โดนทำร้าย T_T

เราโดนแฟนเก่าทำร้าย คือเรา ไปเอาของเราคืน กล้องถ่ายรูป 60D เราก็รู้ว่า เค้าอยู่กับเด็กใหม่เค้า 

เขา "พ่อกับแม่มาจะเอากล้องไปให้ที่หอเพื่อน"

เรา "ไม่ต้องหรอกค่ะ เพื่อนไม่อยู่หอ ไปเที่ยวกับที่บ้าน คุณพาน้องเค้าไปไหนก่อนก็ได้ ขอเวลาไม่เ้กิน 2 ทุ่มจะเก็บของเสร็จก็จะไป ขอเวลาแค่นั้น อย่ามาโกหกให้เหนื่อยเลย"

แล้วเราก็พูดกับเค้าในน้ำเสียงโทนต่ำตลอดเวลา ยอมรับว่า เราโมโหมากที่เค้ากล้าเอาพ่อกะแม่มาเล่นแบบนี้ ทั้งๆืที่ไม่ได้มาหา

เขาก็ทั้งโทรทั้งส่งเมสเสจมาตลอดทางที่เราจะไปเอากล้อง เพื่อเช็คระยะทางเพื่อจะพาเด็กเค้าไปส่งกลับ ม. ก่อนที่เราไปถึง (รู้อยู่ เต็มอก)

พอมาถึงห้องเขา ก็เกิดอาการทะเลาะกันแบบสุดๆ สำหรับเราคือ น้ำเสียงต่ำตลอด เหมือนคนไม่อยากคุยด้วย เขาก็พยายาม ดึงยื้อเราไว้ตลอด บอกให้เราค้างที่นี้ เพราะมันดึกแล้ว เราเลยบอก "ไม่เป้นไรค่ะ มีความสามารถมาเองได้ ก็มีความสามารถกลับเองได้เช่นกัน" เขายิ่งโมโห เหวี่ยงเราไปเตียงบ้าง ขึ้นเสียง กุมึง กับเราบ้าง แต่เรายังคุมเสียงตัวเองให้โทนต่ำเหมือนเดิม จนมีการลงไม้ลงมือกันเกิดขึ้น 

เขา "ในเมื่อมึงพูดไม่รู้เรื่องกูจะล่ามมัดมึงไว้นี้ล่ะ ไม่ต้องกลับแล้วบ้านมึง" แล้วเค้าก็เอาสายไฟมามัดตัวเรา เราก็ดิ้นสุ้กับเขา ทั้งกัด ทั้งข่วน เขาเลยบอก "สู้กลับหรอ งั้นกุต้องทำให้มึงสลบก่อนล่ะกัน" แล้วก็ล็อกคอเรา เรายิ่งกัดแขนเขาหนัก แล้วเค้าก็ ยึดมือถือเราไป ถอดแบต ถอดซิม เราก็เลยร้องไห้แล้วก็ลุกไปห้องน้ำ เขาก็เดินตามมา เราเลยบอกให้ออกไป เขาบอก "วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณไม่สงบสติผมเหมือนทุกครั้ง คุณรุ้ไหมว่า ในชีวิตที่ผ่านมา มีคุณคนเดียวเท่านั้นที่ สงบผมอยู่ ทำให้ผมเย็นลง ทำให้ผมไม่โมโห ทำไมวันนี้คุณถึงทำให้ผมโมโหได้ถึงเลเวลสูงขนาดนี้"  เราก็บอกว่า จะเอาอะไรกับฉันอีก ในเมื่อแว่นนั้นฉันก็ยกให้ไปแล้ว ขอแค่กล้องคืนมันมีปัญหาอะไร 

เขา "กุบอกให้มึงพูดกับกุหวานๆ เหมือนเดิม มึงต้องกลัวกุสิ มึงจะเก่งมาจากไหน ทิฐิมาจากไหน แต่สำหรับกุมึงต้องลงให้กุ" 

เรา "ไม่" เลยโดนสายฝักบัวรัดคอ รอบ 2 ==" เราปล่อยโฮ ออกมาเลย บอกเขาเลยว่า "ไม่เอาแล้ว อยากได้อะไรก็เอาไป ตอนนี้ทั้งโกรธทั้งเกลียดคุณที่สุด อยากจะไปให้ไกลที่สุด ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากเห็นหน้าคุณ ปล่อยฉันไปเถอะ"

เขา ก็อึ้ง แล้วก็บอกเราว่า "จะโกรธก็ไม่ว่า แต่อย่าเกลียดได้ไหม เพราะ โกรธมาคุณยังหายโกรธ แต่ถ้าคุณเกลียดแล้วผมต้องเสียคุณ แบบนั้นผมไม่เอา ผมทำใจไม่่ได้ ที่ผมต้องเสียคุณ "

เรา ก็ร้องไห้อย่างเดียวเลย วินาทีนั้น เราอยากหนีที่สุด เราตั้งใจแต่แรกแล้วว่า ถ้าฉันได้กล้องฉันคืน ฉันจะแล้วไปลับ ลาขาด  ร้องไห้ยันเช้า เราก็อาบน้ำเพื่อจะขึ้นรถกลับที่ หมอชิต แต่เกิดอาการปากเสียงต่อตอนเช้า เพราะเราไม่ยอมคุยกับเขา โทรศํพท์เราดัง เขาก็ดูก่อนตลอดว่าใครโทรมา ถ้าเป้นที่บ้านโทรมา เขาถึงให้เรารับสาย ถ้าเป้นสายอื่นเขาจะปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น มันยิ่งทำให้เราโมโหหนัก ยิ่งไม่อยากพูดกับเขา

เขา "วันนี้ เขาจะพาที่รักไปเที่ยวสวนสยามนะ"

เรา "โทรบอกน้องเค้าแล้วหรอค่ะ"

เขา "ก็ตัวเองไง จะให้เค้าโทรบอกใครล่ะ"

เรา "ก็คนที่มานอนห้องนี้ไงก่อนที่ฉันจะมาเอาของ"

เขา "มึงมายุ่งอะไรกับเบื้องหลังกุ ไหนล่ะรูปประธรรม มีแต่ นามประธรรมที่มึงคิดเองทั้งนั้น"

เรา "มันเรื่องจริงค่ะ ในเมื่อคุณโกหกฉันไม่ว่า ได้ พ่อแม่คุณจะมา คุณเลยเลือกที่จะโกหกเด็กคุณแทนว่า พ่อแม่มา เลยต้องไปส่งน้องกลับ ม. ถูกไหม"

เขา "ไหนล่ะหลักฐาน ไม่มีอย่ามาพูดถ้าไม่มีหลักฐาน"  เราเลยเปิดไอแพต เขาเองให้เขาดูว่า รุปสุดท้ายที่ถ่ายคืออะไร ต่อให้เขาลบรูปทิ้ง แต่ เครื่องมันดันจำได้ว่า รูปสุดท้ายคืออะไร อยู่หน้าอัลบัม เป็นรุปน้องคนนั้น ถ่ายบนเตียงเขา เพราะถ้าชุดเครื่องนอนนั้นเราเป็นคนพาเขาไปซื้อเอง ทำไมเราจะจำไม่ได้ เขาก็อึ้ง 

เขา "เขาขอโทษ จะให้เขาทำอะไรก็ได้ เขายอมหมด "

เรา "ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ คำขอโทษของคุณมันไม่มีค่าอะไรเลย เพราะมันใช้บ่อยจนไม่มีความหมายอะไร"

เขา เหวี่ยงเราไปเตียงแล้วบอก "เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ พูดใหม่สิ มึงเก่งหนักหรอ มึงรู้ไหมว่า มึงเป้นผู้หญิงที่ เน่าเฟะ โสโครกมากกก ที่กุรู้จักมา แต่กุก็รับมึงได้ "

เรา "ถ้าขนาดนั้น ก็ปล่อยฉันไปสิ"

เขา "ไม่ กุไม่ปล่อยมึง ถ้ามึงพูดกับกุไม่รู้อีก มึงก็ไม่ต้องกลับ ถ้ามึงอยากไปมึงพูดหวานๆกับกุเหมือนเดิม ทำตัวน่ารักเหมือนเดิม"

เรา "ไม่มีทาง สำหรับคุณฉันไม่สามารถทำให้ได้แบบเดิม อีกอย่าง เคยคิดบ้างไหมว่า ฉันจะขยะแขยงคุณบ้าง" พูดเท่านั้นล่ะ โดนตบเลย เอิ๊กๆๆๆ เรากลั้นสุดๆ จนระเบิดออกมา ทั้งขึ้นเสียง ทั้งโวยวาย พูดกุมึงกับเขา จนเขาอึ้ง เพราะเราไม่้เคยเป็นแบบนั้น จนเขายอมเป้นคนเย็นลงแทน แต่เราเย็นไม่ลงแล้ว เพราะมันระเบิดลงแล้ว พูดทุกอย่างที่ปัญหาออกมา เขาบอก "ขอโทษจริงๆ เขาไม่เคยรุ้มาก่อนว่ามันขนาดนี้ เค้าจะแก้ปัญหาเอง ขอแค่เราอยู่กับเขาต่อ" 

เรา"ไม่อยู่ เพราะบอกที่บ้านแล้วว่า กำลังกลับ " (ในใจมึงปล่้อยกุไปเมื่อไร กุจะไปแบบหน้ากุมึงก้ไม่ได้เห็นอีก เสียงก็ไม่ได้ยิน) 

เขา"อืม เดี๋ยวไปส่งกลับนะ"

เรา "ไม่เป็นไรค่ะ มาเองกลับเองได้ค่ะ"

เขา "ปากดีจริงๆ"

เรา "ไม่ได้ดีแต่ปากค่ะ ความสามารถก็มีเหมือนกันไม่เหมือนบ้างคน" แล้วเราก็หิ้วกะเป๋า ลงจากคอนโดมารอรถข้างหน้า เขาก็วิ่งตามมา บอกให้เราขึ้นสายนี้ ลงนั้น ต่อนี้ ก็ถึง เราเลย บอกเขาส่งท้ายว่า "มองหน้าไว้ซะ นี้ล่ะครั้งสุดท้ายที่เราจะเจอกัน ฉันจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนอื่น" เขาไม่กล้าทำไรเราเพราะมีคนพอควร แค่บอกให้เราไปขึ้นรถเขา เขาจะไปส่งที่หมอชิต เราก็ "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจะมีปัญหากันเปล่าๆ ขอไปเองดีกว่า" แล้วเราก็ขึ้นรถตู้ไปแบบไม่มองกลับมาอีกเลย พวกพี่ๆเพื่อนๆมารู้เรื่องที่หลัง เราโดนเทศน์ยับ ว่าทำไมไม่โทรบอกว่า มันทำไร จะเอาลูกปืนไปมัน เราก็บอก โทรหาแล้วเคยพากันรับไหม ชอบมารับตอนหลังมีเรื่องกันทุกที ทุกคนยุให้เรา แจ้งความหมด แต่เราไม่้แจ้งเพราะไม่อยากไปทำลายอนาคตเขา เพราะเขากำลังรอสัมภาษณ์งานเป็นอาจารย์ ประจำมหาลัยแห่งหนึ่ง 

 

ฝากไว้เป็น อุทาหรณ์หลายคนนะค่ะ อย่าคิดไปเอาของคนเดียว เดี๋ยวเจอแบบเรา ถือว่า ฟาดเคราะห์ ^^