ขอคำปรึกษาหน่อยปัญหาชีวิต

 เรื่องก็มีอยู่ว่าเรากับสามีอยู่กินกันมา 7 ปี มีลูกชายด้วยกัน 1 คน อายุ 4 ขวบ เราทำงานคนละทีแต่ก็อยู่ใกล้ๆ กัน  ปกติแล้วแฟนเราจะงานยุ่งมากไม่ค่อยมีเวลาให้เรากับลูกเท่าไหร่  ช่วงประมาณเดือนต.ค.54 เราจับได้ว่าแฟนเราคุยกับผู้หญิงคนอื่นถามแรกๆก็บอกว่าเพื่อนโทรมาถามเรื่องงาน  แต่เราฟังดูไม่เห็นเกี่ยวกัยวงานเลยประมาณว่าอยู่ไหน ทำไรอยู่มากกว่า เลยหาข้อมูลจากการโทรเข้าโทรออก เลยรู้ว่าเขาติดต่อกันตลอด  ทั้งข้อความและการโทรเช้าสายบ่ายเย็น  ทั้งที่ผู้หญิงก็ทำงานที่เดียวกันกับเขา เราเองเสียใจมากแต่ก็อดทน  เขาขอเวลา และรับปากว่าจะเลิกให้ได้ แต่บอกว่าไม่มีไรกันแค่คุยกัน เราก็รู้จักผู้หญิงคนนี้ด้วย  เพราะทำงานใกล้กัน มันทรมาณใจมาก  แต่จนถึงวันนี้ก็ยังจับใด้ว่าติดต่อกันอยู่ทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นลาออกไปแล้ว แต่พักอยู่แถวๆนี้  ผู้หญิงคนนี้เคยแย้งสามีคนอื่นมาแล้ว 2 คน แต่ก็อยู่กันไม่ได้  แต่แฟนเราก็รู้นะ แต่ดูก็รู้ว่าแฟนเราชอบผู้หญิงคนนั้นมาก เหมือนขาดไม่ได้เราไม่อยู่ต้องคุยกัน  แฟนเราไม่เคยรับเลยว่าเคยไปไหนมาไหนด้วยกัน  แต่เราเคยโทรไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นเค้าบอกว่าแฟนเราให้เขารอเขาจะเลิกกับเราแน่ๆ เร็วๆนี้ แล้วเคยรับไปกินข้าวกันด้วย ผู้หญิงรับปากเราว่าจะเลิก เพราะไม่อยากทำให้ครอบครัวเราแตกแยก  แต่แฟนเราโทรไปง้อขอให้เขาคุยด้วย ถ้าไม่รับก็ส่งข้อความไปหา   ฟังแล้วเจ็บปวดมากทั้งที่มีลูกกันแล้ว   เราถามแฟนเราว่าจริงไหม  เขาก็ไม่ตอบ เงียบอย่างเดียว เราถามว่ารักคนนั้นไหม เขาบอกไม่ถึงกับรัก แต่ผูกพัน เราขอเลิกก็บอกว่าแล้วแต่ เขาชอบหาเรื่องออกนอกบ้านไปกินเหล้ากับเพื่่อน บ่อยๆ กลับดึกมาก เที่ยงคืนตีหนึ่ง ทิ้งให้เราอยู่กับลูก 2 คน เราก็อยากจบเรื่อง นี้แต่เราก็ทิ้งลูกไม่ได้เพราะเขาบอกว่าถ้าเลิกกันเขาจะเอาลูกไว้  ฐานะทางบ้านเขาดีกว่าเรามากเวลาที่เรารับลูกไปอยู่กับแม่เรา  พ่อกับแม่เขาก็จะรับกลับไปโดยอ้างว่าอยากให้แม่เราพักผ่อน  เพราะลูกเราซนแต่เรารู้ว่าเขาไม่อยากให้เราเอาลูกมา เพราะเขาก็รู้ว่าเรามีปัญหากัน และพ่อแม่เขาไม่ได้ว่าไร แล้วแต่ลูก ถ้าเราเลิกกันเขาจะเลี้ยงลูกเราไม่ให้เราเอาลูกไป  เราคงสู้เขาไม่ได้  ตอนนี้เรารู้สึกได้ว่าแฟนเราหมดใจแล้ว แต่ถ้าเราเลิกเราจะไม่ได้เจอลูกทุกวัน นอนกะลูกทุกวัน เราคงเสียใจมาก  ตอนนี้ลูกยังเล็กเราสงสารลูกมากไม่อยากให้ลูกมีปัญหา  แต่การทนอยู่ก็ทรมาณมาก เขาไม่สนใจเรา แคร์เราเหมือนแต่ก่อน  เราดูน่ารำคาญมากในสายตาเขา ตอนนี้สับสนมากทั้งที่อยากจะเป็นฝ่ายไปเอง  แต่ห่วงลูกมาก เขาเองก็อารมณ์เสียง่ายและชอบทำร้ายลูก เราห่วงลูกมาก เพราะลูกเราซนมาก ชอบทำให้เขาโมโห  เขาเองรับลูกไม่ได้บางที่ขับรถออกนอกบ้านเหมือนโกรธเวลาลูกซน  แต่ยืนยันจะเอาลูกไว้ เราเองก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างไม่ไหว  มันดูฝืนทุกสิ่งทุกอย่าง   แต่เราคิดไม่ตกจริงๆ  เราเองก็อยากจะไปให้ไกลๆ เหมือนกัน เราเจ็บจนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ถ้าเพื่อนๆเป็นเราจะทำไงดี แล้วมีอีกอย่างคือเราลงเรียนเสาร์ - อาทิตย์ไว้ เรียนด้วยกัน ห้องเดียวกัน ถ้าเลิกกัน เราก็ไม่อยากเจอเขาแล้ว เห็นหน้ากันคงไม่มีสมาธิ แต่จะเลิกเรียนก็เสียดาย เพราะมาเกินครึ่งทางแล้ว คิดไม่ตกจิงๆ  การที่เราทนมาจนทุกวันนี้มันทรมาณมาก  ไม่มีความสุขเลย  เรารู้ดีว่าเขายังไม่เลิกติดต่อกันแน่  มันแย่มากจริงๆ