หดหู่!!!!
bangkok_st@hotma 0 7
เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเราเลยนะคะ เพียงแค่ผ่านไปเห็นแล้วรู้สึกหดหู่มากๆ เลย จนต้องหันกลับมามองตัวเองใหม่อีกครั้ง ว่าเราเองก็จัดอยู่ในกลุ่มของมนุษย์ไม่สังคมโลก เพราะขยาดผู้คนที่ผ่านเข้ามาเพียงเพื่อตักตวงแต่ผลประโยชน์ (คิดถึงตอนขาดเงิน มีแล้วกูก็ไม่คืน)
วันพฤหัสตอนหัวค่ำ เราขับรถออกจากหมู่บ้านจะไป 108 Shop ข้างเวิร์คพ้อยท์ เห็นรถมูลนิธิ กับคนกลุ่มหนึ่งยืนออกอยู่หน้าหมู่บ้าน เลยถาม รปภ. ว่าเกิดอะไรขึ้น (ตอนแรกเข้าใจว่าเกิดอุบัติเหตุรถชน เพราะก่อนจะเข้าหมู่บ้านมันมีทางโค้งอันตรายอยู่จุดหนึ่ง แล้วถนนมันก็แคบ ถ้าขับมาเร็วก์ไม่สิทธิที่จะชนกับรถคันที่สวนมาแน่นอน)
รปภ. บอกว่ารถมารับศพลุงหนวด (ลุงชื่ออะไรไม่รู้นะคะ แต่แกไว้หนวดเฟิ้มเชียว เห็นแกมาล้างสระว่ายน้ำที่หมู่บ้านประจำ)
แต่สิ่งที่ทำให้เราหดหู่ใจเป็นที่สุดคือ ลุงหนวดนอนเสียชีวิตคนเดียวมาได้ 2 วันแล้วแต่ไม่มีใครรู้!! ทั้งที่บ้านพักของลุง ก์อยู่ตรงข้ามกับป้อม รปภ. หน้าหมู่บ้าน แล้วถนนเส้นนี้ก็มีรถวิ่งผ่านอย่างพลุกพล่านทุกวัน ไม่ใช่ที่ลับหูลับตาคน เราก็เลยถามรปภ.ไปว่า ลุงหายไปไม่มีใครสังเกตเลยเหรอ รปภ. บอกว่าไม่เห็นลุงหนวดสองวันแล้ว เลยไปตรวจที่บ้านลุง ถึงได้รู้ว่าลุงเสียชีวิตแล้ว
วันนั้นเรารู้สึกห่อเหียวยังไงบอกไม่ถูก ที่ได้รับรู้ว่า มีคนแก่คนหนึ่งต้องมานอนเสียชีวิตคนเดียว โดยที่ไม่มีคนใกล้ชิดมาดูใจจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต เช้าอีกวันหนึ่งเราก็เลย ใส่ซองหวังจะช่วยทำบุญโลงศพให้กับลุง เลยฝาก ลุงไฝที่เป็น รภป. (ชื่ออะไรก็ไม่รู้อีกแล้ว แต่เห็นแกมีไฝเลยเรียกลุงไฝ) ให้ฝากเงินให้ญาติลุงหนวดด้วย แต่คำตอบที่ทำให้ หดหู่ใจอย่างมากเลยคือ ยังไม่มีญาติมาติดต่อขอรับศพลุงหนวดเลย เฮ้อ!!
ตอนนี้เราก็เลยกลับมามองตัวเราเองใหม่ ว่าตัวเราเองก็อยู่โดดเดี่ยวแบบลุงเขาหรือเปล่า คำตอบคือใช่ กลับมาเราก็เลยเริ่มจากเริ่มยิ้มและทักทายเพื่อนข้างบ้าน ที่เมื่อก่อนเห็นเขาทีไร เราต้องรีบแจ้นเข้าบ้านทันที เพราะกลัวที่จะต้องทักทาย และหยุดคุย (ที่จริงเป็นคนคุยไม่เก่ง และไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาคุยกับเขา)
กลับมาดูเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้าออกว่ามีกี่คนกันที่เราโทรหา หรือรับสาย วันนั้นเราก็เลยเริ่มกดเบอร์โทรหาเพื่อนๆ ที่สนิท ที่เราไม่ได้โทรหาเสียนาน แม้ประโยคแรกจะฟังไม่เข้าหู (นี่แกยังไม่ตายอีกเหรอ) แต่ก็ทำให้รู้สึกดีที่เพื่อนไม่ตัดบทรีบวางสายจากเรา
เมื่อก่อนก็เคยเป็นคนเทียวจัด มีเพื่อนมากมาย แต่เราเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ากลายเป็นพวกมนุษย์ไม่สังคมโลกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สิ่งที่เราได้มาพบเจอ ทำให้เรารู้สึกโดดเดียวขึ้นมา และก็ควรแล้วที่จะต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมนี้เสียใหม่ หัดใส่ใจกับคนรอบข้าง รู้จักทักทายเพื่อนบ้าน (รู้สึกประหม่าจังเลย)
วันพฤหัสตอนหัวค่ำ เราขับรถออกจากหมู่บ้านจะไป 108 Shop ข้างเวิร์คพ้อยท์ เห็นรถมูลนิธิ กับคนกลุ่มหนึ่งยืนออกอยู่หน้าหมู่บ้าน เลยถาม รปภ. ว่าเกิดอะไรขึ้น (ตอนแรกเข้าใจว่าเกิดอุบัติเหตุรถชน เพราะก่อนจะเข้าหมู่บ้านมันมีทางโค้งอันตรายอยู่จุดหนึ่ง แล้วถนนมันก็แคบ ถ้าขับมาเร็วก์ไม่สิทธิที่จะชนกับรถคันที่สวนมาแน่นอน)
รปภ. บอกว่ารถมารับศพลุงหนวด (ลุงชื่ออะไรไม่รู้นะคะ แต่แกไว้หนวดเฟิ้มเชียว เห็นแกมาล้างสระว่ายน้ำที่หมู่บ้านประจำ)
แต่สิ่งที่ทำให้เราหดหู่ใจเป็นที่สุดคือ ลุงหนวดนอนเสียชีวิตคนเดียวมาได้ 2 วันแล้วแต่ไม่มีใครรู้!! ทั้งที่บ้านพักของลุง ก์อยู่ตรงข้ามกับป้อม รปภ. หน้าหมู่บ้าน แล้วถนนเส้นนี้ก็มีรถวิ่งผ่านอย่างพลุกพล่านทุกวัน ไม่ใช่ที่ลับหูลับตาคน เราก็เลยถามรปภ.ไปว่า ลุงหายไปไม่มีใครสังเกตเลยเหรอ รปภ. บอกว่าไม่เห็นลุงหนวดสองวันแล้ว เลยไปตรวจที่บ้านลุง ถึงได้รู้ว่าลุงเสียชีวิตแล้ว
วันนั้นเรารู้สึกห่อเหียวยังไงบอกไม่ถูก ที่ได้รับรู้ว่า มีคนแก่คนหนึ่งต้องมานอนเสียชีวิตคนเดียว โดยที่ไม่มีคนใกล้ชิดมาดูใจจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต เช้าอีกวันหนึ่งเราก็เลย ใส่ซองหวังจะช่วยทำบุญโลงศพให้กับลุง เลยฝาก ลุงไฝที่เป็น รภป. (ชื่ออะไรก็ไม่รู้อีกแล้ว แต่เห็นแกมีไฝเลยเรียกลุงไฝ) ให้ฝากเงินให้ญาติลุงหนวดด้วย แต่คำตอบที่ทำให้ หดหู่ใจอย่างมากเลยคือ ยังไม่มีญาติมาติดต่อขอรับศพลุงหนวดเลย เฮ้อ!!
ตอนนี้เราก็เลยกลับมามองตัวเราเองใหม่ ว่าตัวเราเองก็อยู่โดดเดี่ยวแบบลุงเขาหรือเปล่า คำตอบคือใช่ กลับมาเราก็เลยเริ่มจากเริ่มยิ้มและทักทายเพื่อนข้างบ้าน ที่เมื่อก่อนเห็นเขาทีไร เราต้องรีบแจ้นเข้าบ้านทันที เพราะกลัวที่จะต้องทักทาย และหยุดคุย (ที่จริงเป็นคนคุยไม่เก่ง และไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาคุยกับเขา)
กลับมาดูเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้าออกว่ามีกี่คนกันที่เราโทรหา หรือรับสาย วันนั้นเราก็เลยเริ่มกดเบอร์โทรหาเพื่อนๆ ที่สนิท ที่เราไม่ได้โทรหาเสียนาน แม้ประโยคแรกจะฟังไม่เข้าหู (นี่แกยังไม่ตายอีกเหรอ) แต่ก็ทำให้รู้สึกดีที่เพื่อนไม่ตัดบทรีบวางสายจากเรา
เมื่อก่อนก็เคยเป็นคนเทียวจัด มีเพื่อนมากมาย แต่เราเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ากลายเป็นพวกมนุษย์ไม่สังคมโลกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สิ่งที่เราได้มาพบเจอ ทำให้เรารู้สึกโดดเดียวขึ้นมา และก็ควรแล้วที่จะต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมนี้เสียใหม่ หัดใส่ใจกับคนรอบข้าง รู้จักทักทายเพื่อนบ้าน (รู้สึกประหม่าจังเลย)
