ครั้งแรกที่รู้สึกเจ็บปวด...กับคำพูดคนอื่นเรื่องความไม่สวยของตัวเอง

เราเป็นผู้หญิงที่อยู่ในเกณที่ไม่สวยค่ะ...แต่ไม่ได้ขี้เหร่อะไรมากมาย เวลายิ้มก็พอดูได้

ไม่ยิ้มจะหน้าบึ่ง....เราเคยถูกตราหน้ามาหลายต่อหลายครั้งว่าไม่สวยขี้เหร่...ดำ  เราก็อาศัยว่าเรานิสัยดี ร่าเริง

ล่าสุดเรามาทำงานออฟฟิส...ที่มีแต่วงล้อมผู้หญิงปากกรรไกร แต่บางคนก็ดีนะคะ

เราถูกล้อมากมายจากชะนีปากพร่อยว่า...ดำไม่สวย...เราก็หัวเราะใส่..ตลกโปกฮาไปเรื่อย

จนวันนี้ทำงานมาได้...1 ปี  เราอวบขึ้น น้ำหนัก 52 กว่าๆ สูง 159

ซึ่งบางครั้งนางก็เดินมาว่า...อุ้ย...อ้วนจนก้นบานเบ่อเริ่มเลยนะ

นางก็ชอบเดินๆมาเทียบเคียงเวลาเดินผ่านกระจก...แล้วมองเยาะเย้ยว่านางผอมกว่าเรา

เราก็บอกว่า..เราก็โอเคนะ...เรามีความสุขดี  อยากกินอะไรก็กิน

นางก็พูดว่า...เหร๋อออจ๊ะ...!!!!! ...เพื่อนๆนึกหน้านางออกม่ะ....นึกออกไหมคะ มันคือใบหน้าเยาะเย้ยอย่างแรง

เราเจ็บใจมากเลยค่ะ....

เราคิดอยากจะพูดกระแทกนางออกไปเลยว่า...ถ้าคิดว่าตัวเองสวยนัก..ลองไม่แต่งหน้าเขียนขอบตาทาแค่แป้งเด็กดูสิ...มันจะยังดูได้อยู่ไหม....ปล นางแต่งหน้าหนามากกกกกก เราทาแค่แป้งเด็กค่ะ ไม่ค่อยแต่งหน้า
ถ้าคิดว่าสวยนักลองหาผู้ชายมาเป็นแฟนดูสิ...ทุกวันนี้สวยนักแต่หาไม่ได้ 30 กว่าแล้ว เราเองมีแฟนแล้วคบมาก็หลายปี

เราขอโทษที่อาจจะใช้คำรุนแรง...เราโกรธจริงๆ