น้อยใจแม่มากๆเลยค่ะT__T

 คือเรื่องมันมีอยุ่ว่า เรารถล้มหัวเข่าแตกสองข้าง มือมีแผล ขา กับ เท้าถลอก เจ็บมากๆ แล้วเราก็เรียนอยุ่ มหาสารคาม ซึ่งบ้านเราอยู่โคราช เราโทรไปหาแม่ แม่ก็ปลอบใจเราอย่างนั้น อย่างนี้ ดุเราบ้าง เรื่องขับรถไม่ระวัง เค้าก็บอกว่ากลับบ้านมั๊ยล่ะ เราก็ดูสภาพเราเองนะ ว่าคงกลับไม่ได้ เพราะเจ็บมาก เราก็ไม่ได้ขอให้เค้ามาเยี่ยมอะไรเราหรอก เพราะตลอดเวลา 3 ปีที่เราเรียนอยุ่มหาลัย แม่ไม่เคยมาหาเราเลย จะมาแค่ครั้งแรกที่เอาของจากบ้านมาส่งเข้าหอ เราเองก็เคยน้อยใจเรื่องนี้ในหลายต่อหลายครั้งแล้ว และสุดท้ายก็เข้าใจแม่เค้า ว่าเค้าก็อายุเยอะแล้ว นั่งรถมาคงลำบาก(ซึ่งเราก็เห็นใจเค้าจริงๆ) และแล้วก็มีเรื่องเกิดขึ้นจนได้ คือ เราคุยโทรศัพท์กับหลานชาย อยุ่ดีๆมันก็บอกว่าเสาร์นี้จะไปพัทยา ไปหาอาหญิง(ลูกเลี้ยงของแม่ค่ะ) เท่านั้นแหละ น้ำตาเราไหลเลย ร้องไห้โวยวาย ทั้งๆที่คุยโทรศัพท์กับเด็ก 10 ขวบ คืออารมณ์เราขึ้นมาก ณ ตอนนั้น เจ็บแผลก็เจ็บ น้อยใจก็น้อยใจ เรารถล้มอยุ่ต่างถิ่นขนาดนี้ ขวัญหนีดีฝ่อยังไงให้ตาย แม่ก็คงจะไม่มาเยี่ยมเราหรอก แต่กับลูกเลี้ยงที่ได้สามีฝรั่ง เค้าไปเยี่ยมถึงพัทยา จะให้เราคิดยังงัยดี เราร้องไห้ครั้งใหญ่เลยก็ว่าได้ ร้องไห้ติดต่อกันสามวัน ก็รุ้ว่าบาปนะที่คิดน้อยใจแม่ แต่เราเสียใจอย่างมาก โทษตัวเองที่ไม่มีค่าพอให้เค้ามาเยี่ยม หรือเค้าไม่รักเรา หรือเค้าไม่สนใจเราว่าจะเป็นตายร้ายดีอะไรยังงัย เราไม่โทรหาเค้าเลยตั้งแต่นั้นมาเพราะไม่อยากรู้ ไม่อยากได้ยิน ว่าเค้าจะไปทำอะไรที่ไหน กลัวเค้าอ้ำๆอึ้งๆที่บอก จนวันนี้แม่โทรมาหาเรา เราไม่ได้รับและไม่คิดจะโทรกลับด้วย เนื่องจากยังไม่พร้อมฟังอะไรทั้งนั้น จะรอให้หายคิดมากก่อน ถึงจะโทรหา อีกอย่างคือ ช่วงหยุดยาวเข้าพรรษานี้เราก็ไม่ได้กลับบ้านนะ เหตุผลคือ เราไม่อยากเจอหน้าแม่ เราเสียใจ เราน้อยใจ ก็รู้ว่าเป็นลูกไม่ควรจะคิดแบบนี้ แต่มันเจ็บที่หัวใจ ที่ต้องเห็นแม่แท้ๆของตัวเองไปเที่ยวทะเล สนุกหรรษากับลูกเลี้ยง เราเลยตัดสินใจอยุ่หอดีกว่า แผลก็ยังไม่หายดี ไปเจอหน้าแม่ก็คงทำตัวลำบาก ไม่รุ้จะทำหน้ายังงัย แต่ก็นะ เสียใจจนไม่รุ้จะทำยังงัยแล้วค่ะ T__T