จู่ๆ โดนบอกว่าไปกันไม่ได้

เรื่องของเรามีอยู่ว่า เราคุยกับผู้ชายคนหนึ่งมาก็เกือบ 2 เดือนซึ่งช่วงแรกๆ ที่คุยกันเวลาที่คุยกันและท่าทีของเขาทำให้เรารู้ว่าเค้าไม่ได้คิดกับเราแค่เพื่อนแน่ เราเองเคยถามเค้าเพื่อยืนยันข้อสงสัยซึ่งคำตอบก็เป็นบวกค่ะ เราคุยกันออกไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ต่างจากคนคบกัน ไม่ว่าเราจะอยากไปไหน ทำอะไร เค้าจะไปด้วยแทบทุกครั้งและตามใจเราตลอด จนวันหนึ่งที่งานของเค้าเริ่มหนักขึ้นทำให้เวลาของเราน้อยลง มีออกไปข้างนอกด้วยกันเป็นครั้งคราวไม่บ่อยเหมือยเมื่อก่อน เรากับเค้าทำงานที่เดียวกันแต่คนละแผนก เมื่อก่อนจะทานข้าวกลางวันด้วยกันเกือบทุกวัน แต่ตั้งแต่เค้าเริ่มงานยุ่งก็นานๆ จะได้ไปด้วยกันซึ่งเราเองก็รู้สึกเหงาแต่เราก็เข้าใจเค้า ไม่เคยโกรธหรือต่อว่าอะไร เสริมค่ะงานที่เราทำนั้นเป็นงานที่ต้องทำคนเดียว เรามีเพื่อนคุยด้วยจากแผนกอื่นก็จริงแต่ก็ไม่ได้สนิทกับใคร พอที่เค้าจะมาชวนเราไปทานข้าวด้วย เวลาที่เค้าทำงาน เล่นเกมส์ หรือออกไปข้างนอกกับเพื่อนเค้าเราจะไม่เคยส่งข้อความไปกวน จะให้เค้าทำอะไรๆ ของเค้าให้เต็มที่ เวลาเค้าไปเที่ยวก็ขอแค่ให้เค้ากลับบ้านปลอดภัยเท่านั้น ไม่จิกว่าเมื่อไหร่กลับหรือไปกลับใครอะไรยังไง

แต่หลังๆ นี้เรากับเค้าเริ่มคุยกันน้อยลง เราเองก็พยายามหาเรื่องคุยแต่บางทีข้อความที่เค้าตอบมันดูเหมือนเค้าไม่ค่อยอยากคุยเราเองก็ไม่กล้าเซ้าซี้ ทั้งๆ ที่อยากคุยด้วยมากๆ จนมีวันนึงเราบอกเค้าว่าถ้ารำคาญเราให้บอก เค้าบอกเรามาว่า ช่วงนี้ขอโทษด้วยนะเบบ เราก็บอกเค้าว่าเรารู้สึกถึงความเย็นชาเราไม่รู้ว่าเราสองคนยังคิดเหมือนกันอยู่ไหม เค้าบอกเราว่า เราไม่ได้เข้าใจอะไรผิด เราจึงถามเค้าว่าที่เราเข้าใจไม่ผิดนี่คือเรายังคิดเหมือนกันหรือที่เรารู้สึกถึงความเย็นชา เค้าตอบเรามาว่า เค้าคิดว่สในระยะยาวเรากับเค้าคงไม่เหมาะกันเพราะสิ่งที่เรามองหานั้นต่างกัน บอกว่าเราเป็นคนดีเป็นเพื่อนที่ดีและเค้ามองว่ามันเป็นเรื่องที่ยากสำหรับเราสองคน

เราอึ้งมาก ณ วินาทีที่ได้ข้อความนั้นเลยตัดสินใจโทรไปเพื่อที่จะคุย ถาม และอธิบาย ซึ่งพอคุยเค้าบอกเราว่าเค้าคิดว่าการใช้ชีวิตของเราและเค้านั้นต่างกัน เราเลยบอกเค้าว่า การที่คนสองคนมีการใช้ชีวิตที่เหมือนกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเข้ากันได้และคนที่มีการใช้ชีวิตที่ต่างกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไปกันไม่รอด และเค้าบอกเราว่าเค้ารู้สึกผิดที่เค้าไม่มีเวลาให้เรา ดูแลเราไม่ได้หรือแม้แต่ดูตัวเค้าเองยังลำบากเพราะเค้างานยุ่งและไม่มีเวลา เค้าเลยไม่อยากให้เรารอ เราถามเค้าว่านั่นคือสิ่งที่เค้าคิด แล้วคิดไหมว่าเราคิดยังไง ตัวเราไม่เคยเรียกร้องอะไร งานเค้ายุ่งเราเข้าใจ มีเหงามีน้อยใจ แต่เราก็ไม่เคยร้องขออะไร เรื่องเวลาเราบอกเค้าว่าว่างตรงกันก็ค่อยหาเวลาไปไหนด้วยกันก็ได้ แต่สิ่งที่เราต้องการคือการยืนยันจากเค้าว่าเราสองคนยังคิดเหมือนกันอยู่ไหม เพราะสำหรับเราเราแค่ต้องการความมั่นใจ ไม่อยากคิดไปเองคนเดียว

ตอนคุยกับเค้าเราเองก็รู้สึกนะว่าเราเหมือนคนไม่รับความจริง เหมือนคนเข้าใจอะไรยาก แต่เพราะว่าเราคงชอบเค้ามากไปแล้วเลยยอมถูกมองแบบนั้น เราบอกว่าเค้าเองรู้สึกผิดที่ไม่มีเวลาให้เรา และไม่อยากให้เราเสียโอกาสถ้ามีคนอื่นเข้ามา เพราะเค้าไม่รู้ว่างานของเค้าจะยุ่งไปแบบนี้อีกนานแค่ไหน เรารู้ว่าเค้าไล่เราแล้ว แต่เราก็พูดกับเค้าว่าถ้าเค้ารู้สึกผิดเราเองก็สึกผิดเหมือนกัน เพราะนิสัยเราชอบดูแลคน แต่เราไม่สามารถดูแลเค้าได้เพราะทำงานคนละแผนกคนละชั้น ทำได้แค่เป็นห่วงว่าเค้าจะกินข้าวหรือยัง จะทำงานยุ่งจนหัวฟูไหม เค้าบอกว่าถ้าอย่างนั้นก็คุยกันไปเรื่อยๆ และเมื่องานเค้าเลิกยุ่งแล้วถึงตอนนั้นเรากลับมาคุยกันและความรู้สึกยังเหมือนเดิมเราก็ค่อยคบกัน

จบด้วยการเล่าว่าวันนี้เราและเค้าทำอะไร เราบอกเค้าว่านี่แหละคือสิ่งที่เราต้องการ คุยกันวันละนิดแบบนี้ก็ได้อย่างน้อยให้รู้ว่าเค้าสบายดี เค้าเจออะไร มีเรื่องไม่สบายใจอะไร และก่อนวางสายเราถามเค้าอีกครั้งว่า เรายังคิดเหมือนกันอยู่ไหม ซึ่งเค้าตอบมาว่าเหมือน...แต่เราเหมือนจะรู้ว่าหลังจากนี้คงไม่มีเรากับเค้าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้นอนไม่หลับเลยค่ะ เรื่องเพิ่งเกิดเร็วๆ นี้ด้วย...