รบกวนขอคำปรึกษาเรื่องความรักด้วยครับ

     เรื่องค่อนข้างยาวน่ะครับขอย่อๆล่ะกันเดี๋ยวไม่อยากอ่านกันน่ะครับคือผมเลิกกับแฟนแล้วครับก็อื่นขอบอกเลยว่าผมเป็นคนผิดเองผมเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ผมเป็นคนนิ่ง ผมเป็นคนแข็งไม่ค่อยแสดงออกไม่ค่อยพูดไม่ค่อยแสดงความรู้สึก และผมชอบใช่อารมกับเธอ ผมเป็นคนละเลย ผมเป็นคนไม่ใส่ใจ ผมเป็นคนขี้ลืม แล้วเราก็ห่างกันจนหลังๆผมใส่อารมกับเธอผมไล่เธอไปเอง
      ณ ตอนนี้เธอมีคนใหม่ไปแล้ว มันสายไปแล้ว แฟนใหม่เค้าก็เป็นคนที่คงจะตรงสเปคทุกอย่างทั้งฐานะแล้วการเรียนก็คงจะดีอยู่ เค้าเป็นคนเอาใจเก่งคงจะปากหวานด้วย แล้วก็ชอบเลี้ยง และตรงข้ามกับผม เธอบอกผมว่าเธอค่อยๆลดจนตอนนี้เธอหมดรักไปกับผมแล้วแฟนใหม่เธอก็คือเพื่อนที่ชอบมาคุยๆหยอดๆกับเธอตั้งแต่ตอนที่ผมยังคบกันอยู่ (เชื่อคำนี้มั้ยครับว่าสัญชาตญาณของผู้ชายด้วยกันดูออกว่าเค้าเข้ามาจีบ) ผมเองก็หึงครับแต่ผมไม่ค่อยแสดงออกเท่าไร่ จนมันเริ่มเยอะผมก็คุยกับเธอ เธอบอกว่าไม่มีไรเพื่อนกันแล้วก็ไปคุยกับผู้ชายคนนั้นและผู้ชายคนนั้นก็บอกผมมาว่าผมคิดได้ไงเพื่อนกันคุยกันไม่ได้หรอ ผมเองก็โอเคๆ เพราะผมเชื่อใจเธอเพราะเธอเองก็เคยบอกว่าจะไม่ให้เธอมีสังคมเพื่อนเลยหรือไง แล้วผมก็มั่นใจว่าเรื่องราวของผมกับเธอมันลึกซึ้งคงไม่หวั่นไหวกันง่ายๆหรอก 
     แล้วเราก็ห่างกันครับผมยอมรับผิดว่าผมไม่ใส่ใจเธอเลย ยุ่งอยู่กับปัญหาส่วนตัวโลกส่วนตัวของผม ช่วงที่ผมไปง้อแรกๆผมก็เคืองที่เธอไปคุยกะเค้าเปิดโอกาสให้เค้า ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมันหมดแล้วเธอลืมมันง่ายๆเลยหรอ มันหมดไปกับคำที่เค้าเรียกเธอว่าที่รัก ผมลืมคิดไปว่าเธอทนกับผมมานานแค่ไหน เธอเหนื่อยกับการที่ต้องตามผม ณ ตอนนี้ผมไม่โทดเธอเลยครับ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมรักเธอมากแค่ไหน ผมได้รับบทเรียนแล้ว ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้ว 
     ถึงจะรู้ตัวว่ามันสายไปมากแล้ว แต่ผมอยากรู้ในมุมมองของผู้หญิงว่าคิดยังไงที่ผมทำตัวทุเรศๆแบบนี้ แล้ววันข้างหน้าเธอจะให้โอกาสผมได้เริ่มต้นใหม่กับเธออีกครั้งมั้ย? ผมผิดเองที่จับมือเธอไว้ไม่แน่นทำให้มีคนอื่นมาแทรกตรงกลางได้ ผมไม่โทษเธอ ผมเข้าใจที่เธอเลือกจะไป ผมรอเธอได้ ผมรับเธอได้ ผมรักเธอ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ