และแล้วก็เข้าสู่ วงเวียนวัฏจักรชีวิต แม่เลี้ยง & ลูกเลี้ยง (ฉันผิดหรือ ???)

ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะคะ 

กระทู้เราตั้งเพื่ออยากสอบถามความคิดเห็นด้านจิตวิทยาและการเลี้ยงดูจากมุมมองของหลายๆ ท่าน ของด "ดราม่า"  (ต้มยำ,มาม่า,น้ำพริก,ผักต้ม) นะคะ

เริ่มเรื่องเลยแล้วกัน 

เราแต่งงานกับสามี ที่มีลูกติด (ปัญหา ละไว้ในฐานที่เข้าใจ) และเราก็มีลูก ซึ่งอายุลูกที่เกิดจากเรา ห่างกับ ลูกเค้าประมาณ 10 ปีน่าจะได้ ลูกเค้าเป็นเด็กผู้ชาย ลูกเราเป็นเด็กผู้หญิง

แรกๆ สามีก็ยังไม่พามาบ้านเรา แต่เราก็ให้เค้าไปมาหาสู่กับลูกเค้าตลอด ไม่ปิดกั้น คุณจะพาไปเที่ยว ดูหนัง ฟังเพลง ก็ไปเถอะ เพราะไงนั่นก็ลูก บางครั้งเราก็ให้เค้าเอาลูกเราไปด้วย เพื่อให้พี่น้องเค้ารู้จักกัน 

จนเมื่อถึงเวลา เค้าก็พาเราไปรู้จักกับลูกของเค้า ค่อยๆ เรียนรู้กันไป ว่าเราทำอะไร นิสัยยังไง ประมาณไหน (แต่ดูเด็กเค้าก็ติดพ่ออยู่ไม่น้อย เพราะอย่างว่า เราไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเค้านี่เน้อ ^^"!! ) การดำเนินชีวิตของพวกเราก็ดำเนินแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนมาวันหนึ่ง

สามีเค้าพาลูกเค้ามานอนที่ร้านด้วย ซึ่งเค้าไม่เคยพามานอนอยู่แล้ว ปกติรับแล้วก็ไปส่ง ที่พามาครั้งนี้เนื่องจาก ดึกมาก เลยไม่กลับ และหลังจากนั้นก็กลายเป็นว่า มาอยู่กับเราเลยทั้งเดือน ซึ่งเป็นช่วง "ปิดเทอม" 

จากการได้มาอยู่ด้วยกัน เห็นหน้ากันทุกวัน ทำให้เราเห็นพฤติกรรมของเค้า ว่าเค้าดำเนินชีวิตอย่างไร กินอยู่ อย่างไร

เราด้วยความที่กึ่งเจ้าระเบียบ เพราะโดนเลี้ยงมาแบบนั้น เราก็สังเกตุและแนะนำลูกชายเค้าตั้งแต่ 
1. เรื่องการกิน   = (กินมูมมาม)
2. การเดิน  = (เดินไม่สำรวม ถ้าไปเดินในกลุ่มเจ้าถิ่น คงโดนกระทืบไม่รู้อิโหน่ อิเหน่)
3. การช่วยทำงานบ้าน = (ไม่ช่วยอะไรเลย พ่อกวาดบ้าน ลูกนั่งเล่นเกมส์)
4. การพูด = (ไม่มีหางเสียง) 
5. การเล่นเกมส์ = (เล่นตั้งเครื่องพีซี ออกจากพีซีไปคว้าไอแพดต่อ)
6. การนอน = (นอนดึก ตื่นสาย เพราะเล่นเกมส์ดึก เลยตื่นเที่ยง บ่าย) 
7. การอยู่ในสังคมรวม คนหมู่มาก ฯลฯ  = (โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง) 

เพราะเค้าอายุก็ย่าง 14 หล่ะ ถือว่า เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นไม่เด็กแล้ว การพูดเตือนแนะนำ น่าจะให้ความร่วมมือกันได้ เรื่องแบบนี้เราก็ศึกษามาพอสมควร

ระหว่าง "แม่เลี้ยง กับ ลูกเลี้ยง" จะมีปฏิกิริยากันอย่างไงบ้าง ทำอย่างไรบ้าง ....

เราก็เปิดอกคุยกับสามีเรานะ ว่า "เค้าต้องฝึกเยอะนะ เพราะดูแล้วเค้าไม่ได้รับการฝึกอะไรมาเลย" ในระยะช่วงปิดเทอมนี้ เราก็พูดกับสามีเกือบทุกวัน

ว่าคุยกับลูกเค้าบ้างไหม บอกเค้าบ้างไม เพราะถ้าเราบอกเอง คิดว่า ไงซะเด็กก็จะแอนตี้เรา 

เราก็สังเกตุพฤติกรรมมาเรื่อย ก็พูดคุยบ้าง แนะนำบ้าง แต่เหมือนไม่มีอะไรปรับปรุงขึ้นมา จนวันหนึ่ง เราเรียกลูกเค้ามาคุย แบบถามตรงๆ เพราะสิ่งที่เราเห็นคือ ไม่ทำอะไรเลย เสื้อผ้าก็ให้พ่อเค้าซักให้  เล่นเกมส์ กิน นอน เล่นเกมส์  อาบน้ำก็ถามพ่อ มีเสื้อผ้าใส่เปล่า 

สามีเราก็คงกลัวว่าเราจะทำอะไรลูกเค้าก็เลยเดินตามเข้ามาฟังด้วย เราก็โอเค จะได้รับรู้ด้วยกันว่า เราพูด บอกยังไง

เราถามเด็ก

1. หุงข้าวเป็นไหม
2. ซักผ้าเป็นไหม (ทั้งมือ และ เครื่อง)
3. ปัดกวาด เช็ดถูบ้านเป็นไหม 

ไม่ต้องกลัว ที่ถามไม่ได้ว่าอะไร ถ้าทำไม่เป็น จะได้สอน .......เค้าบอกว่าทำเป็นหมด  และท่านั่งที่เค้าทำใส่เรา นึกภาพตามนะคะ 
(จุดนี้เราอดทน อดกลั้นมาก ...)

1. เค้านั่งแกว่งเท้า ใส่เรา
2. พูดไม่มีหางเสียง 

จบบทสนทนา เราก็เลย ให้เค้าลองหุงข้าวให้ดู เพื่อจะดูว่าเค้าทำได้ไหม สิ่งที่เห็นคือ "หุงข้าวไม่เป็น" 

จากนั้นก็ลองให้เค้าซักผ้าด้วยมือ  สิ่งที่เราเห็น "ผสมผงซักฟอกไม่เป็น" 

อืม !! ทำอะไรไม่เป็นเลยจริงๆแฮะ 

เป็นอยู่อย่างนี้ทุกวันๆ เราก็พูดกับสามีเราทุกวันเหมือนกัน ....

สามี : ค่อยๆ ปรับ ค่อยๆ บอก เดี๋ยวเค้าก็ปรับได้
เรา : จะเดือนนึงแล้วนะ ไม่เห็นปรับปรุงอะไรเลย
สามี : เดี๋ยวพี่จัดการเอง  
.............

และแล้วก็วงจรวัฏจักร ก็มาถึง ... จากการพูดคุยกัน กลายเป็นความรุนแรง สามีมองว่าเรา "อคติใส่ลูกชายเค้า" 
และก็จุดบางอ้อ เมื่อมีการเถึยงกันเกิดขึ้น ระหว่างเรา กับ สามี 

ในที่สุด สามีก็เผยมาว่า

" อยากชดเชยเวลาที่เค้าสูญหายไป ช่วงนึงที่เค้าเคยอยู่กับพี่ เค้าก็ทำแบบนี้ ไม่ต้องทำงาน กิน เล่น นอน ไม่มีใครคอยควบคุม ตอนนี้เค้ายังเด็ก ใส่อะไรมาก เค้าก็ไม่รับหรอก แล้วเป็นไง ตอนนี้ลูกพี่เค้าไม่อยากมานี่แล้ว เพราะเธอเป็นแบบนี้ ไม่ต้องมาดัดนิสัยลูกพี่หรอก  " .....

เรา.... 

"เข้าใจ ว่าเด็กอาจจะมีปัญหาเรื่องแบบนี้ แต่อย่าเอาเรื่องปมด้อย มาเป็นจุดเด่น เรียกร้องความสนใจแบบนี้ เพราะมันจะเสียเด็ก มันจะเข้าข่าย พ่อแม่ รังแกฉัน ถ้าไม่สอน ไม่บอก หรือตักเตือนกันไม่ได้ จะอยู่ร่วมกันได้อย่างไง แล้วนี่ลูกเธอไม่เด็กแล้วนะ ขึ้น ม.2 แล้ว..กดขี่ข่มเหงไหม ก็เปล่า ให้เลี้ยงน้องไหมก็เปล่า ....... "

สรุป ...

สามี ตามใจลูก เพราะอยากให้ลูกมาอยู่ด้วย ถ้าไม่ตามใจ เดี๋ยวลูกไม่มาอยู่ ผลสุดท้าย เด็กไม่อยากมาที่นี่เพราะเราสอน .....


คำถาม ....คือ ฉันผิด ?????? 

เราถึงกับถามอากู๋ เรื่องจิตวิทยา แม่เลี้ยงกับ ลูกเลี้ยงกันเลยทีเดียว 

คราวนี้เลยอยากถามความคิดในมุมมองหลายๆ คนว่า มีความเห็นอย่างไรกันบ้างคะ  ....

ปัญหาโลกแตกจริงๆ ให้ตาย .....