ช่วยด้วย!!รักแรกพบ><ใครเคยมีประสบการณ์รักแรกพบบ้างมาแชร์กันนะ

เราแปลกใจมากเลย เราไปทำบุญที่วัดเป็นวัดจีน เราเดินถ่ายรูปวิวสวยๆไปเรื่อย แล้วเดินขึ้นบันไดก็ไม่ได้มองอะไี มองแต่กล้องถ่ายรูป พอเราสวนกัน เขาเดินลงฉันเดินขึ้น มันรู้สึกว่าใจเต้น ต้องมองตามหลังไปดูเขา เราคิดว่าเรารู้สึกคนเดียวนะ แต่มองกลับไปเขาก็มองเราอยู่เหมือนกัน เราสบตากัน เขายิ้มเล็กๆ เรายิ่งใจเต้นหนักเข้าไปอีก บอกตรงๆว่าคิดในใจว่า อะไรเนี๊ย อธิบายไม่ถูกเลย มัยมึนๆเบลอๆไปเลย แล้วเราก็เดินต่อไป ต่ความรู้สึกและภาพเหตุการณ์ยังวนอยู่ในหัวตลอดเวลา ลืมไม่ได้ ใจก็ยังเต้นแรง ยังจำตอบสบตา ทุกๆอย่าง มันคืออะไร เราไม่เข้าใจจริงๆ

...รักแรกพบ... ฉันฟันฝ่ากระแสหนุ่มตามจีบมากว่าครึ่งค่อนชีวิต จะมีใครเชื่อบ้างไหมว่าสาวสวย อายุเกือบ 40 (แต่หน้าตา 20) อย่างฉัน ไม่เคยมีแฟนเลย แต่มีคนมาจีบได้ทุกวี่ทุกวัน ...ทั้งหล่อ รวย ดี ฉันผ่านมาได้อย่างไร...ยังงงกับตัวเอง ฉันบอกได้เลยว่า ฉันผ่านมาได้เพราะฉันเป็นคนมีอุดมการณ์ในทางศาสนา ฉันบอกได้เลยค่ะว่า รักใครไม่เป็น "อุดมการณ์กับความรักไปด้วยกันไม่ได้" ฉันเชื่ออย่างนั้น และมาปีนี้ ฉันก็ได้ทำงานร่วมกับหนุ่มคนหนึ่ง ฉันไม่คิดอะไร...และคิดว่าเขาก็คงไม่คิดอะไรกับฉัน ฉันไม่เคยศึกษาถึงความคิดของผู้ชาย...ว่าเขาคิดกันยังไง เขาเริ่มรุกคืบเข้ามาในชีวิตของฉันแบบเนียน ๆ เมื่อเสร็จงาน...ฉันพาเขาไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยว เขายกมือไหว้ขอบคุณ..."ขอบคุณครับที่เลี้ยงก๋วยเตี๋ยว" ฉันก็ตอบไปทันทีแบบปากไวว่า "ไม่เป็นไร...จะเลี้ยงตลอดไป" วันหนึ่งเขามาช่วยงาน และได้พบกับเพื่อนร่วมงานผู้ชายคนหนึ่งของฉัน เพื่อนร่วมงานชายของฉันนั่นแหละออกอาการ ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาทันที เริ่มตั้งแต่ขับรถกระแทกแดกดัน ฉันเริ่มเอะใจ...ว่าเขาไม่พอใจที่ฉันอยู่กับหนุ่มคนนี้ แล้วพ่อหนุ่มก็ติดตามฉันไปทุกหนทุกแห่ง ฉันรู้สึกอายมากเมื่อเดินไปกับเขาสองต่อสอง แล้วพบคนรู้จักกลุ่มใหญ่ ฉันเดินหลบ (แฮ่...แต่หลบไม่ทัน) ฉันก็เริ่มรำพึงกับพ่อหนุ่มว่า "เราน่าจะสำรวมอินทรีย์เรามากกว่านี้...คนอื่นคงเข้าใจผิดเรามากมาย จะทำยังไงดี เราไม่มีโอกาสแก้ข่าวได้เลย" ฉันกลุ้มอกกลุ้มใจมาก ขณะนั้นพลบค่ำ...เราสองคนก็เดินไปเรื่อย ๆ ไปถึงริมสระน้ำ ฉันบอกเขาว่า ...กลับไปที่พักเถอะ อยากอยู่คนเดียว เขาตกใจมาก พยายามหาเรื่องคุย ...พยายามยื้อเวลา ฉันก็ยังยืนยันว่าให้รีบไปเถอะ อยากอยู่คนเดียว เขาค่อย ๆ เดินจากไป... พอลับตาเขาเท่านั้นแหละ ฉันรู้สึกได้เลยว่าโลกมันช่างว่างเปล่า โอ...เขาร่ายมนต์ใส่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไม...ฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน ฉันรีบต่อโทรศัพท์หาเขา...เขาไม่รับสาย ฉันโทรเท่าไหร่เขาก็ไม่รับสาย ฉันก็เลยส่งข้อความไปว่า ...ให้เขาไปประชุม น้องรออยู่ ตอนเช้าฉันโทรหาเขาอีกครั้ง เขาคงหายงอนแล้ว...ก็เลยรับสาย เขาก็คงคิดถึงฉันไม่แพ้กัน ในวันนั้น...เขาก็ช่วยงานทุกอย่างที่ฉันบอก เป็นครั้งแรก วันแรกที่ฉันรู้สึกรักผู้ชายคนนี้ซะแล้ว เวลานั่งกินข้าวก็ให้เขามานั่งใกล้ ๆ ข้าง ๆ (โดยไม่แคร์ใครอีกแล้ว) เวลาขับรถ ก็ให้เขาเป็นคนขับให้ นับตั้งแต่วันนั้น ...ฉันก็โทรศัพท์คุยกับเขาทุกวัน วันละเป็นชั่วโมง เราสองคน...ดีใจเสมอที่ได้พบกัน เขาจะดีใจและมีความสุขมาก ๆ ที่ได้ทำกิจกรรมต่าง ๆ ใกล้ ๆ ฉัน ฉันก็เริ่มศึกษาว่า...ผู้ชายเวลาเขาแสดงความรักโดยไม่ต้องเอ่ยปากเป็นยังไง แล้วก็ตรงประเด็นทุกอย่าง ไม่น่าเชื่อว่า...ตลอดชีวิตฉันคุยกับคนโน้น คนนั้น คนนี้ โดยไม่เคอะเขิน ไม่ต้องเกรงใจใคร เพราะฉันเป็นโสด ฉันดูแลเอาใจอกเอาใจ เอาใจใส่เขาทุกเรื่อง โดยไม่เคอะเขิน ไม่มีแอ๊คท่าอีกต่อไป เช่น ทำขนมอร่อย ๆ ให้ทาน, เลือกซื้อเสื้อผ้าให้เขา ทุกอย่างที่ทำไปไม่ได้ดูทฤษฎีอะไร เพียงแต่ทำไปจากใจ อาจจะดูบ้างในส่วนที่คิดว่าไม่เหมาะสม เพื่อนร่วมงานผู้ชายเริ่มออกอาการไม่ค่อยเหมาะสมอย่างรุนแรงทุกครั้งที่เห็นเราคู่กัน ไปไหนไปด้วยกัน เขาเองก็นิ่ง ๆ พูดน้อย มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอาจจะพลาดไป ก็คือการดูแลเพื่อน ๆ ของเขา (ซึ่ง 99% เป็นผู้ชาย) บางครั้งทำไปแบบมนุษยสัมพันธ์, Love me Love my Dog, และทำไปเพราะเขินด้วย เขาไม่ชอบง่ะ...ออกจะงอนด้วย เวลางอนก็จะเงียบ ๆ นิ่ง ๆ ...ถามไม่ตอบ ไม่มองหน้า บางทีพออยู่กันสองคนก็จะพูดว่า "...เขาพูดมีสาระดีนะ" ถ้าเราชมผู้ชายคนอื่น...เขาก็จะประชดว่า "ผมมันไม่..." แบบประชดตลอด...ทำหน้าบึ้งตึง บางทีก็ไม่รับสาย โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับ บางทีก็ปิดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิด ...แล้วไปนั่งเขียนสมุดบันทึกอยู่คนเดียว สั้น ๆ งอน ๆ และเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นบ่อยมาก ๆ (เชาก็เงียบงอนไปทุกครั้ง) เป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องศึกษา และระมัดระวัง ...ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์ขึ้น ฉันจะรีบง้อเขา อาใจสารพัด แป๊บเดียวก็หาย.. ก็ต้องยอมรับค่ะ...ว่ามันชินกับการมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีกับทุกคน ขณะเดียวกันก็แคร์เขามาก (ไม่รู้สึกอึดอัดหรือรำคาญที่เขาแสดงออกอย่างนั้น) กลับรู้สึกดีใจ นึกถึงสีหน้าอาการงอนของเขาทีไรก็ยิ่งรักมากขึ้น และพยายามระมัดระวังไม่ให้เกิดเรื่องไม่ดี และตอนนี้เอง เราสองคนก็เริ่มสูญเสียเพื่อน ๆ รอบข้างไปทีละคน ฉันเริ่มศึกษาถึงความรักของผู้ชาย เขาบอกว่าอย่าล้อเล่นกับความหึงหวงของผู้ชาย ซึ่งก่อนหน้านี้ ก็เคยมีประสบการณ์คนที่มาชอบเราข้างเดียว แล้วเขาหึงมาก...หึงน่ากลัวมาก ๆ สำหรับความหึงหวงแล้ว...ใช้กับฉันไม่ได้หรอก เพราะฉันเป็นประเภทมนุษย์สัมพันธ์ ในขณะเดียวกัน...ฉันรักเดียวใจเดียว...รักใครก็รักคนนั้นคนเดียว...ฉันมั่นใจ แต่ถ้าผู้ชาย 2 คนนี้ ไม่แสดงอาการเหล่านี้ให้ฉันได้สังเกต ฉันก็คงอินโนเซ้นส์อย่างนี้ไปตลอด ในขณะเดียวกัน...ที่ฉันเริ่มทำตัวติดกันไปกับเขา เพื่อนผู้ชายรอบข้างฉันทุกคน ก็ออกอาการแปลก ๆ ทั้งหมด ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยพบเจอมาเลยตลอดชีวิต กับขบวนรถไฟหลาย ๆ ขบวนวิ่งมาชนกัน ในแต่ละวันจะพบเห็นอาการหึงหวง งอนของแต่ละคน แต่ละแบบ แต่ละสไตล์ ก็ต้องยอมรับว่าคนอื่นมองดูแล้วน่าเบื่อ น่ารำคาญ แต่สำหรับเขาแล้ว...ไม่ได้น่ารักหรอก แต่น่ากลัว (กลัวเขาจะเป็นอย่างนี้ไปตลอด...ต้องรีบหาทางง้อ) ฉันไม่ได้เป็นคเจ้าชู้ ไม่ได้โปรยเสน่ห์ ฉันยืนยันว่า...ฉันรักษาเนื้อรักษาตัว และหมั่นเติมคุณค่าให้ตนเองอยู่เสมอด้วยสิ่งที่ดีงาม และก็หวังว่า สักวันหนึ่งเขาก็คงคลายความผูกพันกับฉัน และฉันเองก็คงคลายไปจากเขา และหวนกลับมาสู่การเป็นสาวโสด อีกครั้ง ก็ต้องยอมรับนะค่ะว่า...เป็นเจ้าสาวที่กลัวฝน กลัวผิด กลัวพลาด ที่สำคัญ!! กลัวว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ แต่ตอนนี้...รักเขามาก และฉันก็คิด (เอาเอง) ว่า เขารักฉันมาก และนึกภาพไม่ออกเลยว่าวันที่เราหมดรักกันจะเป็นยังไง หรือนึกไม่ออกเลยว่า หากเราลงเอยกันด้วยการเป็นคู่กันจะเป็นยังไง เพราะเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดเลย...มาตลอดชีวิต เฮ้อ...หนักใจ

 อ่านแล้วยิ้มเลยกระทู้นี้ อิอิ จขกท.น่ารักคะ สู้ๆ