น้อยใจแม่มากๆเลยค่ะT__T

ตอนนี้หายดีแล้วค่ะ กำลังตกเสก็ดเลย ซื้อฮีรูสการ์มาทาแล้วว ขอบคุณมากๆค่ะ ส่วนเรื่องแม่ ตัดสินใจแล้วค่ะ ว่าจะกลับบ้านในวันแม่ที่จะถึงนี้ ทนความคิดถึงไม่ไหวแล้ววว ^^

ที่คุณแม่ถามว่าหยุดกี่วันคุณแม่คงอยากให้กลับบ้านหรือเปล่าคะ ถึงแม้เค้าไม่ได้ถามออกมาตรงๆเราก็มีความรู้สึกเหมือนท่านจะอยากให้คุณกลับบ้านน่ะค่ะ

ว่าแต่...ตอนนี้แผลที่รถล้มเป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นหรือยังเอ่ย

จ้าา ไม่โกรธหรอกค่ะ เราเองก็ยอมรับว่าเป็นคนคิดมากจริงๆ ดื้อ เอาแต่ใจมากๆด้วย ที่คุณ irobott พูดก้อถูกค่ะ แต่อาการน้อยใจของตัวเราเอง คงอยุ่ได้ไม่นานหรอก เด๋วก็คงหายดี ขอบคุณนะคะ^^

อย่าโกรธเรานะ เราว่าคุณคิดมากไป

คิดในมุมว่าแม่อดทนเเค่ไหนเลี้ยงเรามาโตป่านนี้

แล้วถ้าวันนึงไม่มีท่านจะเป็นยังไง อย่าทิฐิเลย

ไม่ใช่เรื่องหรอกเรื่องแบบนี้

ขอขอบคุณทุกกำลังใจดีๆที่มีให้นะคะ^__^

วันนี้ตอนเช้าก็ได้คุยโทรศัพท์กับแม่แล้วค่ะ สายแรกโทรมาเรานอนอยุ่ เห็นนะ แต่ไม่รับ สายสองโทรเข้ามาอีก เราถึงตัดสินใจรับ เสียงแม่นี่ดูไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไรหรอกค่ะ เราเองก็เหมือนกัน ถามคำตอบคำกับท่าน แม่ก็ถามว่าทำอะไร มีเรียนมั๊ย? แผลหายดียัง หยุดกี่วัน เราก็ตอบทุกคำถามแบบห้วนๆด้วยน้ำเสียงออกงอลๆนิดๆ แล้วแม่ก็พูดขึ้นว่า เป็นอะไรน้อยใจแม่หรอ จะคิดมากทำไม แม่ไปเป็นเพื่อนพ่อเลี้ยงเฉยๆ เค้าไปหาลูกเค้า แม่ก็ไปด้วย ไปฟรี ไม่เสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย เต๋าไม่ต้องคิดมากอะไรหรอกนะ ตั้งใจเรียนก็พอ แม่น่ะ ทำงานเก็บเงินไว้ให้เต๋าแหละ แม่รักลูกทุกคน ไม่ต้องคิดน้อยใจอะไรทั้งนั้น อีกอย่างตอนนี้พี่สาวเรา (พี่สาวแท้ๆ) ก็มาน้อยใจแม่อีกคน เรื่องอะไรไร้สาระ เราก็เลย เฮ้ออออ เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ยยยยย??? รู้สึกผิดเลยค่ะ เหมือนโยนปัญหาของตัวเองไปให้แม่ (ผู้หญิงแก่ๆคนนึง)  แต่เราก็เงียบไป เพราะเราไม่รู้จะพูดอะไร(เราเป็นคนน้ำตาร่วงง่ายค่ะ เวลาคุยโทรศัพท์กับแม่ เพราะไม่ค่อยโทรหากันหรอก แม่เค้างานยุ่งมากๆ คุยกันแต่ละทีต้องมีธุระจำเป็นจิงๆ) เราก็ตอบท่านแค่ว่า อืม อืม อืม ทุกคำพูดของแม่ที่ยาวๆมา เราตอบกลับไปแค่คำว่า อืม เท่านั้น ไม่รุ้ ณ ตอนนั้นคิดอะไรอยุ่ แต่รุ้สึกสงสารแม่จับใจเลย เค้าโทรมาอธิบายเรา แต่เราเหมือนปิดกั้นเค้า จนคำพูดสุดท้ายก่อนว่างสาย เค้าก็บอกให้เรานอนพักผ่อนเถอะ ดูแลตัวเองดีๆนะ สวัสดีจ่ะ หลังวางสายเท่านั้นแหละเรานอนร้องไห้เก็บเสียงอยุ่นาน (กลัวเมทได้ยิน) เราทรมานมาก คิดถึงก็คิดถึง แต่ก็ทิฐิตัวเองมันแรงมาก ไม่ยอมกลับบ้าน อีกเรื่องคือ แม่ถามเราว่าหยุดกี่วัน แต่ไม่ได้ถามเราซักคำเลยว่า กลับบ้านมั๊ย? อันนี้เราก็ งง เหมือนกัน นี่เราคงคิดไปเองสินะ น้อยใจ ประท้วงไม่กลับบ้าน เค้าคงไม่รุ้สึกอะไรเลย เหอะๆๆ แปลกจริง แล้วมันก็เป็นประเด็นให้เราร้องไห้มาทั้งวัน จนถึงตอนนี้ที่กำลังพิมพ์อยุ่ ตอนนี้เพิ่อนในสาขาทุกคน ก็ทะยอยกันกลับภูมิลำเนากันใกล้จะหมดแล้ว คงเหลือแต่เราที่นอนอยุ่หอ คนเดียว เมทก็กลับขอนแก่น ความรู้สึกมันอ้างว้างจิงๆค่ะ ไม่มีเพื่อนคุย แถมถ้าว่างคงหนีไม่พ้นการร้องไห้อีกแน่ๆ ตอนนี้สับสนไปหมด แต่เด๋วพรุ่งนี้ว่าจะไปทำบุญที่วัด สะเดาะเคราะห์ซักหน่อย เผื่ออะไรๆจะดีขึ้นบ้าง^__^ 

**** เยอะเลย ความรู้สึก เหอะๆๆๆ ไม่มีที่ระบายอ่ะค่ะ ขอพื้นที่เล็กๆนี้ได้บรรยายความรู้สึกหน่อยเน้ออ