ทำไมครูศิลปะถึงไม่เคยชมเด็กที่พยายามวาดรูปเลย

         คือตั้งเเต่ผมอยู่ประถมจนถึงมัธยมเนี่ย ผมไม่เคยได้ยินคำชมจากครูสอนศิลปะเลย ไม่ว่าจะเป็นครูนักศึกษา ครูประจำวิชาศิลปะ ไม่เคยที่จะชมเด็กเลย อาจจะเป็นเเค่ครูที่ผ่านมาในชีวิตผมที่ดันเจอครูประเภทนี้ หรือส่วนใหญ่เป็นเเบบนี้กันจริงๆ เเต่กลับกันครูที่สอนวิชาอื่นๆที่ไม่ใช่วิชาศิลปะกลับกล่าวชมถึงผลงานศิลปะของเด็กๆอย่างจริงใจ ผมไม่เคยที่จะมั่นใจในรูปวาดของผมเลย ผมคิดอยู่เสมอว่าที่เพราะเขาไม่ชมเราเพราะมาตารฐานของเขากับเราต่างกัน? งานศิลปะของเราอาจจะดูห่วยมากในสายตาเขาก็ได้ คงเพราะพวกเขาเหล่านั้นจบจากสายศิลปะโดยตรงหล่ะมั้ง เคยมีครั้งนึงตอนผมเป็นเด็กเป็นจิตกรตัวน้อย ได้เอาผลงานที่วาดไปให้ครูสอนศิลปะท่านหนึ่งดู ท่านบอกว่าไม่สวยไปวาดมาใหม่ คือเเบบ..หมดกันไฟในตัวผมตอนเด็กๆ...  เเต่ก็ยังฝืนมองโลกในเเง่ดีว่าอาจาร์ยท่านนั้นเเก่มากละ อารมณ์ก็มักจะหม่นหมองเสมอ คงจะเบื่อหน่ายชีวิตนั่นเเหละ เเต่พอขึ้นมัธยมมาผมไม่รู้ว่าชาติที่เเล้วผมไปทำเวรทำกรรมอะไรมา ผมได้มาเวียนเจอกับอาจาร์ยสอนศิลปะที่อารมณ์นิ่งๆ หม่นหมอง เเละครูท่านนั้นก็เหมือนจะสั่งๆงานให้จบๆไป ในชีวิตนี้ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่า เพราะงานของเรามันเเย่จริงๆหรือเเค่ชีวิตผมเจอเเต่ครูเเย่ๆกันนะ 
            เพื่อน,คนรอบตัว บอกกับผมว่างานของผมมันดีเเล้วเเต่...จะให้ผมมั่นใจได้ไงว่างานของผมมันดีพอหรือยัง เเม้กระทั่งครอบครัว...ครูศิลปะไม่เคยบอกว่ามันดีพอเลยสักครั้ง คนในเน็ตก็บอกว่าผมวาดมันได้ "น่ารัก" สิ่งที่พวกเขาพูดมาเหล่านั้นมันจริงรึเปล่า? หรือเเค่สงสารกันเเน่...?

ผมจะลองทำตามคำเเนะนำที่ให้เพิ่มภาพเข้ามานะครับ (/≧ロ≦＼)💦