งานกลุ่มที่คนไม่มีกลุ่มสามารถอยู่คนเดียวได้ผมก็สบาย เเต่งานกลุ่มที่จำเป็นต้องมีคู่เช่น การสนทนาหน้าห้องเรียน การเตะรับส่งตะกร้อ มันทำคนเดียวไม่ได้ เเต่ช่วยไม่ได้นี่เนอะ ก็คนมันไม่มีเพื่อน เตะตกกร้อกับกำเเพงก็สนุกเหมือนกัน เเต่การเรียนก็สำคัญเเต่ผมไม่ชอบผูกมิตรกับคนอื่นซะเหลือเกิน... พวกคุณที่เป็นอินโทรเวิร์ตคนเข้าใจนะครับ ผมชอบที่จะใช้เวลากับตัวเอง ทำอะไรก็ทำคนเดียว กินข้าวก็กินคนเดียว เล่นเกมก็เล่นคนเดียว เข้า เข้า ออก ออก ห้องสมุดจนจะเป็นขาประจำอยู่ละ  เเต่งานกลุ่มก็จำกัดผมให้บีบบังคับให้ผมต้องไปหาเพื่อนสักคน เเละเเกล้งทำเป็นเพื่อน ผมไม่อยากจะทำเลยจริงๆ  

                                 (ขอบคุณที่อุส่าสละเวลามาอ่านนะครับ)